Een album van een band rond ex-Yes-zanger Jon Anderson en jazzrockviolist Jean Luc Ponty: zowaar een bijzondere combinatie. De CD van deze CD/DVD-set bevat materiaal dat is gebaseerd op het live-concert dat op de DVD is te vinden, maar dat in de studio is 'enhanced'. Daarbij zit nieuw gezamenlijk werk, maar dat gaat vergezeld van de nodige arrangementen van klassiekers uit vooral de Yes-catalogus. Meestal zijn die zeer welluidend, hoewel misschien niet onmisbaar. De reggae-versie van "Time And A Word" zal niet voor iedereen gehoeven hebben. Ook de nummers die wel nieuw zijn, bevatten bekende elementen. Zo is "Listening With Me" gebouwd rond een muzikaal motief dat sterk lijkt op dat van "Mirage" van Ponty's "Enigmatic Ocean". Maar uiteindelijk draait het natuurlijk om het resultaat. En dat is zoals gesteld zeer welluidend: de nog steeds engelenachtige stem van Anderson en de warme en dartele viool van Ponty passen uitstekend bij elkaar en ze worden ondersteund door een uitstekend spelend stel begeleiders.
"Ponty's finest! It was recorded in 1969 while the electric violinist was with Frank Zappa. The set includes five Zappa originals. The composer participated, as did several Mothers of Invention, including George Duke. This music is some of the best that fusion had to offer. It's lyrical, warm, fantastically performed, and it's got plenty of heart and soul. It contains Zappa's sense of humor and incredible harmonic vocabulary, Ponty's fiery technique and soulful playing, and Duke, of course, playing electric piano throughout. Zappa's fine compositions include "King Kong" and the classic "Music for Electric Violin And Low Budget Orchestra," conducted by Underwood. Zappa plays guitar at Ponty's "How Would You Like To Have A Head Like That". Ponty's soloing is hot; he manages to knit blues influences and the 20th century classical tradition together. In addition to Zappa's pieces, there are fine tunes by Duke ("Foosh"), Ponty ("Contact"), and the title cut by Herbie Hancock." (T. Jurek, Allmusic; 4 uit 5 sterren)
Vijf opeenvolgende albums die de jazzrockviolist tussen 1979 en 1983 uitbracht. "A Taste For Passion" (1979) vervolgt de stijl die op succesvolle eerdere albums als "Enigmatic Oceans" en "Cosmic Messenger" te horen was. Drummer is dat jaar de spectaculair spelende en prachtig vastgelegde Casey Scheuerell, die met de al even fraai bassende Ralphe Armstrong een basis voor spannende jazzrock legt. Gitarist is net als op "Cosmic Messenger" Joaquin Lievano, aangevuld met Jamie Glaser. Deze band, met ook de van Zappa bekende toetsenist Allan Zavod speelt ook op het live-album uit dat jaar. Fraai zijn hier de suites rond zijn 2 bekendste albums, die enorm levendig worden gespeeld met natuurlijk veel vloeiend melodieus elektrisch vioolspel. Op de dan volgende platen hoor geleidelijk aan dat de jaren 80 zijn begonnen (de toetsensounds!). Op "Mystical Adventures" staat een misplaatste Stevie Wonder-cover naast gloedvolle stukken, "Individual Choice" krijgt vooral een boost door enkele Allan Holdsworth-gitaarsolo's.
Concertregistratie van Al di Meola & Jean Luc Ponty & Stanley Clarke, opgenomen in juli 1994 tijdens het Jazz Festival te Montreux.\n\nEen jaar voor hun gezamenlijke plaat "Rite Of Strings" (ook te vinden in deze catalogus) trad het trio al op tijdens het Montreux Jazz Festival. Stukken die op dat album staan worden al gespeeld. Hoewel de drie heren sinds de jaren '70 voornamelijk bekend zijn geworden met electrische fusion (bassist Clarke en gitarist Di Meola middels Return To Forever en Ponty o.a. middels Mahavishnu Orchestra) spelen ze hier akoestisch - en dat klinkt warm en gloedvol. Hoewel er virtuoze staaltjes worden vertoond is dat nooit het doel. Alledrie doen ze een solonummer en Ponty gebruik in zijn nummer wel allerlei electrische effecten. Aan het eind is de R&B-pianist Monty Alexander te gast.
Jazzrock-CD van violist, die o.a. nog bij Zappa heeft gespeeld. Hier is hij uitgebreid in de weer met Zuid-Amerikaanse en Afrikaanse ritmes.
"In 1987 verschenen album, waarop violist Ponty een geluid neerzet dat behoorlijk meer elektronisch is dan dat van de symfonische jazzrock die we uit de jaren zeventig van hem kenden. Geheel in de geest van die tijd natuurlijk. Kristalheldere synthklanken en Ponty's elektrische viool domineren het klankbeeld. Mede door het uitgebreide gebruik van de digitale Synclavier-synthesizer (ook bekend van Frank Zappa's latere werk) moeten we wel een beetje denken aan het album Theme Of Secrets van die andere befaamde violist, Eddie Jobson, hoewel Ponty duidelijk een heel andere muzikale insteek kiest." (Christian Bekhuis, Xymphonia)
Plaat die deze Franse violist in '69 Amerika, met o.a. pianist George Duke en veelal met bigband. Best wel bijzonder, het virtuoze vioolspel tegen een vettige bigband-achtergrond. Niet vergelijkbaar dus met z'n latere jazzrockwerk.
Album uit 1995. Het trio brak in de jaren '70 door met electrische fusion (Clarke en Di Meola via Return To Forever). Hier speelt men puur akoestisch (bas/gitaar/viool): een helder-transparante sound. Vooral Ponty's spel is zeer meeslepend.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
