"Bijna onvoorstelbaar groot is de status van Taylor Swift (34) in de popcultuur inmiddels. Ze is een popster met de impact van Madonna in de jaren tachtig, maar tegelijk een schrijfster die in één adem wordt genoemd met Bob Dylan (82) en Joni Mitchell (80). Ondertussen wordt aan haar politieke stemming het gewicht toegedicht om straks de race om het Amerikaanse presidentschap te beslissen. "The Tortured Poets Department" klinkt met z’n zacht trillende baslijnen en zoemende synths als het bedeesde, soms zelfs ietwat saaie broertje van voorganger "Midnights". De zangeres kiest op haar elfde studiowerk inhoudelijk voor bekend territorium: het er virtuoos van langs geven van haar vroegere lovers. Maar er is meer. Niet vaak werd de twijfel over het veranderende leven van een begin-dertiger zo doeltreffend neergezet als met het zinnetje 'My friends all smell like weed or little babies'. Het is een deel van Florida!!! "The Tortured Poets Department" biedt fascinerende muzikale verhalen." (Het Parool)
"Na critical darlings Folklore en Evermore heeft Swift met Midnights namelijk een album gemaakt zonder gitaren, cello’s, Dessner-broertjes of Bon Iver-assists. Midnights is een synthpopplaat die aan het oppervlak meer in de buurt van haar eerdere popplaten lijkt te komen. Wat Swift echter heeft behouden uit haar ‘indiefolkperiode’, is de meer subtiele aanpak en een verfijnd gevoel voor muzikale details en nuances. Ze flirt op dit late uurtjes-album met dance. Zo zitten er wel dupstep-geluiden in Lavender Haze, maar komt er geen ordinaire drop in deze openingstrack voor. En zo plaatst ze haar gepassioneerde vocalen in het prachtige Maroon over de meest spannende, sfeervolle trapbeat ooit gemaakt. Midnights doet in veel opzichten denken aan het meesterwerk van dat andere vrouwelijke popgenie waar we regelmatig over schrijven. En dan doel ik niet op Lana Del Rey, die hier als gastvocalist opduikt in de majestueuze dreampopwolk Snow On The Beach." (OOR)|
""1989 (Taylor’s Version)" is de vierde heropname in haar niet-chronologische releaseschema. De warrige tijdlijn zou heel goed te wijten kunnen zijn aan de plagiaatrechtszaken die lange tijd rond de eerste van "1989" getrokken single "Shake It Off" liepen, maar die zijn nu van de baand en Swift is klaar om opnieuw te kijken naar wat zij haar ‘allereerste, gedocumenteerde, officiële popalbum’ noemde. 1989 was een keerpunt: daarvoor kon je onmogelijk weten wie Taylor Swift was. Dat kon achteraf niet. De release biedt een perfect excuus om die super succesvolle nummers opnieuw te bekijken. Terugkijkend op het tijdsgeest-dominerende "1989" helpt ook om dat decennium in de pop te begrijpen. Over het album werd destijds geschreven dat het qua sound zwaar hing op referenties aan pop uit de jaren 80 – iets dat Swift zelf bevestigde – maar nu klinkt het eigenlijk overweldigend representatief voor de jaren 2010." (The Guardian; 5 sterren) Bevat 5 nummers die destijds de oorspronkelijke editie niet haalden!
