"Het verhaal is bekend. Begin 1957 wordt John Coltrane uit de band van Miles Davis gezet vanwege zijn heroïneverslaving. Het zet de saxofonist aan het denken. Hij vertrekt naar zijn ouderlijk huis waar hij zich een paar weken laat opsluiten om af te kicken. Een herboren Coltrane keert terug naar New York waar hij, tot zijn dood 10 jaar later, een gedisciplineerde en spirituele muzikale reis begint. Blue Train, dat in september 1957 wordt opgenomen en begin 1958 verschijnt, is zijn eerste belangrijke album. Het is het enige album dat hij opneemt voor Blue Note, met een fantastische gelegenheidsband, bestaande uit o.a. de ritmesectie van Miles Davis. Blue Train is nog diepgeworteld in de hard bop en klinkt 65 jaar later onverminderd fris en geïnspireerd. De extra cd met afgekeurde takes voegt daar weinig aan toe, maar Blue Train blijft een essentieel fundament van het invloedrijke en onuitwisbare oeuvre dat Coltrane opbouwde gedurende de veel te korte tijd die hem nog gegund was." (Muziekweb)
"This 1965 album marks Lee Morgan's and Freddie Hubbard's final studio appearances as members of Art Blakey's Jazz Messengers. The set also includes a young John Hicks on piano, bassist Victor Sproles, and veteran saxophonist Lucky Thompson. It may lack the sheer high-energy crackle of some of the earlier Blue Note dates, there is quite a bit to enjoy here. The title tracks kicks off in bluesy style with the three-horn front line in a slightly dissonant intro before moving in a fingerpopping groover. The spunky Latin groove of "Buh's Bossa" offers Blakey's consummate chops accenting the knotty, sometimes snaky melody line with some excellent comp work by Hicks. Thompson's soprano sax makes a beautiful appearance on "Spot Session," a sultry little groover. Highlight of the set is "Freedom Monday," that offers taut hard bop lyric lines, extended harmonies in the front line -- especially between Hubbard and Morgan -- and a smoking Afro-Cuban rhythmic line highlighted by Blakey and Hicks." (Thom Jurek, Allmusic)
"De reeks Jazz At The Concertgebouw, uitgebracht door het Nederlands Jazz Archief wordt steeds imposanter. Nieuw hoogtepunt (naast die van Chet Baker en Sarah Vaughan) is het op een dubbel-CD vastgelegde concert van Art Blakey met zijn Jazz Messengers van 19 november 1959. Wat het zo bijzonder maakt, is alleen al de bezetting. Voor het eerst trad Blakey in Europa op met zijn vers gerekruteerde tenorsaxofonist Wayne Shorter. Het inmiddels 80-jarige jazz-icoon stond nog aan het begin van zijn loopbaan en zou tot 1964 bij de Jazz Messengers blijven. In het Concertgebouw speelde Blakey die nacht voor de pauze al een compositie van Shorter, "Nelly Bly". Maar het is na de pauze dat Shorter pas echt losgaat, samen met trompettist Lee Morgan, in "Blues March" en "Moanin'", twee toen razend populaire Jazz Messengersnummers. Blakey zelf excelleert op drums vooral als solist in "Haina". Mooi stukje jazzgeschiedenis weer." (Gijsbert Kamer, Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
"Op 29 november 1958 gaven Art Blakey & the Jazz Messengers een verbluffend concert in het Kurhaus in Scheveningen. De live opname van deze legendarische avond is uitgebracht op dubbel-CD door Fondamenta, een label met dezelfde passie voor uitmuntendheid en perfectie. Art Blakey was in 1954 mede-oprichter van the Jazz Messengers samen met pianist Horace Silver. Een aantal jaar later leidt hij het kwintet alleen, op zoek naar de grootste talenten, om ze te coachen en mee te nemen naar de top. Het ensemble breidde zich uit tot in de late jaren 80 van de vorige eeuw, maar al in 1958 waren ze geïnspireerd, succesvol en doordrongen met zelfvertrouwen. De crème de la crème van de jazzwereld stond deze bewuste avond aan de Nederlandse kust op het podium en de avond geraakte in de vergetelheid totdat deze opname werd uitgebracht." (Platomania)
"This session is best known for introducing Lee Morgan's beautiful ballad "Ceora," but actually all five selections (which include Morgan's "Cornbread," "Our Man Higgins," "Most Like Lee," and the standard "Ill Wind") are quite memorable. The trumpeter/leader performs with a perfectly complementary group of open-minded and talented hard bop stylists (altoist Jackie McLean, Hank Mobley on tenor, pianist Herbie Hancock, bassist Larry Ridley, and drummer Billy Higgins) and creates a Blue Note classic that is heartily recommended." (Scott Yanow, Allmusic)
Uit 1963, beste album van jong gestorven trompettist, een van de weinige CD's die zijn onderscheiden met een kroontje in de Penguin Jazz Guide. Hij was een der grote hardbop-trompettisten van de jaren '60. Verder met o.a. Joe Henderson (ts).
