"Met deze 2CD levert Neal Schon weer een heerlijk portie gitaarwerk van hoog niveau. Met zijn oude Journey-maat Steve Smith op drums, zijn jazzrockpartner Jan Hammer voor de flitsende Moogsolo's en Igor Len voor de symfonische toetsentapijten, heeft hij een uitstekende bezetting om zijn oude stadionprogjazzrock weer eens van stal te halen. Meer dan anderhalf uur vliegen solo's, riffs en bombastische grandeur je om de oren. Soms zijn er rustpunten te bespeuren, vooral als het gaat persoonlijke statements naar zijn nieuwe liefde (Lady M) en zijn moeder. Schon ziet dit trouwens, getuige de titel van het nummer Airliner NS910, als zijn negende èn tiende soloalbum. Maar als hij zo rekent zouden dat het tiende en elfde album moeten zijn. Het met "Vortex" vergelijkbare "Electric World" was immers ook een dubbelaar. Overigens is er in de nabije toekomst nog meer van Schons gitaarwerk te genieten: de reünieplaat van de Santana-III-bezetting komt eraan en hij speelt nog immer met Journey." (René Yedema, Xymphonia)
Begin jaren 80 vormden de van oorsprong Tsjechisch toetsenist Jan Hammer (bekend van Mahavishnu Orchestra en als medewerker aan platen van Jeff Beck) en de Noord-Amerikaanse gitarist Neal Schon (ex-Santana, later succesvol met Journey) een duo, aangevuld met bassist Colin Hodgkinson, voornamelijk bekend van de Britse jazz- en bluesrockgroep Backdoor. Het drumwerk wordt opvallend genoeg verzorgd door Jan Hammer, die een lekkere losse groove uit z'n ledematen blijkt te kunnen schudden. Het eerste resultaat van de samenwerking was "Untold Passion", waar je de achtergrond van de twee veelal duidelijk terughoort aan het ingebrachte materiaal. Schon levert vrij standaard AOR-hardrockertjes, mét zang van diezelfde Schon, in de stukken die Hammer alleen in bracht wordt niet gezongen en horen we zijn jazzrockachtergrond duidelijk terug. Fraai is het 7 minuten lange titelstuk: een aangename Happy The Man-getinte 'carousselcompitie' is, waarin de heren de solo's afwisselen.
Begin jaren 80 vormden de van oorsprong Tsjechisch toetsenist Jan Hammer (bekend van Mahavishnu Orchestra en als medewerker aan platen van Jeff Beck) en de Noord-Amerikaanse gitarist Neal Schon (ex-Santana, later succesvol met Journey. In 1981 verscheen "Untold Passion", een aangename mengeling van de dan populaire AOR met seventiesjazzrock. Een jaar later is er al een opvolger middels "Here To Stay". Daar lijkt de commercie gewonnen te hebben, want de jazzrockinvloed is gedecimeerd ten faveure van meer AOR in Journey-stijl. Wat heet: er staat zelfs een Journey-nummer op waar de rest van die band ook op meespeelt. In tegenstelling tot het eerste album is "Here To Stay" bijna geheel gevuld met gezongen nummers. De titel van het tweede album was overigens niet profetisch, want na twee albums was het gebeurd. Schon kreeg het vast zeer druk met het toen bijzonder succesvolle Journey en Hammer zat solo ook in de lift, dankzij zijn soundtrackbijdragen aan de TV-serie Miami Vice.
De voormalig zanger van Free en Bad Company had in 1993 met een flinke rij bevriende gitaristen een tribute-plaat aan Muddy Waters gemaakt. Tijdens dit Zwitserse optreden uit 1994 speelt hij een aantal van Waters' songs, alsmede het zelfgeschreven titelnummer van die plaat "Muddy Water Blues". Daarnaast speelt hij de nodige succesnummers van zijn oude bands, zoals "Wishing Well" en "All Right Now". Zijn vaste begeleidingsband bestond op dat moment uit Journey-gitarist Neal Schon en de ritmesectie van Bonham: drummer Jason Bonham en bassist John Smithson. Sjeu aan het optreden geeft een aantal gastgitaristen dat al dan niet sowieso al aanwezig was op het festival: Steve Lukather (Toto), Brian May (Queen) en Luther Allison. Grootste attractie blijft echter de soulvolle rockstrot van Rodgers zelf, die door de jaren heen alleen maar gevoelvoller gaat zingen.
Dubbelaar uit 1997, waarop de Journey-gitarist op subtiele wijze z'n virtuositeit laat horen in sfeerrijke, atmosferische gitaarinstrumentals. Soms Floydesk, met een volle gitaarsound over synth-tapijten, dan weer ademend en fusiongetint.
Smaak- en sfeervolle gitaarinstrumentals door de gitarist van Journey. Geen technisch gefreak dus; z'n speelstijl is steeds melodieus, z'n sound warm. De begeleiding is ingevuld met electronische hulpmiddelen, waardoor met name het drumgeluid een beetje klinisch aandoet, maar echt storend is dat niet.
Journey-gitarist Neal Schon nam in slechts vier dagen tijd dit volledig instrumentale gitaaralbum op, met een triobezetting waarin oud-Journey-drummer Steve Smith te vinden is. Het is een gevarieerd album, met een aantal stevige rockers, maar ook meeslepende ballads, zoals bijvoorbeeld "True Emotion". Echte emotie horen we door in het snarenspel van dit zevende nummer van dit album, dat qua geladenheid niet onder doet voor de zevende nummers op Steve Vai's albums. Jazzrocktoetsenist Jan Hammer is te gast in twee nummers.
De gitarist van Santana, Journey en Bad English, bekend om z'n warme, volle sound, covert instrumentaal hits van Mariah Carey, Celine Dion, Bocelli. Voor z'n fans misschien wat te popi melodietjes, maar het gitaarwerk blijft prachtig.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
