Duo-CD van mondharmonica-speler en pianist. Kunnen allebei zeker spannend werk afleveren, maar deze duo-CD bevat toch hoofdzakelijk mainstream rustgevende jazz, gericht op senior-AVRO-leden. Met medley's oa rond de thema's Sinatra en Disney.
"In geen jaren hebben wij een jazzalbum gehoord dat ons zo naar de strot grijpt als deze van de Amerikaanse pianist/componist Kenny Werner. Het overstijgt jazz en is dankzij allerlei orkestrale elementen ook op te vatten als modern klassieke songcyclus over de dood en zijn betekenis. Ingegeven door het verongelukken van zijn dochter in 2006 en de geestelijke verwerking van deze tragedie, goot Werner zijn gevoelens in een lang gedicht, de basis van dit even ambitieuze als spirituele 5-delige werkstuk. Muzikaal was de eerste opzet vrij simpel, met als ingrediënten Werners piano, Joe Lovano's saxofoon en Judi Silvano's stem. Geschraagd door een heel intens en vernieuwend georkestreerd blaasorkest, met ondersteuning op harp en percussie, krijgt het album een zeldzame diepgang. Vooral de woordloze koorzang op "Visitation: Waves Of The Unborn" is van een zeldzaam spirituele schoonheid. Een meesterwerk, dat bij iedere volgende luisterbeurt nog ontroerender en indrukwekkender wordt." (Eric van Domburg Scipio, Heaven)
Live-album van het trio Kenny Werner (piano), Johannes Weidenmueller (bas) en Ari Hoenig (drums). Dit is niet slechts een pianist met begeleiders: Weidenmueller en zeker Hoenig zijn zeer aanwezig. De subtiele stilist Werner heeft een natuurlijke neiging de dingen wellicht té lief te houden, luister maar naar z'n duo-plaat met Thielemans. Dat weet hij blijkbaar zelf en vroeg de heftig-inventieve Hoenig (ook briljant op de 'Live At Sweet Basil' platen van Jean-Michel Pilc), die 'm a.h.w. uit z'n schulp trekt.
Pianist met ingetogen stijl, weet met prachtige, heldere motiefjes een verstilde sfeer te creeeren. Alleen de 2 covers (waarvan een vocaal) doen wat plichtmatig aan. Mmv Joe Lovano en goed in de sfeer passende, spaarzaam ingezette strijkers.
Album uit 1994 van toen 24-jarige saxofonist en 43-jarige pianist. Nog steeds een van Chris' sterkste momenten, spelend met veel ruimte en soms opvallend 'free', vaak vergelijkbaar met de jonge Sonny Rollins. En vlak Werner niet uit!