's Werelds snelste saxofonist werd Johnny Griffin wel eens genoemd - en hier horen we waarom. In 1957 speelde hij in Art Blakey's Jazz Messengers en hij heeft z'n nieuwe baas weten te verleiden tot deze sessie. Blakey opent de plaat met een knal en dan stóómt 't maar door. Bijzonder is dat er maarliefst 3 tenorsaxofonisten te horen zijn. Hank Mobley en John Coltrane bleken wel van dusdanig kaliber (en da's een understatement) dat ze het geweld van Griffin en Blakey konden bijbenen. Coltrane was eigenlijk helemaal niet geboekt voor deze sessie, Griffin kwam 'm op weg naar de studio toevallig tegen! Ook Lee Morgan (t) speelt op het scherpst van de snede. Wát een energie gaat er uit van deze muziek. "One of the greates hard bop jam sessions ever recorded" (allmusic). Rudy van Gelder registreerde indertijd en remasterde 41 jaar later.
Toen jazzdrummer Art Blakey en zijn Jazz Messengers aan het einde van hun eerste Japanse tournee op het vliegtuig naar huis stapten, stonden de tranen in hun ogen. Nog nooit waren zij zo warm en respectvol ontvangen als tijdens deze reis in 1961. In Amerika speelden zij nog in rumoerige jazzclubs, maar in Japan was het gezelschap met bloemen ontvangen en speelden zij in de concertzalen voor dankbaar publiek dat hun platen van buiten kende. De verloren gewaande opnames van een van de laatste concerten van deze tournee werden in 2017 teruggevonden. De samenstellers van deze dubbelcd kozen ervoor om geen incomplete nummers te selecteren maar het live-album samen te stellen uit het beste materiaal. De overrompelende Blakey en zijn band van jonge musici, die allen zelf zouden uitgroeien tot jazzgrootheden, spelen op hun best in uitgesponnen en krachtige versies van bopklassiekers als Moanin en Night In Tunisia. Een fraaie aanvulling op hun beste werk. (MR - Muziekweb)
"Het is 21 december 1958. Kom binnen in de Parijse Club Saint-Germain, geniet van de nieuwste Amerikaanse hardbop. Kopenhagen had zijn Jazzhus Montmartre, voor Parijzenaars was Club Saint-Germain le temple du jazz. De erediensten in de tempel werden bezocht door gretige, jazzhongerige gelovigen. Hoogtepunten waren evenals elders in Europa concerten van Amerikanen. En de Amerikanen kwamen wat graag naar Europa! En wat zullen de Parijzenaars genoten hebben van Blakeys Jazz Messengers in de fameuze bezetting met Lee Morgan (trompet), Benny Golson (tenor), Bobby Timmons (piano) en Jymie Merritt (bas). Daar klonken ze dan: de Blues March, Moanin. Wat indruk maakte op de fijnproevers was het unisono samenspel van tenor en trompet in de themas perfect qua dynamiek en articulatie. Alsof één muzikant aan het woord is, in plaats van twee. De geluiden die opstijgen uit het clubpubliek let op het moment, vlak na de inzet van Moanin verhogen de sfeer, en laten ons delen in het enthousiasme." (Concertzender)
"Why any critic would think that Hank Mobley was at the end of his creative spark in 1963 is ridiculous, as this fine session proves. By 1963, Mobley had undergone a transformation of tone. Replacing the scintillating airiness of his late-'50s sides was a harder, more strident, almost honking one, due in part to the influence of John Coltrane and in part to Mobley's deeper concentration on the expressing blues feeling in his trademark hard bop tunes. Mobley assembled a crack band for this blues-drenched hard-rollicking set made up of material written by either him or trumpeter Lee Morgan. Other members of the ensemble were pianist Andrew Hill, drummer Philly Joe Jones, and bassist John Ore. All eight cuts here move with similar fluidity and offer a very gritty and realist approach to the roots of hard bop. Highly recommended." (Scott Yanow, Allmusic)
"The lengthy title track on this CD easily overshadows the rest of the program for it is one of the most exciting versions ever recorded of Dizzy Gillespie's "A Night in Tunisia." Trumpeter Lee Morgan (then only in his early 20s), tenor saxophonist Wayne Shorter, pianist Bobby Timmons and bassist Jymie Merritt formed one of the strongest of the many versions of Art Blakey & the Jazz Messengers and are actually in fine form during the remainder of the satisfying (if anticlimactic) set." (Scott Yanow, Allmusic)
"Having already been a magnet for such talented hard bop players and writers as Hank Mobley, Benny Golson, Clifford Brown, Horace Silver (who helped form the original group), and Kenny Dorham, the Messengers' lineup of 1961 featured one of Blakey's best rosters: In addition to trumpeter Lee Morgan, who would alternate in the early '60s with Freddie Hubbard, the band featured tenor saxophonist Wayne Shorter, pianists Walter Davis, Jr. and Bobby Timmons, and bassist Jymie Merritt. Feeding off six early compositions by Shorter (the CD also includes three alternate takes), all the players reel off topnotch solos atop Blakey's fluidly galvanizing swing beat. Highlights include "Ping Pong," "Look at Birdie," and "Master Mind," compositions that, in their fetchingly askew way, nicely foreshadow the wealth of ideas to come from Shorter's pen throughout the '60s." (Stephen Cook, Allmusic)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
