Eigen plaat van de Amerikaanse ritmesectie van de Chris Hinze Combination, met medewerking van Hinze (fl) en Gary Bartz (as, ss). Verder van de partij middels kleinere gastrollen: Jasper van 't Hof (kb) alsmede Combination-toetsenisten Wim Stolwijk en Rob vd Broeck (kb). De titel lijkt een verwijzing naar Coltrane-drummer Elvin Jones en naar Coltrane's kwartet wordt ook opzichtig verwezen in Jua. Het album bevat vnl. hoog-energetische seventies-jazzrock, waarbij vooral het uiterst furieuze drumspel van Gerry Brown opvalt, dat doet denken aan wat Narada Michael Walden rond diezelfde tijd liet horen. Later heruitgebracht onder de titel van de laatste track van het album: Bamboo Madness
De opvolger van Infinite Jones opent wat gelikter en meer commercieel. Minder stomende jazzrock, meer gemakkelijker in het gehoor liggende fusion. Het album is dan ook gemaakt voor een groter label: Blue Note. In de loop van het album komt er meer energie in de muziek en blijkt Gerry Brown zijn razende drumstijl (denk: Narada Michael Walden) niet verleerd. De rimtesectie van the Chris Hinze Combination (Lee en Brown dus) wordt hier bijgestaan door o.a. de gitaristen Eef Alberts en Philip Catherine en toetsenist Rob Franken. Gastrolletjes zijn er voor o.a. Jasper van 't Hof en Mike Mandel.
"The thirteenth hour". 1978{Een Amerikaanse agent van de geheime diensten van de geallieerden bevindt zich aan het eind van de Tweede Wereldoorlog wanneer de Russen de stad innemen, in Berlijn en beleeft huiveringwekkende gebeurtenissen.
Klik hier om cookies te accepteren zodat de vertaalmodule kan worden geladen. Het kan zijn dat je de pagina moet herladen.
