46 songs in 130 min., o.a. vele door Jimmy Webb geschreven MOR-countrypop-juweeltjes. Met 70's-hits als 'Rhinestone Cowboy' en 'Southern Nights' naast werk van klassieke 60's-platen als 'Gentle On My Mind' en 'By The Time I Get To Phoenix'.
"This disc, a certified double-platinum album, captures Campbell's appeal at his most mainstream, mixing mid-tempo country-pop, spiced by a smooth if unambitious cover of Otis Redding's "(Sittin' On) The Dock of the Bay" and the prettiest version of Tim Hardin's "Reason to Believe" ever done. There's ample romantic pop here, including his heartfelt, string-laden performance of the McKuen/Brel "If You Go Away" and The Bee Gees' "Words." The Jimmy Webb-authored title cut tended to dominate the LP tracks somewhat. On "Galveston", Campbell and producer Al DeLory overcame that problem -- the Jimmy Webb title tune is fine, to be sure, but this time out, Campbell and DeLory no longer felt the need for the singer to cover contemporary rock and soul hits. On "Galveston", he stuck closer to country with some pop embellishments and found a better fit. The result is a smooth, lively, sentimental, and occasionally even exciting album." (Bruce Eder, Allmusic)
Op zijn laatste studioalbum Adios laat Glen covers horen van nummers die hij altijd nog een keer wilde opnemen, zoals "Dont Think Twice, Its All Right" van Bob Dylan.\n\n"Met het overlijden van Glen Campbell, in augustus 2017, heeft de countrywereld opnieuw een icoon verloren, maar gelukkig is hij niet met stille trom vertrokken. Dit laatste album is nl. een stijlvolle afscheidsgroet waarmee de zanger bewijst dat muziek zelfs alzheimer kan overstijgen. Nadat in 2011 de diagnose van deze slopende ziekte werd gesteld, heeft Campbell nog een paar platen weten te maken. Met behulp van enkele familieleden en zijn vriend Carl Jackson is "Adios" tot stand gekomen. Toch hoor je op deze plaat geen oude zieke man aan het werk. Integendeel: Campbells stem is nog altijd opmerkelijk krachtig en in prachtige liedjes als "She Thinks I Still Care" en "Arkansas Farmboy" klinkt hij als een zanger in de bloei van zijn leven. Een meer dan waardig afscheid." (Harry de Jong, Lust For Life; 5 uit 5 sterren!)\n\nDe tweede schijf bevat 16 eerdere successen, van "Galveston" en "Wichita Lineman" tot de recente Foo Fighters-cover "Times Like These".
"This two-fer CD from the English reissue label Beat Goes On combines Glen Campbells sixth and seventh albums for Capitol, "Gentle on My Mind" and "By the Time I Get to Phoenix", released in 1967 and 1968, respectively. While the highlights of these albums remain the Grammy-winning title tracks, the choice of material includes pleasant interpretations of familiar songs of the era written by Paul Simon, Harry Nilsson, Roy Orbison, Donovan, and Rod McKuen." (Al Campbell, Allmusic)
"Het komt in de popgeschiedenis zelden voor dat iemand zijn eigen afscheid aankondigt op de manier waarop de 75-jarige Glen Campbell dat doet. Toen er in 2010 bij hem alzheimer werd geconstateerd, trok hij direct de conclusie dat zijn nieuwe plaat ook zijn laatste zou zijn, en er nog maar één grote tournee zou volgen. Zijn begeleidend schrijven bij deze zwanenzang heeft iets ontroerends, al drukt Campbell de luisteraar op het hart met een grote glimlach afscheid te nemen. Dat doet hij met een paar mooie eigen liedjes, maar het zijn de bijdragen van derden die het meest verrassen. Zo is de cover van Guided By Voices' "Hold On Hope" knap gezongen, en smaken de liedjes die oud Replacements-voorman Paul Westerberg aanleverde beslist naar meer. Dee overdadige arrangementen verwijzen alleen te nadrukkelijk naar arrangementen van het door Campbell ooit zo fraai vertolkte "Wichita Lineman". Ook die zweverige instrumentale stukken tussen de liedjes door maken de plaat soms onnodig klef." (Gijsbert Kamer, Volkskrant)
Concertregistratie van de Amerikaanse country- en middle of the road-popzanger, opgenomen in 1981 te Dublin. In de jaren '60 en '70 had hij zijn grootste successen met tijdloze liedjes van Jimmy Webb, zoals "Wichita Lineman", "Galveston" en "By The Time I Get To Phoenix". Helaas heeft hij de eerste twee verpakt in een medley. Zijn begeleidingsband is vooral country-geörienteerd en krijgt zelfs de ruimte voor een virtuoze bluegrass-instrumental. Ook een Hank Williams-tribute, middels een vertolking van "I'm So Lonesome I Could Cry". Campbell hangt tijdens de show trouwens wel iets te veel de entertainende crowd pleaser uit die regelmatig het publiek probeert op te jutten: hij had zich iets meer op de schoonheid van de hem aangeleverde liedjes mogen concentreren. Maar hij is vakman en topmuzikant genoeg om te zorgen dat het show-aspect nu ook weer niet gaat overheersen.
Registratie van een programma uit 1988, waarin we Campbell zo ongeveer zijn bekendste songs horen en zien spelen, vergezeld van korte toelichtingen over het ontstaan ervan door de schrijver van al dat moois: Jimmy Webb. Hij is een van de meest geniale popsongwriters sinds de jaren '60. Campbell was lang niet de enige die zijn songs uitvoerde, maar wel degene die er het meest mee vereenzelvigd is. Denk maar aan "Wichita Lineman". Verrassing in de set is "MacArthur Park" dat velen vooral van Richard Harris of Donna Summer zullen kennen, maar dus ook op Campbells repertoire staat. Webb legt uit dat er een mini-controverse over de tekst is geweest (wat moet die cake in de regen?), maar dat het in essentie 'gewoon' een liefdeslied is. Webb begeleidt hier Campbell op piano; die zelf nog in zijn 'prime' is. Die prachtig warme en melancholieke stem! Dat virtuoze gitaarspel (let vooral op de lange solo in "MacArthur Park")! We horen trouwens ook een begeleidingsgroep, maar die is vreemd genoeg niet in beeld te zien.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