"Deels geproduceerd door gitarist Aaron Dessner van de alternatieve rockband The National is Folkore een album zonder een zweempje van de gebruikelijke fanfare, een prachtig sfeerrijk geheel van grotendeels akoestische 3-minuten-songs. Met als bonus: een flinke snuf popmelancholie die we kennen van Lana del Rey. Haar twee albums na het knappe 1989 uit 2014 illustreerden behalve een honger naar hits ook twijfels over haar muzikale koers. Nu ze in haar eentje haar weg kon bepalen is die ambivalentie in één klap weg. En minstens zo belangrijk: Swift is in grootse vorm als songschrijver. Mirrorrball is een van haar beste composities ooit. Een fraai zwevende hartenkreet over het voorbijgaan van liefde en vasthouden van wat is geweest. Dezelfde dromerige sfeer ademt The last great American dynasty, waarop Swift zich plots opwerpt als chroniqueur van de Amerikaanse samenleving." (Het Parool)
"Taylor Swifts verhaal is gekend sedert haar eerder dit jaar verschenen eersteling Fearless (Taylors Version). Ze zet een revenge-koers tegen de geldwolven die de opbrengsten van haar vroege discografie wegkaapten onverdroten verder. Is ze de rechten op de mastertapes van zes albums aan hen kwijtgeraakt, goed, dan neemt ze nu alles gewoon, nog beter herop. Zo komt ze nu aan Red en krijgen we in plaats van de 16 originele songs daar nu zelfs een tot 30 songs uitgebreide tracklist. 2 uur en 11 minuten, met toevoeging van al gekende b-sides én ongekende nieuwe nummers, verbonden aan de toenmalige opnames van Red. Red schreef ze op haar 22ste en die was toen al een klassieker. Hét Swift-album bij uitstek, omdat het muzikaal en stilistisch alles in zich had wat Swift zo goed maakt. Wat de nieuwe Red dubbel zo interessant maakt en de gekaapte eerste uitgave daardoor gelijk als definitief overbodig wegzet, zijn de nieuw toegevoegde nummers." (Written In Music)
"Taylor Swift is weer een stap dichter bij het zich opnieuw toe-eigenen van haar eigen muziek. Op ‘Taylor’s version’ van "Speak Now" uit 2010 poetst ze en passant haar eigen vrouwonvriendelijke tekst weg. Ook slim: de nieuwe versies kennen bonustracks, maar wijken verder amper af van de originelen. Swifts stem is nog nauwelijks lager geworden en op de productie is niet bezuinigd. Zo klinken ze simpelweg rijker en beter. Die conclusie geldt ook de nieuwe opname van Speak now, die iets natuurlijker klinkt dan het origineel. Wel een subtiele verandering geldt de tekst van het liedje Better than revenge. In 2010 schreef Swift daarin over een liefdesrivale: She’s an actress / She’s better known for the things that she does on the mattress. Vrouwonvriendelijk, vindt ze sinds enige tijd ook zelf. Ze verdedigde haar tekst nog door te wijzen op haar jeugdige onervarenheid, maar anno 2023 is het perspectief toch verschoven." (Het Parool)
"Voorheen maakte de Amerikaanse Taylor Swift country-pop, maar van country is niets meer te bespeuren op dit vijfde album. De nieuwe stijl is pure pop; de gitaar is ingeruild voor een synthesizer. Het album is vernoemd naar haar geboortejaar, omdat dit als een wedergeboorte voelt. De songs zijn geproduceerd door top-producers als Max Martin en Shellback, die ook al meewerkten aan voorganger "Red". "1989" is veel elektronischer dan eerder werk. Wat dit album gemeen heeft met haar voorgaande albums is de thematiek: de meeste nummers gaan namelijk over de liefde en het hebben van een gebroken hart. Swifts liefdesliedjes zijn meer upbeat, dansbaar en poppy dan voorheen. Het album bevat zowel invloeden uit de popmuziek van de jaren 80, als hedendaagse artiesten zoals Lana Del Rey. Doordat de liedjes vrij simpel in elkaar zitten, is dit een heel toegankelijk album. Swift blijft veranderen en daarmee verrassen. Je hebt het gevoel een heel nieuwe kant van haar te leren kennen." (Olivia Villarroya, Cultuurbewust.nl)
"Only 16 when she recorded this debut album, the country-pop singer's considerably strong voice straddles that precarious edge that both suggests experience far beyond her years, and simultaneously leaves no doubt that she's still got a lot of life to live. It's a fresh, still girlish voice, full of hope and naïveté, but it's also a confident and mature one. That Swift is a talent to be reckoned with is never in doubt: her delivery on tracks like the uptempo "The Outside," the spare acoustic ballad "Mary's Song (Oh My My My)," and especially the leadoff track, "Tim McGraw," which was the first single from the album, is that of a seasoned pro, despite Swift's newcomer status. "Tim McGraw" may also be the album's highlight -- not a teenager's tribute to the country superstar, it instead uses McGraw as a marker in a lover's time line. She's come up with a commendable starter album that's as accomplished as any by a 10-year veteran who's seen a lot more road and felt a lot more emotion." (Jeff Tamarkin, Allmusic)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
