Een selectie van nummers uit drie live-optredens van Miles Davis met zijn quintet, in wisselende samentstelling. De opnames zijn in 1964 gemaakt en van goede kwaliteit. Het nummer Milestones van het album Milestones wordt ook gespeeld. Voor het overige heeft de setlist weinig van doen met dit legendarische album. Toch zeker een aanrader voor de fans van Miles. (GR Muziekbank)
De eigenzinnige pianist voltooide "Change" vlak na "Compulsion!!!!!". Ondanks dat het album helemaal af was, liet Blue Note het in 1966 op de plank liggen. Pas 41 jaar later, vlak na zijn dood, volgde een CD-release. Waarschijnlijk vond het in mainstream gespecialiseerde Blue Note het vrije "Compulsion!!!!!" al vér gaan, "Change" is nog wat weerbarstiger. Maar minstens zo intrigerend. Inderdaad valt dit onder Hills meest vrije werk. Het kost even moeite om structuur te horen in het heftige spel van Rivers (ts), Booker (b), Moses (d) en de pianist zelf en de beukende blokakkoorden die Hill op klavecimbel(!) speelt zijn 'something else', maar de doorpakkende luisteraar wordt beloond. Het album voelt aan als een suite, dat je net als Coltrane's late werk toch weer op de benen terugzet. "Knotty, jagged and abstruse, Hill's music from this period can be difficult, but yields great rewards. A fascinating document of one of the most important jazz composers of the 20th century; an essential reissue." (AllAboutJazz)
"The follow-up to 1986's Something Grand finds pianist Hilton Ruiz using a similar group (including trumpeter Lew Soloff and Sam Rivers on tenor, soprano, and flute), but adding guitarist Rodney Jones and third percussionist Jerry Gonzalez. Ruiz contributed five of the six selections ("Come Dance With Me" is by trombonist Dick Griffin), and the music is advanced Afro-Cuban jazz that moves past bebop; in fact, the nearly 15-minute "Eastern Vibrations" is often quite free. Well worth exploring". (Scott Yanow, Allmusic, 4 1/2 ster).
"After George Coleman left the Miles Davis Quintet, tenor-saxophonist Sam Rivers took his place for a short period including a tour of Japan. Davis did not care for Rivers's avant-garde style (they failed to develop any chemistry) and soon replaced him, but this live album (originally only issued in Japan) survived to document this brief association. The music (Davis' "So What" plus four lengthy versions of standards) is actually of high quality with both Davis and Rivers in fine form and the young rhythm section (pianist Herbie Hancock, bassist Ron Carter, and drummer Tony Williams) pushing the trumpeter/leader to open up his style." (Scott Yanow, Allmusic)
"Drummer Tony Williams' first recording as a leader (made when he was 18 and still billed as Anthony Williams) gave him an opportunity to utilize an advanced group of musicians: tenor saxophonist Sam Rivers, vibraphonist Bobby Hutcherson, pianist Herbie Hancock, and both Richard Davis and Gary Peacock on bass. Williams wrote all four of the pieces and has a different combination of players on each song. The freely improvised "Memory" features Hutcherson, Hancock, and Williams in some colorful and at times spacy interplay; "Barb's Song to the Wizard" is a Hancock-Ron Carter duet; "Tomorrow Afternoon" has Rivers, Peacock and Williams in a trio; and all of the musicians (except Hutcherson) are on the sidelong "2 Pieces of One." The unpredictable music holds one's interest; a very strong debut for the masterful drummer." (allmusic)
"Weinig musici van zijn formaat zijn zo stelselmatig genegeerd of onderschat als de op 2de Kerstdag 2011 overleden saxofonist, fluitist, pianist en componist die zijn eigen brug bouwde tussen de traditie en de avant-garde, en daarmee meerdere generaties beïnvloedde. Na leerjaren en een conservatoriumstudie begon hij in 1959 vrij te improviseren, vaak geïnspireerd door beeldende kunst. Hij maakte één plaat met Miles Davis, "In Tokyo", maar veel belangrijker zijn de platen die hij in de jaren '60 maakte voor Blue Note, toen dat label de grenzen van de jazzconventies verlegde met gematigd experimentele jazz: geen volledige abstarctie maar wel meer vrijheid, gebaseerd op nieuwe, flexibelere structuren. Niemand kende de regels zo goed als Sam Rivers, die de moeilijkste akkoordenschema's in iedere toonsoort kon spelen, en niemand kon ze daarom met meer autoriteit overboord gooien." (Frank van Herk, Volkskrant) Dit is zijn vierde sixties-Blue Note-album, waarover Allmusic schrijft: "Ambitious, atonal, challenging".
"For this inspired 1994 date, veteran bassist Reggie Workman assembled four fellow avant-garde luminaries: pianist Andrew Hill, saxophonist Sam Rivers, trombonist Julian Priester, and drummer Pheeroan akLaff. By the usual standards of these highly adventurous players, the record is relatively accessible, but it does makes for challenging listening. The quintet opens with "Encounter," a busy and bold selection by the late John Carter. Overall, only Workman's "Summit Conference" and Priester's "Breath" feature sustained periods of cacophony, yet even these freer pieces are built around a defined melody and structure. Sonelius Smith's "Conversation" and Rivers' "Solace" bump along with Latin rhythms; Priester shines on both tracks. The trombonist is also the dominant voice on Rivers' fast-swinging "Meteor." Rivers plays soprano sax on Workman's "Estelle's Theme" and flute on Hill's "Gone," the latter a duet with Hill that closes the session on an austere yet calming note." (David R. Adler, Allmusic)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
