Catalogus

Blue Room : The 1979 VARA Studio Sessions In Holland (2023)

"In 1979 nam Chet Baker, onberekenbaar vanwege zijn heroïneverslaving, 2 radiosessies op in Hilversum voor het programma Nine O’Clock Jazz met Edwin Rutten als opnameleider. De sessies leken verloren, totdat Frank Jochemsen ze voor het Nederlands Jazz Archief opduikelde. Een vondst van jewelste, omdat het complete sessies betreft die ook nog 'ns met sublieme geluidskwaliteit zijn. In april 1979 speelde Baker met het pianotrio van Phil Markowitz, waarmee hij toen veel in Europa optrad. Baker zingt en speelt fluweelzacht op de voor hem typerende lyrische toon. Markowitz neemt soms wel erg de tijd voor zijn eigen niet al te spannende pianospel. Rutten koppelde Baker 7 maanden later aan de Nederlandse begeleiders Frans Elsen (piano), Victor Kaihatu (bas) en Eric Ineke (drums). Baker was de bladmuziek vergeten, waardoor veel van het improvisatietalent van Elsen afhing. Maar alle vier spelen ze hier geweldig. Bakers scat in het zoete "Candy" is prachtig, en de begeleiding fenomenaal." (Volkskrant; 4 uit 5 sterren)

Alternate Views (1997)

Wolfert Brederode staat erom bekend uiterst precies piano te kunnen spelen maar net zo makkelijk grillige jazz. Met zijn rijke technische mogelijkheden en creatieve verbeeldingskracht heeft hij een heel persoonlijke poëtische stijl ontwikkeld. Alternate Views is zijn eerste album. Met een trio dat verder bestaat uit de wendbare Gulli Gudmundsson op bas en de ervaren drummer Eric Ineke. (GR Muziekbank)

En Blanc Et Noir 9 (2004)

"Pianist Wolfert Brederode (Castricum, 10 mei 1974) studeerde piano aan zowel de klassieke als de jazzafdeling van het Haags conservatorium. Zijn aldaar geperfectioneerde techniek stelt hem in staat een persoonlijke en poëtische stijl te ontwikkelen. Die kan hij uiten in zijn eigen groepen zoals het trio, kwartet, kwintet en de groep Nimbus maar ook als sideman bij zangeres Susanne Abbuehl en in het akoestische kwartet van saxofonist Yuri Honing." (Muziekencyclopedie)

Festina Lente (2003)

Groep die in 2000 werd opgericht door pianist Wolfert Brederode. Naast Eric Ineke is Aimée Povel de tweede drummer. Gitarist Florian Zenker, cellist Tom van Lent en rietblazer Christof May completeren de bijzondere bezetting, waarvoor Brederode de meeste composities aandraagt. "Nimbus redefines the jazz idiom into its very own concept of transparency and flow. The musical parameters melody, harmony and rhythm are being re-examined en reconstructed in an most associative and communicative way." (CD-boekje).

On The Scene With The Dutch Jazz Orchestra (1994)

Jerry van Rooyen, geboren als Gerard Gijsbertus Jacobus van Rooijen (Den Haag, 31 december 1928 Goor, 14 september 2009), was een Nederlandse trompettist, arrangeur, orkestleider en componist. Jerry van Rooyen studeerde van 1947 tot 1950 trompet aan het conservatorium van Den Haag. Tijdens een studentenuitwisseling raakten hij en zijn broer Ack van Rooyen in de ban van de jazzscene in New York. Daardoor ontpopten ze zich als wegbereiders voor de moderne jazz in Nederland. . Vanaf 1983 was hij orkestleider bij het Dutch Jazz Orchestra, dat onder meer werken van Billy Strayhorn speelde. In Hilversum was hij gastdirigent en gastarrangeur bij het Metropole Orkest. Vanaf 1988 werd hij daar met onder meer Harry van Hoof invaller voor de jong gestorven orkestleider Rogier van Otterloo. Hij schreef honderden arrangementen en composities voor al deze jazzorkesten. (Wikipedia)

Let there be life, love and laughter Eric Ineke meets the tenor players (2017)

"Drummer Eric Ineke is een oude jazzrot die al decennia in het vak zit en met veel grote internationale musici uit de hoogtijdagen van de jazz heeft gespeeld. En hoe tof is het dan dat een aantal geweldige oude opnames nu op CD zijn verschenen. De oudste opname hier stamt uit 1968: gemaakt in de B14 in Rotterdam, met Eric Ineke op drums en Lucky Thompson op tenorsax. Want daar draait het op deze plaat om: samenwerkingen met legendarische tenorsaxofonisten. Denk aan George Coleman, Johnny Griffin en zeker ook Dexter Gordon. Op deze cd ook nog recente opnames, want Eric Ineke mag dan 70 zijn, hij speelt nog altijd en werkte in 2014 nog met David Liebman samen. Tijdens zijn verjaardagsconcert, zaterdag 1 april 2017 in het Bimhuis in Amsterdam, werd Eric Ineke voor zijn verdiensten voor de Nederlandse jazz-scene koninklijk onderscheiden in de Orde van Oranje-Nassau. Toen werd ook deze fraaie CD gepresenteerd." (Maarten van Heuven, VPRO's Vrije Geluiden)

