"De geniale Tunisische ud-speler Dhafer Youssef komt vijf jaar na "Sounds Of Mirrors" eindelijk met de opvolger. En wat voor een album. De hoge verwachtingen worden meer dan waar gemaakt! En dat komt mede door de muzikanten op het album, wier namen bij het grote publiek bekender zijn dan de meester zelf: o.a. Herbie Hancock, Marcus Miller, Dave Holland, Vinnie Colaiuta. Eerst samengebracht, en pas met de gastmuzikanten in het achterhoofd schreef Youssef de muziek op de artiesten. Dat lukt je alleen maar als je in het wereldje al naam hebt gemaakt. Dit is een grote aanrader voor liefhebbers van jazz en wereldmuziek en muziekliefhebbers in het algemeen, want dit is een klassieker in wording. Een perfect verbindend album tussen ethnojazz en westerse fusion. Over 20 jaar zal dit album in de rijtjes staan van topalbums als "Bitches Brew", "Giant Steps", "Pilgrimage" en "Maiden Voyage". En dat is niet voor niets. Het moet wel heel raar lopen als hij hiermee geen Grammy gaat binnenslepen. (Maxazine; cijfer: 9/10)
East meets West - jazz zonder grenzen, dat was het thema van dit concert in de Berliner Philharmonie in november 2019. Met medewerking van het Zuid-Koreaanse kwartet Black String, het trio NES uit Valencia, de Marokkaanse ud- en guembri-speler Majid Bekkas en de Frans-Vietnamese fusiongitarist Nguyên Lê.
Nguyên Lê is a French jazz musician and composer of Vietnamese ancestry. His main instrument is guitar, and he also plays bass guitar and guitar synthesizer. (Wikipedia.org)
"Lê is often considered to be a fusion guitarist, and the reckless abandon of his solo on the fiery "Urbi" would certainly support that thought. But while he's capable of rapid-fire phrases and screaming bends, there's never a sense of excess. Even on the somewhat Metheny-esque "Isoar," Lê's clean-toned solo runs the gamut from the languid to the intense, building with purposeful intent and never resorting to pyrotechnics merely for the sake of it. There are few fusion guitarists who could switch gears to the Lê-Lande-McCandless trio of "Omero," where McCandless' soaring soprano saxophone solo is one of many high points". (www.allaboutjazz.com).
Le is een origineel gitarist die z'n noten wat wonderlijk de ruimte door laat krioelen. Hij heeft een verfrissende kijk op Hendrix, waardoor hij 't bezadigde van veel tributes omzeilt. Drumster Terry Lyne Carrington levert ook zwoele vocalen.
"Met voorganger Mangustao leek een neerwaartse trend ingezet, maar de Vietnamese zangeres Huong Thanh herpakt zich overtuigend. Zij en gitarist Lê presenteren zich nu als duo, maar aan de rolverdeling verandert niets: Lê blijft als meesterbrein verantwoordelijk voor alles behalve de zang. Naast vertrouwelingen als Hao Nhiên Pham op Vietnamese luiten en fluiten, trompettist Paolo Fresu en pianist Dominique Borker, vervult Mieko Miyazaki uit Japan een verrassende gastrol op koto (citer). Het klankbeeld is daarmee vooral pan-Aziatisch, met een enkel uitstapje richting latin. De vocale acrobatiek waarmee Thanh de melodiek van het Vietnamees (een toontaal) vervlecht met die van traditionele liederen, is als vanouds adembenemend." (Ton Maas, Volkskrant; waardering: 4 uit 5 sterren)
Album van de Vietnamees-Franse gitarist met wisselend Fresu (trompet, bugel) of Youssef (ud, zang). Allen zijn ook subtiel in de weer met diverse electronica. Het levert ruimtelijke scapes op die mateloos fascineren. Lê's kringelende melodieflarden verknopen zich prachtig met Youssefs ontzagwekkend hoge, kippenvelverwekkende woordeloze zanglijnen. Ook Fresu's vaak omfloerste, lange trompetnoten vallen origineel te omvlechten. Lê gebruikt soms een akoestische gitaar, wat vooral goed past bij Youssefs ud.
Uit 1997. Vietnamees-Frans gitarist wisselend met Amerikaanse (Erskine/Johnson), Duitse (Gottlieb/Ilg) of Franse (Cinelu/Garcia-Fons) ritmesectie. Ze stuwen Le op in fantasievolle el. gitaarsoli met fraaie notenbuigingen a la oudere Scofield.
De eigenzinnige gitaristische kwaliteiten van de Frans-Vietnamese Nguyên Lê kwamen goed tot hun recht op zijn samenwerking met Eric Vloeimans, "Brutto Gusto". Hier blijkt 'het' ook te werken met een andere grote Europese trompettist: Paolo Fresu. Bassist is Furio Di Castri: Ook al iemand die met Vloeimans werkte, o.a. in een speciale Europese festivalband van hem en op Di Castri's "Zapping". Moderne jazz met een op een of andere manier typisch Europees karakter zijn het resultaat.
"De titel van deze CD is woordspelig. De muziek van Frank Zappa speelt een grote rol, maar er wordt ook voortdurend heen en weer gezapt naar die van Thelonious Monk. Geen voor de hand liggende combinatie, maar de Italiaanse contrabassist Furio Di Castri zorgt ervoor dat het werkt. Samen met zijn sextet, waaronder Nguyen Lê op elektrische gitaar en trompettist Eric Vloeimans, aangevuld met de nodige elektronica, maakt hij er geslaagd knip- en plakwerk van, met Monk in het centrum, omringd door soul, rock, jazz, en alles wat er verder in de kast stond. Alleen Zappas "Twenty Small Cigars" wordt in zn geheel gespeeld, verder worden alle bekende themas kort aangestipt of gedeconstrueerd. Er gebeurt veel te veel leuks om in één keer te absorberen, vandaar dat dit een duurzame investering is." (Frank van Herk, Volkskrant; waardering: 4 uit 5 sterren)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
