"Silver Bell had eigenlijk al in 2000 uit zullen komen. Door verandering van eigenaar bij haar label A&M verdween dit in de studio van Daniel Lanois opgenomen album jammerlijk genoeg ergens op een plank achteraf. Onbegrijpelijk, want twee songs - "Thruth #2", en "Top Of The World" - werden wel opgenomen door The Dixie Chicks op hun album "Home" en zij maakte de songs tot hits en wonnen zelfs twee Grammy Awards voor dat album. Dertien jaar na dato is nu toch besloten om "Silver Bell" alsnog uit te brengen. Glyn Johns mixte de originele opnames opnieuw en nu mogen we eindelijk genieten van Pattys versie van "Thruth # 2", met achtergrondvocalen van Emmylou Harris, en de studioversie van haar meesterlijk goede song "Top Of The World". Doug Lancio speelt gitaar op het album en John Deaderick de toetsen." (Sandra Zuidema, Luckydice)
"Patty Griffin kent de magie van reductie, die de luisteraars van de eerste tot de laatste noot direct fascineert en weerloos overlevert aan de meest verschillende hevige emoties. De midden-vijftigster uit de staat Maine heeft in haar eigen counry-bolwerk Austin, Texas haar actuele naar haarzelf genoemde en inmiddels tiende studio-album opgenomen. Het resultaat is niet een echt country-werk. Folk is te horen, americana, pop en rock. Western-klanken, als die er al zijn, zijn alleen verscholen te horen, of om die vergelijking te maken: Joni Mitchell schemert wat door, Melissa Etheridge, soms zelfs Amy Whinehouse. Nauwelijks nog, zoals op eerdere albums, de charme van een Emmylou Harris of Dolly Parton. Een situatie, die dit album een geheel eigen, in toegevoegde mate, een ruw charme doet uitstralen. (...) Patty is een soort vrouwelijke uitgave van de grote meester Johnny Cash, met dezelfde grimmigheid (positief bedoeld) en onverzettelijkheid (ook positief bedoeld) aangestuurd." (Nashville TV)
"Dit album bevat composities waarvan de met twee Grammy’s onderscheiden en veelvuldig gecoverde Texaanse singer-songwriter niet wist dat ze nog bestonden, totdat ze die nummers in haar archief tegenkwam toen ze tijdens de pandemie in haar verzameling liedjes aan het rondneuzen was. Gezien de informele opnames wekt het geen verbazing dat de geluidskwaliteit van de meeste titels relatief laag is, maar Griffin stelt dat de uitvoeringen voor haar belangrijk zijn vanwege het frisse en directe gevoel. Dat stralen ze ook uit. Meestentijds is Griffin in haar eentje te horen, met een akoestische gitaar of achter een piano. Resultaat is een plaat met folk en country, maar ook een detonerende, Peter Broderick-achtige piano-instrumental en een jazzy bandnummer waarin Griffin in duet gaat met de voormalige Led Zeppelin-zanger Robert Plant, die een tijd haar lief was. Een interessant kijkje achter de schermen van een relevante muzikante." (Rene Megens, Oor)|
Vol overgave, smachtend maar subtiel, zingt ze de betoverende luisterliedjes, die oorstrelend zijn gearrangeerd. "Patty klinkt als een engel en de veelal rustige nummers zijn weer prachtig. Mmv. Buddy & Jullie Miller en Emmylou Harris." (LD)
Live-album met songs van haar 3 albums plus 'n nieuw nummer. Te gast: Emmylou Harris en Buddy & Julie Miller; voor hun fans is dit album een vette tip. Met bedwelmende kracht! "One of those recordings where the singer becomes her songs." (AMG)
"Ze kan zeldzaam vanzelfsprekend fijne nuances en diepe emoties overbrengen en daarnaast ook nog 's prachtige liedjes schrijven; mooi sober doch fraai rootsy gearrangeerd. Kan zich meten met 't beste van Emmylou en Lucinda." (Hvn)
Griffin weet een breed palet aan muzikale stijlen te verweven tot een organisch en atmosferisch geheel. Van jazzy pop tot soul tot gospel tot rock en van country tot blues. Met haar warme stem zingt ze de stuk voor stuk sterke liedjes met veel zeggingskracht. De verzorgde semi-akoestische instrumentatie is nooit te druk, ook niet als een flink strijkersensemble meewerkt. Emmylou Harris leent haar gouden stembanden aan diverse songs en liefhebbers van haar werk vanaf "Wrecking Ball" zullen ook hier mee weglopen.
"living with Ghosts draws from the experience that led to its creation, most explicitly on “Let Him Fly.” That song, like “Time Will Do the Talking” regards Griffin’s dying relationship from a distance, from the perspective of someone with the wisdom to regard the inevitable with serene acceptance. But that’s not the mood at all on the raw, assaultive breakup songs “You Never Get What You Want” and “Every Little Bit.” “You Never Get What You Want” opens with Griffin sneering “You first found me in my holding pen/Stopped to take a look and stuck your finger in/I bit one off and you came back again and again.” It’s the kind of thing that could sound try-hard coming from a lesser artist, especially one doing such a total 180 from the persona Griffin projects for most of the album, but she hisses it out with such venom you have no choice to believe it." (www.scottsm589.medium.com)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
