"Beyoncé had er al voor gewaarschuwd. Het nieuwe Beyoncé-album wordt géén countryalbum. De nieuwe Beyoncé is gewoon een nieuwe Beyoncé en misschien wel een typische Beyoncé. Ze leent stijlkenmerken uit de Amerikaanse oermuziek, dat wel. En ze doet dat ongeveer zo lenig als haar stembanden zijn. Maar Beyoncé zet akoestische slaggitaren, handklapritmes voor rond het kampvuur, schrille violen en zelfs wat ingehuurde countrystemmen volledig naar haar hand. Ze laat americana versmelten met gospel, met r&b, hiphop en zelfs Andalusische flamenco. Cowboy Carter is een album gemaakt door een muziekhistoricus, een archivaris van de Amerikaanse cultuur. Maar de nieuwe Beyoncé is vooral ook een heerlijke popplaat, waarbij je soms ook best even over alle diepere lagen heen mag stappen. Of zoals zij het zelf zingt, in "Just for Fun": ‘From the cowboys in Clovis and the rodeo circus, I came here for a reason, but I don’t know the purpose.’" (Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
"Beyoncés zesde soloplaat is net als "Beyoncé" (2013) een 'visueel album'. Ieder liedje heeft een eigen videoclip. Maar hier vormen ze meer een eenheid en worden de nummers door dichtregels verbonden. Ambitieus, maar het werkt. Je wilt de film vaker zien, al is het maar vanwege de vele details die je eerst ontgaan. Bovendien is het geheel hier meer dan de som der delen. Na een onderkoeld begin wordt de toon steeds bozer. We krijgen hints dat de woede gericht is tot haar ontrouwe man Jay Z. Furieus klinkt de bedrogene in "Don't Hurt Yourself", waarin ze gastzanger Jack White bijna overtreft in hysterie. In de film zit hier een veelzeggend Malcolm X-citaat: 'The most disrespected person in America is the black woman.' Daarmee maakt Beyoncé de thematiek van de plaat groter. Dat doet ze met sterke liedjes, rake teksten en muzikale verrassingen. Zo is "Freedom" een van haar alleropzwependste nummers ooit. "Lemonade" is haar meest veelzijdige, en wellicht beste plaat." (Gijsbert Kamer, Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
Dit is Beyoncés eerste visuele album. De 17 videoclips die op DVD, naast de CD met 14 songs, in de set te vinden zijn, zijn over de hele wereld opgenomen: van Houston tot New York tot Parijs en van Sydney tot Rio de Janeiro. "Een uitstekend album, zonder twijfel haar beste tot nu toe. Aanvankelijk word je vooral overrompeld door de machtige stem van de 32-jarige zangeres en de hypermoderne productie. Het klinkt meteen geweldig, zoals hedendaagse r&b moet klinken. Niet te overdadig, diepe post-dubstepbassen ingebed in smaakvolle elektronica en kale drums. En gelukkig geen Eurodancebeats. Het dichtst in de buurt van een dansnummer komt het door Pharrell en Timbaland mede-gecomponeerde en geproduceerde "Blow". De overige nummers hebben trage tempi, maar het merendeel nestelt zich in je hoofd om er nooit meer uit te komen. Beyoncé zet hier een beeld neer van een ongenaakbare superster die weet wat er te halen is en alleen genoegen neemt met perfectie." (Gijsbert Kamer, Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
Concert, opgenomen in augustus 2011 in het Roseland Theatre in New York
Bevat uitvoeringen van meer dan 30 songs, met tussen de songs door verwoven biografische wetenswaardigheden over de zangeres en een exclusieve 'behind the scenes'-documentaire.
2DVD-set: disc 1 bevat een onthullende HBO-documentaire, disc 2 de opname van het concert dat zij in 2012 gaf in Atlantic City, met o.a. hits als "Run The World (Girls)", "Crazy In Love", "Naughty Girl", "Single Ladies" en "Green Light". "Al sinds 2004 brengt Beyoncé zeer regelmatig een concertregistratie uit. Ook dit concert is weer van grote klasse, al is het voor haar doen (75 min.) erg kort. Wellicht vormt de docu daarom nu de hoofdmoot. Voor de hoge mate van ego-info moet je wel heel erg fan zijn, maar dan geeft het een prachtig beeld van Beyoncé als werkelijk keiharde werker, totale perfectionist en verder zeer, eh, rechtschapen en doodnormaal mens eigenlijk. Zeker voor zo'n bejubelde wereldster die reist per privéjet en helikopter. Dat maakt kennelijk dus allemaal niet zo veel uit. We mogen ook gewoon deelgenoot zijn van haar twijfels en tranen. De film is sterk bekritiseerd vanwege dat hoge Oprah-gehalte, maar wij vinden het juist daarom even charmant als ontnuchterend gewóón." (Kees Smallegange, Oor)
