"In 1969 trouwde Miles Davis met zangeres Betty Mabry. Het huwelijk hield slechts een jaartje stand, maar Mabry zou Davis wel introduceren bij Jimi Hendrix en Sly Stone. Hun muziek inspireerde Davis tot een nieuw jazzrockgeluid. Davis wilde van Mabry een groot zangeres maken. Een relatie met Hugh Masekela had in 1968 al geleid tot de opname van enkele songs, waarvan het aardige popsoulnummer "Live, Love, Learn" op single verscheen. Het staat ook op deze compilatie, maar dat is niet de reden waarom de uitgave historisch belangwekkend mag worden genoemd. Dat is vanwege de opnamen die de zangeres met Miles Davis achter de knoppen opnam, die nu pas voor het eerst verschijnen. Zes nummers waarop Betty begeleid wordt door de ritmesectie van Jimi Hendrix en jazzmuzikanten als Wayne Shorter en Herbie Hancock, uit Davis' band. Betty Davis zingt een aardig partijtje funk en doet een paar leuke rockcovers, maar haar werk uit halverwege de jaren zeventig is spectaculairder." (Gijsbert Kamer, Volkskrant; 3 uit 5 sterren)
Deze Betty Mabry was kortstondig getrouwd met Miles Davis en introduceerde hem naar verluid in de wereld der hippe rock en funk. Deze plaat put uit haar drie baanbrekende soulplaten uit de jaren 1973-75. "Zo brutaal, vrijgevochten en confronterend had funk voorheen nimmer uit de mond en pen van een vrouw geklonken. En dat zou daarna weer duren tot aan Me'Shell NdegéOCello, Kelis, etc. Maar zo frontaal en rauw als Betty haar funk kookt, horen we bij hen niet! Gloeiendheet aanbevolen!" (Herman vd Horst, Oor)
"Davis and her well-seasoned road band, Funk House, entered the studio with total artistic control in the making of the album. This set contains classic and often raunchy street funk anthems. The album is revered as much for its musical quality as its risqué lyrical content. In essence, the album is missing nothing: it's perfect, a classic of the genre in that it pushed every popular genre with young people toward a blurred center that got inside the backbone while smacking you in the face. Heard through headphones, its spaced out psychedelic effects, combined with the nastiest funk rock on the block, is simply shocking. The record seemed to rock way too hard for Black radio, and was far too funky for White rock radio. In the 21st century, however, it sounds right on time." (Review Allmusic)
Klik hier om cookies te accepteren zodat de vertaalmodule kan worden geladen. Het kan zijn dat je de pagina moet herladen.
