Concertregistratie uit 1985, uit de tijd van het album "Night". Abercrombie, zelf (zeker in die tijd) een uiterst creatief en avontuurlijk gitarist, had toen een topbezetting om zich heen: met saxofonist Michael Brecker en vurige ritmesectie Marc Johnson en Peter Erskine maakt hij moderne jazz met een lichte hang naar fusion en jazzrock. Opnametechnisch heeft de DVD qua beeld en geluid de kwaliteit van TV-opnamen uit de jaren '80: zeer acceptabel, maar zeker niet uitmuntend.
'A supple, driving rhythm section featuring pianist Fred Hersch, bassist Marc Johnson, and drummer Joey Baron gives Thielemans sufficient support to float his mastery at will. He pleads, prods and probes, begs, borrows and steals on the gentle, bittersweet title track by Jacques Brel. Here, as well as on "Blue 'n Green which pleasingly morphs into "All Blues, as on the original Miles Davis classicHersch vividly demonstrates the "harmonic and pianistic colors that so appeals to Thielemans. Baron is a chameleon who feels comfortable under the skin of many a rhythmic style, but he performs best when he rides and drops bombs during a fast scorcher, like the double-time section of "All Blues. Styles associated with Scott LaFaro, George Mraz, and Eddie Gomez all show up in Marc Johnson's playing, with some Sam Jones-like bippity Bong Dong ba-di-ba-de Ong bong for good measure. Johnson's synthesis is refreshing'. (www.allaboutjazz.com).
"Eindelijk een teken van leven van pianist Lyle Mays (die weirdo achter de toetsen van de Pat Metheny Group (PMG)). Nou ja, leven... Dit is een concertregistratie van de Duitse omroep SWR uit 1993. Wat is er toch gebeurd na zijn vier soloprojecten en het uiteenvallen van de PMG in 2005? Buiten een klassieke compositie uit 2009 is het doodstil rond deze nu haast mythische figuur. Het maakt deze uitgave niet minder interessant. Wat is het geweldig Mays muziek live te horen spelen door vier fantastische musici. Ons hoogtepunt is "Chorinho" van het album "Street Dreams". Dit haast klassieke pianostuk wás al top, maar nu, uitgewerkt voor dit kwartet met vooral de unisono melodie door saxofonist Bob Sheppard, kent het zijn weerga niet. Ook komen twee nummers uit de PMG-geschiedenis voorbij. Ook zonder de uitgebreide instrumentatie van de PMG staan ze als een huis. Bob Sheppard klinkt geregeld als een Michael Brecker-kloon, maar dat is in deze muziek juist heerlijk." (Reinier van Bevervoorde, Jazzflits)
Neerlands meest intense trompettist. De Wereldomroep maakt deze opnamen in New York mogelijk, met toppers als Joey Baron, Marc Johnson. De bezetting is anders dan z'n eigen band (de piano van John Taylor i.p.v. gitaar), wat de muziek een andere kleur geeft.
