"Wat een wonderbaarlijke wedergeboorte maakt Bob Mould de laatste jaren toch door. Na een periode vol experimenten met elektronica in de jaren nul hervond hij zichzelf muzikaal in 2012 met het heerlijk hard rockende Silver Age en vervolgde deze met het al net zo uitstekende Beauty And Ruin twee jaar later. Nog eens twee jaar later is het alweer raak met Patch The Sky, zijn elfde soloalbum. De opvallende muzikale wedergeboorte viel samen met het verschijnen van zijn ijzersterke en zeer open biografie en de back-to-rock-form van Silver Age en Beauty And Ruin uit 2014. Met Patch The Sky zet hij zijn zegetocht voort. Gelijk met albumopener Voices In My Head is dat duidelijk. Geweldige melodie en zanglijn gecombineerd met een heerlijke energie en drive. Als je nog een keer afvraagt waar David Grohl toch zijn inspiratie voor Foo Fighters vandaan haalde heb je het antwoord. De rest van de songs knalt al net zo overheerlijk uit de speakers. Punkrock zoals punkrock gespeeld dient te worden." (Written In Music)
Wat houden wij toch van albums die strak uit de startblokken schieten. En Mould heeft daar met zijn weergaloze trio met Jason Narducy op bas en Jon Wurster op drums patent op. Luister toch eens naar de met dikke strijkers opgesierde titeltrack, het furieuze What Do You Want Me To Do en het al net zo gedreven Sunny Love Song en Thirty Dozen Roses waarmee het album start. Niet alleen geweldige songs maar wat een overweldigende energie. Absoluut briljant dynamisch opgenomen ook! De songs van Sunshine Rock hebben een heerlijke openheid, energie en aanstekelijkheid. Tegelijkertijd een opvallende melancholie in tekst, immer warm in woorden gevat. En natuurlijk kun je daarin het verlies van een jeugdjaren, zijn ouders, vrienden en natuurlijk ook de in 2017 overleden Grant Hart (zijn muzikale maatje in Hüsker Dü) in teruglezen. En hoe heerlijk energiek geven Mould en zijn mannen Shocking Blues Send Me A Postcard in volle vaart een nieuw punkrockleven (writteninmusic.com)
Maakt na enige jaren stilte nu bijna uitsluitend gebruik van electronica. Soms klinkt dat plastic en leeg, op andere momenten vindingrijk en geinig, zeker als de song gewoon goed is. Toch haal je opgelucht adem bij de 3 ouderwetse gitaarsongs.
"Vertrouwde kwaliteit: stevige melodieuze popsongs zonder rock-cliche's met serieuze teksten. Op enkele gedreven uitzonderingen na is het wel minder bijzonder dan z'n Sugar-werk. Naar verluid z'n laatste stevige plaat." (naar SM, Oor)
Sugar bestaat niet meer, Bob gaat weer op de solotoer. Het werkt klinkt weer een stuk zwaarmoediger dan Sugar en ligt meer in 't verlengde van "Black Sheets...". Slepende, melancholieke gitaarsongs afgewisseld met meer noisy uptempo werk.
