“De Amerikaanse Rowe – die folk, blues en alt-country brouwt tot een fijne mix in zijn liedjes – heeft net zo’n doorgewhiskeyde en doorrookte stem als Waits en zoekt net als Waits de rafelrandjes van het leven op in zijn songs. Al zou Rowe ook zomaar een kleinkind van Johnny Cash kunnen zijn als we afgaan op zijn zangstem en teksten. En het moet gezegd: de nieuwe nummers vinken zo op het eerste gehoor alle boxjes af van het kenmerkende Rowe-geluid. Wat dat kenmerkende geluid is? Spaarzame edoch intense muzikale begeleiding, alleen gitaar, aangevuld soms een jankende bluesharp, een diep doorrookte stem met een verrassend invoelend timbre en songs die in een paar minuten een compleet verhaal vertellen. Juist die eenvoud maakt dat de rauwheid en emotie in zijn songs des te harder aankomen.” (Real Roots Café)
"Je kijkt gek op als Sean Rowe (1975) na de lieve, breekbare gitaartonen van opener "Gas Station Rose" inzet. Met een stem zo zwaar als een kudde olifanten banjert deze Amerikaan je oor binnen. Zijn stem heeft iets dwingends, krachtigs. Je moét wel naar zijn verhaal luisteren. Het prachtige "Gas Station Rose" vertelt over Seans leven op de weg ('We can't have a garden while we're still on the road/There's only room on the dash for a gas station rose'), in "The Salmon" zingt hij met z'n beeldschone falsetstem over zijn tienerjaren. Afsluiter "The Very First Snow" is een hartbrekend nummer, simpel opgezet met alleen gitaar, harmonica en de stem van Sean, over het verlies van iemand vlak voor Kerst ('The world rolls and it changes gears/But today I'll stay in bed/I'm gonna soak these sheets in tears/I'm gonna think of you instead'). "New Lore" is met Rowe's loeizware stem, de soms bittere teksten en lieve wijsjes, als een wandeling van het donker naar het licht." (Jolien Eijsink, Lust For Life; 4 uit 5 sterren)
"Uitbundig en doorleefd album. De twaalf nummers kun je stuk voor stuk als pakkend definiëren. Het openingsnummer geeft de luisteraar een hint dat Sean Rowe dezelfde weg is ingeslagen die voorganger "Salesman And The Shark" al indirect had aangekondigd. Lekker de beuk erin! Hij beperkt zich niet tot eenduidige stijlvormen, maar zoekt het in de breedte. Zo wordt "Desiree" overgoten met een discobeat. Vervolgens gaat hij een tandje lager. "The Game, The Drive" en "Spiritual Leather" zoeken de luwte, voordat Rowe omschakelt naar een vette bluesriff. De rauwheid hiervan smaakt naar de hoogtijdagen van The Black Keys. "The Real Thing" laat zich ervaren als lekker ongecontroleerd. Pure rock. "Razor Of Love" zoekt de zoete zijde van de liefde. "Madman" is een album waarbij je je verstand kan uitschakelen. Gewoon de volumeknop naar boven bijstellen, en genieten. Meer hoef je niet te doen." (Rein vd Berg, Luckydice)
"Die Stem beklijft meteen, want klinkt nogal anders dan anders. Denk aan een warme bariton: een soort kruising tussen Greg Brown, Bill Medley en zelfs een beetje van Barry White. De openingstrack is gelijk overdonderend goed en lekker meeslepend. Qua stijl gaat Seans muziek een beetje alle kanten op. Hij kan melancholisch zingen als Ray Lamontagne, verhalend als Guy Clark of Townes Van Zandt en grillig en gruizig als Tom Waits zoals bijvoorbeeld in "Joes Cult". Rowe is ook een boeiend figuur want hij blijkt een passie te hebben voor de wildernis en trekt zich regelmatig terug in de natuur, zelfs zonder zijn gitaar. Bij zijn rijzige verschijning en baard krijg ik ook wel een beetje Grizzly Adams gevoel. Zijn liedjes hebben ook dat grillige en gepassioneerde van de wildernis. Fascinerend album." (Sandra Zuidema, Lucky Dice) "Behoort al sinds het geweldige "Magic" (2009) tot de Champions League van folky singer/songwriters. Ook nu ligt het kippenvel onafgebroken op de loer." (Hans van der Maas, Oor)
Klik hier om cookies te accepteren zodat de vertaalmodule kan worden geladen. Het kan zijn dat je de pagina moet herladen.
