"Hoorde je op de eerste CD van Michiel Stekelenburg (1979) "Hypnos" nog sporen van zijn verleden in de grungerockgroep Vals Licht; met jazzmannen Efraim Trujillo (ts), Jeroen van Vliet (p), Guus Bakker (b) en Pascal Vermeer (d) aan zijn zijde presenteert Michiel op dit tweede album alleen moderne jazz, maar van gefreak is geen sprake. Je hoeft je eigen achtergrond niet te verloochenen dus een beetje beschaafde rock duikt in de elf eigen composities wel op. "Layers" onderscheidt zich door een grote variëteit aan stijlen. Zo is het slotnummer een etherisch akoestisch stuk met een tokkelgitaar, dat sterk contrasteert met bijvoorbeeld "Bloom" waarin Stekelenburg de effectbak zijn werk laat doen. De meesterlijke tenorist Efraim Trujillo en de uitnemende pianist Jeroen van Vliet verrijken de sound van de band. Het samenspel is doordacht, met veel wisselingen tussen de solopartijen. Zeer genietbare cd geworden met genoeg avontuur om te blijven boeien." (Hans Invernizzi, Jazzflits)
"Rolf Delfos (1960) maakt deel uit van o.a. Artvark Saxophone Quartet, The Houdinis en Jazzinvaders. Nu is er een eerste album onder eigen naam, weliswaar met vraagteken. Delfos schreef het gros van de stukken. Energieke jazzrock met een positieve inslag en ruimte voor improvisatie domineren het album. Prettig is dat Delfos volledig zijn eigen pad kiest. Het onconventionele slagwerk van Pascal Vermeer is daar debet aan; samen met bassist Udo Pannekeet vormen zijn creatieve ingevingen de basis voor de opwindende themas alsmede de bodem voor de zinderende solos van Delfos en gitarist Peter Heijnen, fijntjes bijgekleurd door Berthil Busstra achter de toetsen. Delfos' solos op alt- en sopraansaxofoon zijn bijzonder krachtig en melodieus, een enkele keer ingetogen en bedachtzaam. Harmonieus en met veel gevoel voor swing en nuance stapelen de climaxen zich op. Dankzij de verbindende lagen en de in het geluid afwijkende solos van Busstra vliegt de dampende jazzrock nooit uit de bocht." (Erno Elsinga, Jazzenzo)
"Een volledig akoestisch album. Een plaat ook waar de muziek vanuit de intuïtie ontstond, voorbij het denken zoals bassist Udo Pannekeet zelf zo treffend weergeeft. Hij is al jaren musicus, maar ook docent aan de conservatoria in Haarlem, Enschede en Tilburg. Zeven jaar geleden ontmoette hij pianist Jeroen van Vliet en drummer Pascal Vermeer, een tandem die toen al jarenlang met elkaar speelde. Udo Pannekeet was onder de indruk van het duo. Fantastische spelers, open, gevoelig, avontuurlijk. Met hen wilde ik mooie dingen maken, zo wist hij meteen. Met de keuze voor de Belgische saxofonist Erwin Vann kon hij die wens gestalte geven. "On" is er het klinkende resultaat van. De muziek is vaak bezonken van aard; mooie klankexperimenten zijn gekoppeld aan gevoelige soli. Improvisaties klinken harmonieus, spaarzame noten liggen neergelegd in een soort stiltepatronen, die je ruimschoots de gelegenheid geven zelf te ontdekken wat de vier musici onder intuïtieve muziek verstaan." (Rinus van der Heijden, Jazzenzo)
Na z'n avontuur met een major-label nu weer op eigen kracht. De pianist presenteert een nieuwe editie van z'n trio, nu met Stefan Lievestro en de altijd intens drummende Pascal Vermeer (de Ari Hoenig van de Lage Landen?). Net als op Borstlaps soloplaat van vorig jaar stort het trio zich vnl. op standards al opent en besluit men met eigen werk. De opener 'Jambition' lijkt luchtigjes te verwijzen naar the Stones' 'Let's Spend The Night Together'. Luchtig is trouwens de overheersende 'feel' op het hele album.
Piepjong is hij met z'n 33 jaar niet meer, toch is "The Abyss" het debuut van altsaxofonist Posthumus. Dat heeft mede te maken z'n vrije spirit, waardoor zijn studeerroute wat lang was en via Rotterdam op het Tilburgse conservatorium succesvol eindigde. Het naar hem genoemde kwartet bevat wel meteen mooi uiterst ervaren NL-jazztoppers: Jeroen van Vliet (p) en Pascal Vermeer (d). Posthumus' spelstijl heeft trouwens iets tenor-achtigs: nooit heb je de associatie met de bij veel altisten te horen gelikte sound van David Sanborn. Nee, je hoort toch eerst en vooral Posthumus' fascinatie voor Coltrane. Meteen al het drijvende karakter van opener "Portrait of A Picture" is helemaal in diens stijl van de eerste helft van de jaren '60 en hij incorporeert korte Coltrane-quootjes in z'n soli. Misschien moet hij dus nog wat meer op zoek naar een individuele stijl, de bravoure en energie maken "The Abyss" tóch onontkoombaar. Bij Vrije Geluiden op zondag 28 februari 2010 en geselecteerd voor The Young VIPS Tour 2010.
Dit Rotterdams-Tilburgse kwartet is in het Pinksterweekend 2009 te zien op het International Jazzfestival Enschede. "Saxofonist Dick de Graaf is regelmatig bezig met cross-overprojecten, maar deze keer terug in de jazz. Gewoon lekker met een kwartet: sax, piano (Jeroen van Vliet), bas (Guus Bakker) en drums (Pascal Vermeer). Tien nieuwe eigen stukken, waarmee twee wegen worden bewandeld: akoestisch en elektrisch (met Van Vliet op Fender Rhodes-piano en Bakker op basgitaar). Op beide trajecten toont De Graaf zijn gedrevenheid en een indrukwekkend meesterschap. Alles klopt, zijn toon, zijn attack, zijn melodische en harmonische ideeën. Centraal in het programma een prachtige ballad: "Climate Change". De Graaf wordt ook hoogst effectief ondersteund; de drie sidemen spelen op een heel natuurlijke manier fel waar het kan en subtiel waar het moet. Van Vliet overtuigt met de elektrische Fender Rhodes-piano in het funky "Why Birds Always Sing". Sterk album." (René de Cocq, Draaiomjeoren.com)
"Nl-jazzbands doen vaak alleen in composities onder voor hun USA-collega's. Hier zijn JUIST de (zeer gevarieerde) composities indrukwekkend. De muziek is van deze tijd en heeft een bopbasis met slinks verstopte fusion-elementen." (Jazz Nu)
Opname: 2007
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