"Pianist Bill Evans (who doubles on electric piano on this album for the final time in the recording studio) welcomes guest harmonica player Toots Thielemans and Larry Schneider (on tenor, soprano and alto flute) to an outing with bassist Marc Johnson (making his recording debut with Evans) and drummer Eliot Zigmund. The material contains some surprises (including Paul Simon's "I Do It for Your Love" and Michel Legrand's "The Other Side of Tonight") and only two jazz standards ("Body & Soul" and "Blue and Green") with the latter being the only Evans composition. Excellent if not essential music that Evans generally uplifts." (Scott Yanow, Allmusic)
"The simplest stories often reveal the greatest depth. So, too, can the simplest songs yield richer meaning. Italian pianist Enrico Pieranunzi makes that abundantly clear with "Ballads", an album so gentle it can almost pass by unnoticed. But pay attention and what may appear to be a collection of easy-on-the-ears songs prove to be much more. Throughout, Johnson's robust yet delicately lyrical playing makes for some of the most memorable moments. And Baron, who emerged out of the downtown New York scene as a player who's comfortable in any setting, is especially attuned to Johnson's dichotomous yet focused approach. Like Johnson and Baron, Pieranunzi is capable of much more. But here the song's the thing. His own melodic writing dovetails perfectly with the sourced material. This may not appeal to listeners who are looking for edginess or complexity, but its unassuming stance and sheer honesty make it a meaningful listen for those who are prepared to look beyond its soft veneer." (John Kelman, AllAboutJazz)
"The second release by Bass Desires (a quartet consisting of leader/bassist Marc Johnson, drummer Peter Erskine, and the guitars of Bill Frisell and John Scofield) is almost the equal of the first. This advanced unit performs eight group originals that cover a wide variety of moods, from introspective, spacy pieces to ones emphasizing fire and passion." (Scott Yanow, Allmusic)
"Alain Mion (1947) is a French pianist, composer, arranger, and jazz singer. Influenced by Bobby Timmons, Ray Charles and Les McCann, his style varies between jazz, soul jazz and "funky music". He created the legendary jazz funk group Cortex in 1974, before embarking upon a career under his own name in 1982. His albums are known worldwide, notably "Troupeau Bleu" and "Volume 2" with Cortex (re-released several times and sampled by many musical artists and DJs). Also popular were albums under his own name, including "Pheno-Men" which was used as a theme for many radio programs, "Alain Mion in New York" recorded with David Binney and Marc Johnson, and "Some Soul Food" recorded in Stockholm (Sweden) with Patrik Boman and Ronnie Gardiner. Alain Mion's and Cortex's records are often played on contemporary jazz stations such as KCRW in Los Angeles and The Jazz Groove Radio in San Francisco." (Wikipedia)
"Begin jaren tachtig verhuisde de Braziliaans/Amerikaanse pianiste en zangeres Eliane Elias van haar geboorteplaats São Paulo naar New York. Daar schopte ze het meteen tot lid van het beroemde jazzensemble Steps Ahead. Toen ze die band verliet volgde er een duo-album met haar nu ex-man Randy Brecker. Als solo-artieste bracht Elias vervolgens als een van slechts weinig artiesten zowel jazz als klassieke albums uit. De pianiste schreef als tiener al arrangementen uit van Bill Evans. Op dit album speelt en herinterpreteert ze de romantisch-impressionistische pianomuziek van het Bill Evans Trio. Ze doet dat op vakkundige en integere wijze, bijgestaan door bassist Marc Johnson (haar echtgenoot) en drummer Joey Baron. Johnson speelde in Evans laatste trio van 1978 tot 1980. Op oude oefencassettes vond hij twee onuitgebrachte composities terug. Eliane Elias bewerkte ze, voegde nieuwe noten toe of voorzag ze van tekst, helemaal in de geest van Evans." (North Sea Jazz)
"Eén van de meest frisse live-opnames van de laatste jaren. Het trio speelt inventief en ieder lid heeft een onmisbare stem op de 14 stukken van deze 2-CD. Pieranunzi, Johnson en Baron voelen elkaar aan alsof ze met een onzichtbare draad verbonden zijn: ad rem wordt er gereageerd op tempowisselingen, veranderingen in kleur of dynamiek. De invloed van Bill Evans op Pieranunzi komt sterk naar voren, maar de Italiaan heeft zich parmantig een eigen weg gebaand door het Evansuniversum. Ook zijn studiowerk bij Ennio Morricone en zijn studies van de Italiaans componisten kruipen in zijn werk. Pieranunzi's betoverende lyrische stijl verstaat de kunst om bezwerend romantisch of ontroerend te zijn, zonder maar een seconde te vervallen in voorspelbaarheid. Hij is poëtisch zonder heil te zoeken in zeemzoeterige gemeenplaatsen. Bovendien slaagt de Romein er in om extravert en potent onmerkbaar te laten overgaan in frêle en elegant. Instant klassieker" (Simon Claessens, Kwadratuur; waardering: 5 uit 5 sterren)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
