"Coltrane zou aanvankelijk helemaal niet meegaan naar Europa. Vibrafonist Buddy Montgomery (broer van Wes) was gevraagd, maar die had vliegangst. Coltrane had niet veel zin in de tournee. Hij was bezig om zijn eigen sound en spel te ontwikkelen, zijn eigen band op te bouwen. Uiteindelijk bood Norman Granz, organisator van de toer, 1000 dollar per week. Dat haalde hem over. Miles bouwde tijdens de concerten zijn stijl van die tijd verder uit in de bekende themas die hij al jaren speelde. Daartegenover stond Coltrane met zijn sheets of sound. Door de spanning die dat creëerde was iedereen in de groep op zijn scherpst en werd deze boven zichzelf uitgetild. En dat hoge niveau blijft vier cds lang constant! Het is een feest om de vijf concerten nu op cd terug te horen. Het is met volle teugen genieten van dit laatste samenzijn van de krachtcentrale die het Miles Davis Quintet in deze samenstelling was". (Hessel Fluitman, JazzFlits).
"Om de 50ste verjaardag van het beste jazzalbum aller tijden te vieren is er deze editie met 2 CD's en een DVD. Het sterk verbeterde geluid, de tweede CD met zes prachtige andere opnamen van dezelfde band (Miles Davis, John Coltrane, Cannonball Adderley, Bill Evans, Paul Chambers en Jimmy Cobb) tien maanden eerder en de DVD met een mooie documentaire over het album, plus de film "The Sound Of Miles Davis" met een televisieoptreden uit die tijd van het Miles Davis Quintet met het orkest vna Gil Evans: zonder meer waar voor je geld." (Eric van Domburg Scipio, Heaven; waardering: 5 uit 5 sterren)
`The recording of Cannonball Takes Charge was sandwiched in between two events that would help earn Cannonball Adderley a permanent place in jazz lore. Just the day before the albums first session, he participated in the completion of Miles Daviss seminal Kind of Blue. Five months after Cannonball Takes Charge was finished, he had Riverside producer Orrin Keepnews record his newly formed quintet at the Jazz Workshop in San Francisco which helped launch his career as one of the leading proponents of soul jazz. But what about the album made in between these two momentous occasions? Cannonball Takes Charge s concept was a common one: the altoist is the lone horn in a quartet performing a program made up primarily of standards. The results are anything but routine though, and show that 1959 was a very good year for Cannonball Adderley." (All About Jazz)
"Met Art Blakey, Paul Chambers (b) en Wynton Kelly (p). HET essentiele Mobley-album: zijn saxspel zit vol subtiele ritmiek, waarmee hij onverwacht beats accentueert en een phrasering die ieder hard bop-cliché mijdt." (PJG)
's Werelds snelste saxofonist werd Johnny Griffin wel eens genoemd - en hier horen we waarom. In 1957 speelde hij in Art Blakey's Jazz Messengers en hij heeft z'n nieuwe baas weten te verleiden tot deze sessie. Blakey opent de plaat met een knal en dan stóómt 't maar door. Bijzonder is dat er maarliefst 3 tenorsaxofonisten te horen zijn. Hank Mobley en John Coltrane bleken wel van dusdanig kaliber (en da's een understatement) dat ze het geweld van Griffin en Blakey konden bijbenen. Coltrane was eigenlijk helemaal niet geboekt voor deze sessie, Griffin kwam 'm op weg naar de studio toevallig tegen! Ook Lee Morgan (t) speelt op het scherpst van de snede. Wát een energie gaat er uit van deze muziek. "One of the greates hard bop jam sessions ever recorded" (allmusic). Rudy van Gelder registreerde indertijd en remasterde 41 jaar later.
