"Drie singer-songwriters voor de prijs van één. Je kunt merken dat kd lang de initiatiefneemster was, want haar kompanen hebben nu ook opeens de hoofdletters in hun namen verloren. Maar op de CD zijn de taken gelijk verdeeld en delen de dames de leadvocalen alsmede hun muzikale voorkeuren. Dat resulteert dus in een veelkleurig geluidsbeeld waarin country slechts met een paar penseelstreekjes in het stilistische spectrum vertegenwoordigd is en waarbij die zijdeachtige vocale harmonieën de enige constante factor vormen. of nee, de hoge kwaliteit van de songs is eveneens van verbindende aard. Dit is duidelijk geen hutspot van kliekjes die de vriendinnen nog niet opgebruikt hadden. Sterker nog: het peil is aanmerkelijk hoger dan dat van het materiaal op elk van hun recentste drie soloalbums. Als er dna toch hoogtepunten aangewezen moeten worden, dan kiezen we voor "Song For Judee". De betreurde Judee Sill had zich geen roerender grafschrift kunnen wensen." (Chris van Oostrom, Lust For Life; 4 uit 5 sterren)
"Alles van waarde is weerloos, gelooft Laura Veirs. Met die gedachte in het achterhoofd schreef ze een conceptalbum over de fragiliteit van kostbare kleinigheden. Niet toevallig is The Lookout zelf ook zo'n breekbaar pareltje geworden. (...) The Lookout gaat daarom over de nood om aandacht te besteden aan de vervliegende schoonheid van het leven, liet Veirs vlak voor de release optekenen. In fijngevoelige metaforen alludeert de songschrijver op de raciale verdeeldheid in Amerika, sterfelijkheid, de magie van het alledaagse en ouderschap. Ze schreef uiteindelijk niet minder dan 117 songs voor deze langspeler, die ze wiedde tot er twaalf overbleven. Haar folkpop strekt af en toe een hand uit naar barokke country, en in het geval van 'The Canyon' zelfs naar avondschemerige jazz. In 'When It Grows Darkest' hoor je ook even een psychedelische drone, en met elektronica of oosterse strijkers wordt net zo goed voorzichtig geflirt. Maar door de bank genomen klinkt Veirs vooral als zichzelf". (De Morgen).
De geboorte van haar zoon vormde de grootste inspiratiebron voor "Tumble Bee", maar ook de talloze fans die Laura de afgelopen jaren hebben verteld dat heel veel kinderen van haar muziek houden, lagen aan de basis. Ze raakte geïnteresseerd in de geschiedenis van de Amerikaanse kindermuziek en luisterde naar honderden nummers uit de vorige eeuw, bijv. naar Harry Smiths befaamde Anthology of American Folk Music. "Tumble Bee", met bijdragen van Decemberist-voorman Colin Meloy, Jim James van My Morning Jacket, Carl Broemel, Basia Bulat, Bela Fleck, Karl Blau en leden van Blind Pilot, is veel meer dan een album voor kinderen. Het staat op zichzelf als een prachtige plaat die geschikt is voor alle leeftijden en die een Laura Veirs op haar allerbest laat horen. Naast composities uit het begin van de 20ste eeuw zijn er ballades van Jimmie Rodgers, Woody Guthrie, Peggy Seeger en Harry Belafonte. opgenomen. Laura's folk songs for children prove that the best children's music never gets old, aldus Sufjan Stevens.
"Laat zich niet eenvoudig in een hokje proppen. In haar ogenschijnlijk eenvoudige en onconventionele gitaarmijmerij ligt de vergelijking met Will Oldham op de loer. Met het heerlijk dromerige en speelse openingsnummer, 'Ether Sings', trekt de eigenzinnige zangeres uit Seattle meteen de aandacht. Ze schrijft ultramoderne folk- en countryliedjes waarin alles zo'n beetje mogelijk lijkt. Een tikkeltje excentrieke plaat die bij zowat iedere herbeluistering groeit." (Maurice Dielemans, Kindamuzik)
"Voor hetzelfde geld was Laura Veirs niet doorgebroken met "Carbon Glacier" en was deze eerste plaat uit 2001 in de vergetelheid geraakt. Het zou allemaal erg zonde zijn geweest. Het debuut van Laura Veirs is namelijk een interessante voorloper van de doorbraakalbums "Troubled by Fire" en "Carbon Glacier". Hoewel de hele plaat opmerkelijk kaal en bescheiden is, merk je meteen dat de griezelige meisjesstem van Veirs voor een aangenaam kippenvelletje zorgt. In een enkel niemendalletje, zoals bijvoorbeeld "Orphan Mae", hoor je duidelijk hoe Veirs nog zoekende is naar een eigen identiteit en stijl. In een paar uitschietende songs geeft Veirs toch ook al de juiste richting aan, zoals in het verstilde "Blue Ink". Zowel qua songteksten als muziek klampt de unieke zangeres zich veel steviger vast aan traditionele volksmuziek, zoals bluegrass, country en folk, dan het geval is op het relevantere "Carbon Glacier". Hoe dan ook slaagt ze er al vroeg in om een eigen wereldje te creëren." (Maurice Dielemans, Kindamuzik)
Opvolger van de veelgeroemde albums "Troubled By Fire" (2003) en "Carbon Glacier" (2004). Ten opzichte van die twee platen heeft ze haar muziek ietwat veranderd. Het dromerige en introspectieve karakter van veel eerdere songs heeft plaatsgemaakt voor een wat opgeruimdere, ietwat meer rockier en poppier sound. Maar niet getreurd, want haar muziek behoudt een heel persoonlijk karakter. "Veirs heeft nog steeds een voorkeur voor natuurmetaforen, een blik die graag over het landschap dwaalt en een stem die haar soms een beetje laat klinken als het gevaarlijke nichtje van Suzanne Vega. Maar de sobere introspectie die de vorige plaat zo ijzingwekkend mooi maakte, heeft plaats gemaakt voor een haast opgewekt bandgeluid. Met drums die huppelen van plezier en baldadige elektronica gevlochten door haar Americana-mix van folk, country en blues." (Het Parool)
Folky singer/songwriter uit Seattle. Kan dromerig-omfloerst klinken als Hem (nee, niet De Heere, maar de vrouwelijke singer/songwriter die zich Hem noemt) en deelt dan de Nick Drake-invloeden, op andere momenten helderder en powerrijker. Maakt ook onvervalst countrysongs. Onder haar begeleiders o.a. Bill Frisell.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
