"De zwarte akoestische bluesman Eric Bibb zette een gedeelte van zijn liveconcert uit 2022 in Stockholm op dit livealbum. Hij woont al decennia in de Zweedse hoofdstad, want de in New York geboren en opgegroeide Bibb emigreerde daar al naartoe in 1970 via Frankrijk, al woonde hij tussendoor ook vier jaar in Finland. Net als op Bibb’s vorige albums klinkt zijn zang soepel en zacht, waarbij zijn frasering en toon opnieuw sterk zijn. Zo ligt alle nadruk op de teksten, die even filosofisch zijn als uitgesproken: in "Silver Spoon" bezingt Bibb de tegenstelling tussen zijn geprivilegieerde afkomst en de tegenstand die hij in Zweden moest overwinnen als zeldzame zwarte, in "Rosewood" de slachting die daar plaatsvond onder de zwarte bevolking in 1923 en in "Whole World’s Got The Blues" de treurige toestand van de wereld tegenwoordig. Door de moraal die hij daaraan koppelt, blijkt Bibb opnieuw realist en idealist." (Kippenvel; 4 uit 5 sterren)
"In Blues, Ballads and Work Songs, the basic concept is to cover the complete range of traditional folk/blues songs that were an inherent part of his childhood up to the present time with his own inimitable compositions. To quote Eric: Blues, Ballads & Work Songs is an album I have been working on for most of my life. Its release coincides with my 60th birthday and it celebrates the music that first inspired me to become a guitar-playing singer. Being as passionate about writing songs as I am about singing and playing traditional material, I couldn't resist including the self-penned tunes at the end of the record. These newer songs, are the 'children' of the older ones." (Acousticsounds)
"Voor fans die uitsluitend een digitale bron in huis hebben was het debuutalbum van Eric lange tijd onbereikbaar. Rainbow People verscheen destijds, we praten dan over 1977, uitsluitend op lp. Tweeendertig jaar later brengt Opus 3 het alsnog uit op een hybride (stereo & multichannel) sacd. In de negen songs is duidelijk te horen welke mensen hem in deze periode inspireren. Allereerst is dat zijn vader, de folkzanger Leon Bibb. Maar minstens zo belangrijk is Taj Mahal, waar hij ook mee opgetreden heeft. En niet te vergeten Cyndee Peters waarmee hij later een album maakte. De stijl is onmiddellijk herkenbaar als vintage Bibb. Afgezet tegen meer recent werk is overigens wel te horen dat zowel zijn stem als zijn stijl in de loop van de jaren verder gerijpt zijn waardoor de vergelijking met een mooie wijn zich opdringt. Door de fraaie opname komen ook de begeleidende instrumenten als sopraan sax, bas, gitaar, fluit, viola, cello en tumba (grote tom-tom) goed tot hun recht." (hifi.nl)
On Global Griot, the masterful "Eric Bibb adapts the West African historian and oral storyteller tradition with his own background of blues, folk and world music for a scintillating blend of sound that is absolutely mesmerizing. Bibb also pulls no punches with his songs that tackle our current state of affairs in the world, with socio/political commentary on everything from our desire for conspicuous consumption (We Dont Care, the albums first single out today) to the present occupant of the White House (Whats He Gonna Say Today). (Blues Magazine)
"Voor de Amerikaanse blueszanger Eric Bibb is het huidige politieke toneel een dankbare bron van inspiratie. "Migration Blues" is dan ook zijn minst vrijblijvende album in lange tijd. Hoe relaxed zijn akoestische blues ook nu weer mag klinken, je voelt de onderliggende urgentie in elk van de 15 songs. Bibb trekt parallellen tussen het tijdperk van de slavernij en de huidige wereldwijde vluchtelingenproblematiek. Het is dan nogal voor de hand liggend om maar weer eens Bob Dylans "Masters Of War" en Woody Guthries "This Land Is Your Land" van stal te halen, maar Bibb weet ze zowaar een nieuwe relevantie te verlenen. belangrijker is dat de songs van eigen kweek niet alleen de vergelijking met deze klassiekers kunnen doorstaan, maar je tevens het gevoel geven alsof je naar afgestofte relikwieën uit de Dust Bowl luistert. Voorwaar geen geringe prestatie van iemand die al jaren in Helsinki woont!" (Chris van Oostrom, Lust For Life; 4 uit 5 sterren)
