Album uit 1978 van Hans Dulfer en het Herbert Noord Trio. Met Hammondorganist Herbert Noord (1943) speelde Dulfer ook in de band Soulbrass Inc.
Als zevende cd in de serie Treasures of Dutch Jazz presenteert het Nederlands Jazz Archief opnamen uit 1964-69 van het Orkest Ruud Bos, een vrijwel vergeten formatie die in verschillende bezettingen de fine fleur van de toenmalige Nederlandse jazz omvatte: onder anderen Piet Noordijk, Herman Schoonderwalt, Harry Verbeke, Ruud Brink, Toon van Vliet, Cees Smal, Ado Broodboom, Eddie Engels, Rudy Bosch, Frans Elsen, Cees Slinger, Misha Mengelberg, Jacques Schols, Rob Langereis, John Engels en Cees See.
In het kader van de 80ste verjaardag van John Engels geeft dit illustere trio in 2015 weer enkele optredens (en was te gast bij het TV-programma Vrije Geluiden). 51 Jaar eerder verscheen het debuut "The Louis Van Dyke Trio/Quartet". In verengelste spelling dus, voor de internationale markt en met de toevoeging kwartet omdat Carl Schulze op enkele stukken vibrafoon speelt. De plaat werd begin jaren 70 heruitgegeven als "Bluesette" (naar de Toots Thielemans-compositie waarmee het album opent). Toen was Van Dijk inmiddels een gevestigde naam, en waren Jacques Schols (contrabas) en Engels (drums) ook gepokt en gemazeld. Na "Telepathy" (1974) viel de groep uit elkaar. Dit album is vooralsnog nooit op CD verschenen, maar we hebben een CD-R-kopie van een LP kunnen bemachtigen. Het was geen brandschone LP, dus er zijn de nodige tikken te horen, maar de uniciteitswaarde vergoedt veel. Naast stukken van o.a. Cole Porter en Bob Brookmeyer speelt het trio ook eigen stukken.
"Een van de belangrijke aspecten van deze door het Nederlands Jazz Archief uitgebrachte opname is het mooie donkerbruine geluid van de tenorsax. Don Byas wordt begeleid door John Engels op drums en Pim en Ruud Jacobs op resp. piano en bas. Het programma bestaat uit standards. Lekker stevig wordt om en om afgewisseld met ballads. Meteen in "I Remember Clifford" demonstreert Byas hoe je een ballad speelt: vertragen en gewicht leggen in het thema en dan in het chorus ietsjes versnellen. Ruud Jacobs krijgt in het nummer de ruimte om echt eens aan het vertellen te gaan. Waarna de saxofonist al rapsodiërend het nummer tot een eind breidt. Pim speelt als altijd met zijn fluwelen toets en laat horen dat hij kan begeleiden en soleren. In "Lady Bird" speelt Ruud Jacobs nog een heel geslaagde solo. John Engels is passend en lekker eigenwijs aanwezig. De aankondigingen van Don Byas staan er integraal op. Kostbaar stukje Nederlandse jazzmuziek." (Hessel Fluitman, Jazzflist)\n\n"Zoveel opnamen van Byas uit die tijd zijn er niet, en hoe zonde dat is, bewijst dit sublieme album. Superieur geluid en een geweldig spelende band. De majestueuze volle ronde toon van Byas bezorgt je geregeld kippenvel. Vijf kwartier puur jazzgenot." (Gijsbert Kamer, Volkskrant; 5 uit 5 sterren)
"Het had zon leuk feestje kunnen worden. Slagwerker John Engels die voor zijn 85ste verjaardag samen met contrabassist Joris Teepe en altsaxofonist Benjamin Herman langs de Nederlandse jazzpodia zou trekken. Dat kon allemaal niet doorgaan, maar gevierd werd het toch. Het trio ging een paar weken na Engels verjaardag naar het Amsterdamse Bimhuis, om daar zonder publiek op gepaste afstand van elkaar een album op te nemen waar de vlammen van afspatten. When Will the Blues Leave bevat acht nummers uit de jazzgeschiedenis die Engels zelf groot heeft zien worden. Bebop (Moose the Mooche van Charlie Parker), postbop (het titelstuk van Ornette Coleman) en een fraaie ballad die we kennen van Stan Getz (The Peacocks) worden met buitengewoon veel flair gespeeld. Hermans sax schuurt, Teepe swingt en Engels laat zijn drums lekker klateren. Het lijkt ook wel alsof die drums iets naar voren zijn gemixt, wat zijn rijke geluid extra benadrukt." (Volkskrant)