"This album features the Miles Davis Sextet of 1959 without the leader. Altoist Cannonball Adderley and tenor saxophonist John Coltrane really push each other on these six selections, with this version of "Limehouse Blues" really burning. Coltrane's very serious sound is a striking contrast to the jubilant Adderley alto; the latter is showcased on "Stars Fell on Alabama." With pianist Wynton Kelly, bassist Paul Chambers and drummer Jimmy Cobb playing up to their usual level, this gem is highly recommended." (Scott Yanow, Allmusic)
Een concert uit de tournee die volgde op het volgens velen beste jazzalbum allertijden: "Kind Of Blue". De tournee werd niet gedaan met pianist Bill Evans, maar met Wynton Kelly, die ook kort op het bewuste album te horen is. En, oh verrassing, zelfs John Coltrane, die tijdelijk weer terug was in Davis' band ging mee op tournee. Al scheen hij snel verveeld te raken door het strakke format van de setlist. Daar horen we hier niets van terug, want de band speelt waarlijk fantastisch. De klare lijn van Davis' trompetspel botst heerlijk met de vrijheid die Coltrane neemt. Vooral in "Walkin'" heeft hij een intense solo, waarin zijn smekende en zielsnijdende saxteugen vooruitblikken op wat hij de jaren erna met zijn eigen legendarische kwartet zou gaan doen. Van dezelfde tournee zijn meer opnamen beschikbaar, zo vindt u in onze collectie ook het een paar weken later opgenomen "Live In Den Haag", met een deels andere setlist. En natuurlijk andere improvisaties, dus leuk vergelijkingsvoer voor de liefhebber.
Killer-hardbop-album uit 1961 met een superbezetting: naast saxofonist Mobley is Freddie Hubbard (trompet) in topvorm. Ze worden bijgestaan door Wynton Kelly (piano) en Paul Chambers (bas). Het ensemble wordt voortdurend achter de voddengezeten door de energieke Art Blakey die opvallend zijn aanwezigheid laat blijken met knallend en roffelend spel.
"Milt Jackson was 38 when, in December 1961, he co-led this superb hard-bop date with the distinctive guitarist Wes Montgomery. A jazzman who was as opinionated as he was gifted, Jackson wouldn't hesitate to tell you exactly what he thought of a musician -- so when he praised Montgomery, you knew his praise was genuine. Not surprisingly, the boppers prove to be quite compatible on Bags Meets Wes, which finds them co-leading an all star-quintet that also includes pianist Wynton Kelly, bassist Sam Jones, and drummer Philly Joe Jones. (...) Although Jackson and Montgomery prove what lyrical ballad players they could be on the standard "Stairway to the Stars," ballads aren't a high priority on this album. Instead, the improvisers put more of their energy into the blues -- and the 12-bar format serves them well on "Sam Sack," "Blue Roz," and "S.K.J." Equally strong are hard-swinging versions of Montgomery's "Jingles" and Benny Golson's "Stablemates." (Alex Henderson, Allmusic).
"This is one of the best-known Hank Mobley recordings, and for good reason. Although none of his four originals ("Workout," "Uh Huh," "Smokin'," "Greasin' Easy") caught on, the fine saxophonist is in top form. He jams on the four tunes, plus "The Best Things in Life Are Free," with an all-star quintet of young modernists -- guitarist Grant Green, pianist Wynton Kelly, bassist Paul Chambers, and drummer Philly Joe Jones -- and shows that he was a much stronger player than his then-current boss Miles Davis seemed to think. This recommended CD reissue adds a version of "Three Coins in the Fountain" from the same date, originally released on "Another Workout", to the original LP program." (Scott Yanow, Allmusic)
Heruitgave van het album "Recuerdo" uit 1962 met twee alternatieve versies van "Solar" en "The Little Prince" als bonus tracks. "Joined by an all-star rhythm section (pianist Wynton Kelly, bassist Sam Jones, and drummer Louis Hayes) plus Joe Romano on tenor, flute, and alto, Mangione mostly sticks to bebop on four jazz standards (including Charlie Parker's "Big Foot") and three of his originals. Although only 21 at the time, he holds his own with the illustrious rhythm section and was starting to display his own musical personality". (Scott Yahow, Allmusic).
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
