"Dirigent Joana Mallwitz legt met haar Konzerthausorchester Berlin het herkenbare en het jongere gezicht van Kurt Weill (19-1950) bloot. Herkenbaar snedig is de satirische balletzang in Die sieben Todsünden. De waanzinnige stem van Katharine Mehrling krijgt bijtend commentaar van het orkest. Dat hoor je terug in de Tweede symfonie van 2 jaar later, 'n opwindend stuk met verrassende tederheid, stekelige ironie en bombastische spierballen. De Eerste symfonie, gecomponeerd door een 21-jarige Weill, was door nonnen in hun klooster onttrokken aan het publieke oog, omdat Weill uit een Joodse familie kwam. Het veel later ontdekte werk bestaat uit vier gedeelten die qua sfeer verschillen, maar een doorlopend geheel zijn. Nauwelijks bekend is deze ‘Berliner Sinfonie’. Mallwitz smijt je met de eerste malende akkoorden in een blender waarin flarden van de cabareteske scherpschutter Weill voorbijzwiepen. Omineuze luidheid wordt afgewisseld met minutieus uitgelichte milde passages. Aanrader." (Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
Bevat o.a.: Alabama song ; All at once ; Apple Jack ; As long as I love ; Auf nach Mahoganny
"Bij deze heruitgave uit 1982 van opnamen uit 1958 staat Brecht nog altijd als tekstdichter vermeld, hoewel we onderhand weten dat deze 'socialist' zich schaamteloos het werk van zijn secretaresse Elisabeth Hauptmann heeft toegeëigend. Het geeft een extra navrant accent aan dit werk over 'erst kommt das Fressen, dann kommt die Moral', dat hier een nooit meer overtroffen uitvoering krijgt. Men kan kleine bezwaren inbrengen tegen ondermeer het overheersende aandeel van de vocaal sterk verouderde Lotte Lenya, maar onder haar supervisie kwam wel een onweerstaabaar brok oud-Berlijnse theatersfeer tot stand. het voormalige CBS zorgde voor een luxueuze CD-versie met een dik boekwerk." (PK, Klassieke Zaken)
Dubbele 10 (voor uitvoering en registratie) op ClassicsToday: "Brecht and Weill's pivotal collaboration The Threepenny Opera retains its scathing bite and social relevance more than 70 years after its landmark Berlin premiere. The present recording includes all the musical numbers, incidental music not heard elsewhere, and a deleted aria for Lucy Brown. Weill's original pit band instrumentation is restored to its definitive, ragtag glory, as are Brecht's concert narrations that link each number and scene. Under HK Gruber's crackerjack leadership, the Ensemble Modern plays with hair-raising, yet rather clinical precision, leaving the singers to convey the score's stark, unpretty truths. Gruber's sandpapery timbre is just right for Peachum. Casting former punk diva Nina Hagen as Mrs. Peachum was a stroke of genius. One of the most vibrant, involving Threepenny Opera recordings ever made." (Jed Distler; klik op de link voor de complete tekst)
"Uses the resources of the theater magnificently and tells a compassionate story triumphantly. . . . The finest score written for the theatre in years . . . Gershwin's lyrics are brilliant. A feast of plenty . . . a work of theater art." --The New York Times, 1941 "A high point in the history of the American musical stage. It proves that a musical show can be both engrossing and magnificently entertaining without sacrificing high imagination, acute intelligence, superbly unified and thoroughly artistic production, and an underlying seriousness of purpose." --Chicago Daily Tribune, 1943 "Lady in the Dark remains fascinating, its score one of the most intriguing of its period, with Gershwin contributing some of the finest stage lyrics, and Weill expanding the vocabulary of Broadway melody via his unique harmonies and rhythms." --In Theatre, 1998 (kwf.org)
Meldingen