"Wat is deze CD een schot in de roos! T.g.v. John Engels' 70ste verjaardag is in de serie 'Delightful Duets' een deel gewijd aan deze grootse drummer en bassist Harry Emmery. Het blijkt een uitstekende combinatie om beide solisten op hun instrumenten optimaal tot hun recht te laten komen. "Sparkling Encounter" vormt een waar eerbetoon aan Engels, die zo ontzettend veel voor de Nederlandse jazz betekent. Geboren in een muzikaal gezin in Groningen, is Engels in eerste instantie bekend geworden door zijn 10 jaar durende deelname aan Cees Slingers Diamond Five. Maar natuurlijk is hij ook bekend van zijn jarenlange werk met Louis van Dijk en als lid van het Piet Noordijk Quintet. De 14 nummers op deze CD vormen een evenwichtige mix tussen eigen werk en dat van anderen. Het samenspel met bassist Harry Emmery is van een grote schoonheid en intensiteit. Soms explosief en dan weer ingetogen spelend, weten zij je mee te nemen op een veelzijdige muzikale tocht, die geen moment verveelt." (Rolf Polak, Draai Om Je Oren)
De bezetting is bijzonder: op vibrafoon Frits Landesbergen, op piano Louis van Dijk, op bas Edwin Corzilius en op drums John Engels. Voornamelijk worden jazzklassiekers gespeeld zoals Misty, All Of You en Jubilation; opvallend zijn twee composities van Oliver Nelson: Stolen Moments en Way Up. Zeer de moeite waard! (Muziekweb)
Wim Overgaauw (1929-95) is de belangrijkste Nederlandse jazzgitarist van zijn tijd. Zijn verfijnde spel wordt door het grote publiek weinig opgemerkt; de weinige platen die hij uitgebracht bevinden zich veelal in het easy listening-genre. Hij toert in de jaren '80 en '90 incidenteel met de Amerikaanse pianist Hod O'Brien, eveneens 'an unsung hero'. Na Overgaauws overlijden verscheen deze CD met een concert van de twee (aangevuld met de ritmesectie Harry Emmery / John Engels). Het album laat stijlvaste, vingervlugge bebop horen. Overgaauw overlijdt een dag na z'n 66ste verjaardag in 1995 aan kanker. Overgaauws spel leeft ook voort in dat van zijn Hilversums Conservatoriumleerlingen, onder wie Jesse van Ruller, Martijn van Iterson en Maarten van der Grinten. (bron: muziekencyclopedie.nl) Here you can witness that Overgaauw was not only an eminent accompanist, studio musician and teacher, but also a real swinging bebopper who could reach for the stars in the company of inspiring colleagues. (Blue Jack)
Gerrie van der Klei (Nieuwer-Amstel, 22 februari 1945) is een Nederlands jazzzangeres, actrice, muzikant (klassiek gitaar) en danseres. Van der Klei vormde in de jaren zeventig met haar zus Dorine het duo de Sissies. Met een repertoire en show ontleend aan de jaren twintig behaalden ze vele successen. Later zong ze in het jazzorkest van haar levenspartner Boy Edgar. Ze trad met hem over de hele wereld op, onder meer in Carnegie Hall in New York, voor jazz een van de belangrijkste podia ter wereld. Na zijn overlijden in 1980 begon ze een nieuwe carrière in musicals en andere theatershows. Met vier topmusici uit de Nederlandse jazz combineerde Gerrie Van Der Klei in 1989 jazz en musical op de cd "Lady Be Good".
Nummer 1 in de Jazz Top 10 2010 van Plato/Concerto: "Wat in de zomer van 2009 als gewoon eens gezellig spleen in de kelder van John Engels werd Al snel het Barnicle Bill Trio. De klik tussen de drie totaal verschillende musici (Miguel Martinez - altsax , Mark Haanstra akoestische basgitaar en John Engels drums) was er Onmiddellijk. Samen vieren ze de 75ste verjaardag van John Engels, de hardst swingende drummer van Nederland. Het repertoire bestaat uit standards die nooit helemaal standaard zijn geworden; stukken van Chuck Berry tot Ornette Coleman, van Billy Strayhorn tot Sonny Rollins " Was ook bij Vrije Geluiden te zien in 2010 en december van dat jaar in Jazzpodium De Tor.
"Four different American trumpeters sit in separately with a trio led by pianist Louis Van Dijk during sessions recorded between 1970 and 1975 for radio broadcast in Holland. Gillespie alternates between muted and open horn in a superb take of "Autumn Leaves" and introduces the trio to his spirited blues "Quickly Home," which is powered by the crisp brushwork of drummer John Engels. Thad Jones covers "Deep Purple" and "Yours Is My Heart Alone," two once popular but now faded numbers, beautifully interpreted by Jones and extends over ten minutes. During his 1972 session, Art Farmer is heard on flügelhorn, his instrument of choice at the time; Farmer's soft yet elegant takes of "A Sleeping Bee" and "Some Other Time" emphasize his lyrical playing. Conte Candoli, who recorded rather sporadically as a leader, lets sparks fly with a driving interpretation of "On Green Dolphin Street" and a swinging take of the old chestnut "S'posin'," showing the influence of Gillespie. Recommended." (Ken Dryden, Allmusic)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