"Eric Bibb is een opvallend figuur onder bluesartiesten. Met een sympathieke en warme stem zingt hij over zaken die, op intellectueel niveau, het gemiddelde (blues)lied ver overstijgen. Zijn muziek, de achtergrondkoortjes vol soul en zijn elegante gitaarspel klinken vol optimisme en geven de ruimte voor een genuanceerd verhaal. Neem het nummer The Ballad Of John Howard Griffin. Griffin was een witte Amerikaanse schrijver, die in 1959 besloot om een aantal weken als gekleurde man in het gesegregeerde Zuiden door te brengen, om aan den lijve te ondervinden hoe dat was. Hij schreef er een boek over: Zwart Als Ik (Black Like Me), dat indertijd vol interesse werd gelezen. Dat Bibb er op zijn beurt nu een lied over schrijft, betekent uiteraard weinig goeds. Met de segregatie in zijn land gaat het al jaren weer de slechte kant op. Bibb beklaagt zich daar op rustige en welbespraakte wijze over, maar laat zeker geen twijfel bestaan over de urgentie." (Muziekweb)
"De Amerikaanse troubadour Eric Bibb en de Franse mondharmonicavirtuoos Jean-Jacques Milteau delen een diepgewortelde bewondering voor Huddie Ledbetter alias Lead Belly. Die bewondering, niet alleen voor de muziek van de pionier van de Amerikaanse folkblues maar evenzeer voor de waardigheid die hij altijd wist te behouden ondanks een getroebleerd levenspad, resulteerde in dit fraaie album. Het bevat nieuwe interpretaties van bekende en minder bekende door Lead Belly gecomponeerde of vertolkte nummers (o.a. "Midnight Special", "Goodnight Irene", "Where Did You Sleep Last Night" ook bekend dankzij Nirvana), aangevuld met enkele nieuwe composities waarin Bibb en Milteau hun held bezingen. Zoals Lead Belly de kloof tussen zwart en blank verkleinde (na zijn ontdekking door de Lomaxen was hij één van de eerste zwarte Amerikaanse zangers die ook populair werden bij een blank publiek), slaan Bibb en Milteau met dit in Parijs opgenomen album een brug tussen de nieuwe en de oude wereld." (Jan Doense, Platomania)
"Eric Bibb heeft sinds 1972 al zo'n 40 albums gemaakt, zodat hij met recht en reden een door de wol geverfde bluesmuzikant mag heten. Deze CD is een eerbetoon aan allen die hem zijn voorgegaan in de blues en hem hebben geïnspireerd. Hij wordt bijgestaan door 'blues people' als Popa Chubby, Taj Mahal, Guy Davis en The Blind Boys Of Alabama. Bibbs blues is meer schatplichtig aan Blind Willie Johnson dan aan Robert Johnson, zowel muzikaal als qua lyriek. Andere muzikale zielsverwanten zijn Eric Clapton, J.J. Cale en Ry Cooder. Zijn muziek is eerder in te delen bij de door jazz, folk en country geïnspireerde gospelblues en heeft minder van doen met de hardere rockgetinte blues. Bibb is tevens een man van nuances en details, wat resulteert in een warme, gloedvolle en expressieve sound en elegante, vloeiende muziek. Een fraaie, begeesterende plaat." (Marc Vos, Heaven; cijfer: 8,5)
"Eric Bibb is een even karakteristieke als atypische bluesman, die zijn geliefde akoestische countryblues kruidt met folk en gospel. Bibb vertrok op zijn 19de uit de VS en kwam via Parijs in Scandinavië terecht. Sindsdien heeft hij zich allang bewezen, maar hij is nog zo gretig als een jonge hond. Dat is duidelijk hoorbaar in deze 13 eigen songs en de Kinks-cover "You Really Got Me". Hij nam ze op met drummer Janne en dobrospeler/steelgitarist Olli Haavisto - rootsy Finse broers - en de fameuze Engelse folkbassist Danny Thompson. Bibb koppelt een groot talent voor compacte, afgeronde melodieën aan swingende zang en sprankelende gitaarsolo's, was van opsmuk. Met zijn dienend én virtuoos spelende begeleiders en incidentele gastmusici levert dat een helder geluid op. Bibb gelooft hoorbaar in de liefde en het geluk dat hem brengt en breekt zo met het bluescliché van doem en verderf. Met zijn geïnspireerde muziek verdient hij het te preken voor anderen dan de eigen parochie." (Ruud Heijjer, Heaven; cijfer: 7,5)
"Eric Bibb's debut album, "Good Stuff", is a clever fusion of contemporary folk and classic country-blues and classic gospel that emphasizes the guitarist's skill at fusing genres, as well as his flair for writing solid bluesy songs. Not all of the material really catches hold, but it all shows promise, and the very best moments on the record confirm that he's one of the more intriguing new bluesmen in the late '90s." (Thom Owens, Allmusic; 4 uit 5 sterren)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