Cruisin' (2014)

Good Bait (2011)

"De saxofonist die dit jaar de illustere VPRO/Boy Edgarprijs kreeg, treedt op deze live-cd met het trio van pianist Rein de Graaff en de Amerikaanse saxofonist Pete Christlieb aan. Belangrijkste troef van de CD zijn de uiteenlopende persoonlijkheden van Povel en de bijvoorbeeld van Steely Dan bekende Christlieb. Povel is de man van de beheersing die met een vlekkeloze techniek zulke vloeiende en organische solo*s speelt dat ze gecomponeerd lijken. Christlieb is onstuimiger. Zijn rauwe, energieke spel vormt een perfect contrast. Zo houden de twee tegenpolen moeiteloos de aandacht vast." (Mischa Andriessen, De Telegraaf; 3,5 uit 5 sterren)

En Blanc Et Noir 6 (2001)

De "En Blanc Et Noir"-serie van het label Daybreak belicht Nederlandse jazzpianisten. Dit zesde deel bevat een live-optreden van het trio van pianist/componist/arrangeur Rob Madna (1931-2003) met bassist Marius Beets en drummer Eric Ineke. Saxofonist Ferdinand Povel is gastsolist in drie stukken. Het trio speelt voornamelijk standards, naast enkele eigen stukken van Madna. Het VPRO-TV-muziekprogramma Vrije Geluiden stond in 2009 juist stil bij de eigen componeer- en arrangeerkunsten van Madna n.a.v. een aan hem gewijd programma door het Dutch Jazz Orchestra. Zondag 19 juli 2009 wordt deze uitzending herhaald.

Live At The Tor (2023)

"Opgenomen in 2004 in De Tor, Enschede. Ditzelfde kwartet speelde 20 jaar later weer in de stad. "Tenorsaxofonist Scott Hamilton werkt aan een meer dan indrukwekkend oeuvre, waarbij het aantal albums ruim de 100 is gepasseerd. Weinigen kunnen zo vanzelfsprekend swingen en hebben zo’n repertoirekennis als deze in 1954 in het Amerikaanse Providence op Rhode Island geboren Amerikaan. Het album opent met "Rhythm Riff", een variatie op het bekende "I Got Rhythm" met een lekker stomende ritmesectie. Maar liefst twaalf chorussen lang is de tenorsaxofonist aan het woord. De glorietijd van de jazz herleeft echt, om daarna naadloos over te gaan in de heerlijke ballad "Easy To Love": zo’n hartenbreker die Hamiltons uitzonderlijke capaciteiten als balladeer over het voetlicht brengt. Een capaciteit die zo mogelijk nog meer uitgelicht wordt in een majestueuze interpretatie van "Old Folks". Als geen ander kan Hamilton in zijn improvisaties een muzikaal verhaal vertellen met een echte kop, romp en staart opbouw." (Jazzenzo)

Lieb Plays Weill (2009)

"Voor zijn trio reorganiseerde saxofonist Liebman zijn favoriete Weill-stukken. De melodieën en harmonische highlights daarvan liet hij veelal onveranderd. In de rijke harmonieën van Weills composities vond Liebman veel verrassingen: een goudmijn voor improvisatoren. De saxofonist verschiet daarbij zijn kruit niet meteen. In de up-tempo swingstukken bouwt de saxofonist gedoseerd zijn soli op en kiest zorgvuldig onverwachte noten en ritmiek. Op een tegendraadse piano-uitvoering van "Liebeslied" en een fluit in "Apple Jack" na, laat hij experiment achterwege. Jesse van Ruller speelt een voorname rol. In de begeleiding vormt hij een natuurlijke eenheid met de solide ritmetandem Marius Beets en Eric Ineke. Met subtiele akkoorden trekt de gitarist de aandacht. In de improvisaties is Van Ruller vastberaden. Hij zet een boeiende interactie met Liebman op in 'Here I'll Stay" en wisselt solo's met extremere notenkeuzes en timing moeiteloos af met op schuivende akkoorden gebaseerde loopjes." (Mischa Beckers, Jazzenzo)

Rifftide (Remastered Edition) (1987)

"Although this recording of standards was made late in his career, tenor saxophonist Al Cohn was in peak form and clearly inspired by an excellent Dutch rhythm section. Cohn's very broad tone is much in evidence, as he runs through changes on tunes that he played innumerable times in his career. A distinct stylist, Cohn was never an innovator, but his lush, relaxed, carefully honed sound was perfect for the late nightclub atmosphere. Every solo was deliberately constructed, mixing just the right amounts of emotion and technique. You can hear Coleman Hawkins in his playing, but Cohn incorporated broad influences from the early history of bop. Pianist Rein de Graaff is stunning throughout, and drummer Eric Ineke and bassist Koos Serierse add solid support." (Steve Loewy, Allmusic)