Jonathan Wilson kennen we sinds “Gentle Spirit” (2011) van platen waarbij het heerlijk wegdromen is, op muziek die de stijl van Pink Floyd anno 1970 verenigde met wat er destijds in Laurel Canyon gebeurde. Die Pink Floyd-link werd wel erg tastbaar toen hij in 2017 toetrad tot de band van Roger Waters. “Eat The Worm” is zijn vijfde reguliere album, dat deels voortbouwt op hoe we Wilson kennen maar ook deels een ietwat stekeliger, ongrijpbaarder aanpak laat horen. Hij creëert daartoe een kleurrijk, afwisselend en breed amalgaam aan geluidenpracht waarvoor een niet te tellen reeks instrumenten wordt aangewend. Die bespeelt hij niet alleen zelf (waaronder een 'shit-ton of percussion'), ook toetsenist Drew Erickson kijkt niet op een instrument meer of minder (onder meer 'various old overpriced synths'). Ook een strijkers- en blazersensemble is present. Die ongrijpbare aanpak zit hem in de verrassingselementen die zomaar op kunnen duiken en die het resultaat iets dwarsigs verkwikkends geven." (AAFM's Xymphonia)
Journalistiek onderzoek naar de ontwikkeling van het voetbal en de filosofie en nalatenschap van Johan Cruijff bij FC Barcelona.
Levensbeschrijving van kunstschilder (1887-1985).
"Zijn stem heeft iets weg van die van wijlen Elliott Smith. Jonathan Wilson zingt met datzelfde omfloerste geluid dat je ook meteen voor Smith innam. Maar Wilson, die in de jaren negentig vergeefs geprobeerd heeft het als soloartiest te maken, gaat veel psychedelischer te werk. Zijn liedjes beginnen vaak gewoontjes, om dan te ontsporen in minutenlange psychedelische exercities. De sfeer op "Gentle Spirit" is die van Amerikaanse West-Coast-platen uit de late jaren zestig. Op zijn slechtst leidt dat een enkele keer tot een te stoned geluid, maar het merendeel van de plaat kan zich meten met het betere werk van Devandra Banhart, aan wie Wilson van de hedendaagse artiesten het meest schatplichtig lijkt." (Gijsbert Kamer, Volkskrant; waardering: 4 uit 5 sterren)
