"Coltrane zou aanvankelijk helemaal niet meegaan naar Europa. Vibrafonist Buddy Montgomery (broer van Wes) was gevraagd, maar die had vliegangst. Coltrane had niet veel zin in de tournee. Hij was bezig om zijn eigen sound en spel te ontwikkelen, zijn eigen band op te bouwen. Uiteindelijk bood Norman Granz, organisator van de toer, 1000 dollar per week. Dat haalde hem over. Miles bouwde tijdens de concerten zijn stijl van die tijd verder uit in de bekende themas die hij al jaren speelde. Daartegenover stond Coltrane met zijn sheets of sound. Door de spanning die dat creëerde was iedereen in de groep op zijn scherpst en werd deze boven zichzelf uitgetild. En dat hoge niveau blijft vier cds lang constant! Het is een feest om de vijf concerten nu op cd terug te horen. Het is met volle teugen genieten van dit laatste samenzijn van de krachtcentrale die het Miles Davis Quintet in deze samenstelling was". (Hessel Fluitman, JazzFlits).
"Het verhaal is bekend. Begin 1957 wordt John Coltrane uit de band van Miles Davis gezet vanwege zijn heroïneverslaving. Het zet de saxofonist aan het denken. Hij vertrekt naar zijn ouderlijk huis waar hij zich een paar weken laat opsluiten om af te kicken. Een herboren Coltrane keert terug naar New York waar hij, tot zijn dood 10 jaar later, een gedisciplineerde en spirituele muzikale reis begint. Blue Train, dat in september 1957 wordt opgenomen en begin 1958 verschijnt, is zijn eerste belangrijke album. Het is het enige album dat hij opneemt voor Blue Note, met een fantastische gelegenheidsband, bestaande uit o.a. de ritmesectie van Miles Davis. Blue Train is nog diepgeworteld in de hard bop en klinkt 65 jaar later onverminderd fris en geïnspireerd. De extra cd met afgekeurde takes voegt daar weinig aan toe, maar Blue Train blijft een essentieel fundament van het invloedrijke en onuitwisbare oeuvre dat Coltrane opbouwde gedurende de veel te korte tijd die hem nog gegund was." (Muziekweb)
"Om de 50ste verjaardag van het beste jazzalbum aller tijden te vieren is er deze editie met 2 CD's en een DVD. Het sterk verbeterde geluid, de tweede CD met zes prachtige andere opnamen van dezelfde band (Miles Davis, John Coltrane, Cannonball Adderley, Bill Evans, Paul Chambers en Jimmy Cobb) tien maanden eerder en de DVD met een mooie documentaire over het album, plus de film "The Sound Of Miles Davis" met een televisieoptreden uit die tijd van het Miles Davis Quintet met het orkest vna Gil Evans: zonder meer waar voor je geld." (Eric van Domburg Scipio, Heaven; waardering: 5 uit 5 sterren)
"On this strictly instrumental penultimate Chet Baker session for Riverside, the trumpeter was supported by an all star cast, including Pepper Adams, Bill Evans, and Kenny Burrell. Each of them makes important contributions. Adams' baritone sax solo on "Alone Together" is one of the high points, while Herbie Mann and Bill Evans make their presence known on several cuts. Baker possessed one of the most melodious trumpets in jazz, compelling in its simplicity. Rarely extending his range above a single octave, he nonetheless had few peers when it came to slow, romantic ballads, which make up the playlist here. His characteristically soft approach is heard to good effect on "It Never Entered My Mind," where he works with the guitar of Kenny Burrell. Burrell and Baker also collaborate on a moving rendition of "September Song." This album is a good place to hear Baker's special way with the horn, and is made even more attractive with the contributions of top jazz artists." (Dave Nathan, Allmusic; 4 uit 5 sterren)
"This releases includes the complete sessions by the John Coltrane Quartet with Red Garland on piano. Originally issued on many different albums, this Is the first time this important body of music is presented on one edition! Recorded while Trane was working for Miles Davis and Thelonious Monk, these splendid quartet sides show the saxophonist's development prior to his famous 1960 quartet with McCoy Tyner, Jimmy Garrison and Elvin Jones!" (bron: Essential Jazz)
`The recording of Cannonball Takes Charge was sandwiched in between two events that would help earn Cannonball Adderley a permanent place in jazz lore. Just the day before the albums first session, he participated in the completion of Miles Daviss seminal Kind of Blue. Five months after Cannonball Takes Charge was finished, he had Riverside producer Orrin Keepnews record his newly formed quintet at the Jazz Workshop in San Francisco which helped launch his career as one of the leading proponents of soul jazz. But what about the album made in between these two momentous occasions? Cannonball Takes Charge s concept was a common one: the altoist is the lone horn in a quartet performing a program made up primarily of standards. The results are anything but routine though, and show that 1959 was a very good year for Cannonball Adderley." (All About Jazz)
"Met Art Blakey, Paul Chambers (b) en Wynton Kelly (p). HET essentiele Mobley-album: zijn saxspel zit vol subtiele ritmiek, waarmee hij onverwacht beats accentueert en een phrasering die ieder hard bop-cliché mijdt." (PJG)
"For his final Prestige-related session as a sideman, John Coltrane (tenor sax) and Kenny Burrell (guitar) are supported by an all-star cast. They cut their teeth on two Flanagancompositions, two lifted from the Great American Songbook, and a Kenny Burrell original. Flanagan's tunes open and close the album, with the spirited "Freight Trane" getting the platter underway. The delicate "Why Was I Born" is one for the ages as Burrell and Coltrane are captured in a once-in-a-lifetime duet. Together they weave an uncanny and revealing sonic tapestry that captures a pure and focused intimacy. This, thanks in part to the complete restraint of the ensemble, who take the proverbial "pause for the cause" and sit out. What remains is the best argument for the meeting of these two jazz giants. In many ways the showpiece of the project is Flanagan's nearly quarter-hour "Big Paul." Those interested in charting the saxophonist's progression should make specific note of Coltrane's work here." (Lindsay Planer, Allmusic)
Eerste plaat met ververst sextet met pianist Bill Evans naast de saxofonisten Cannonbal Adderley en John Coltrane, net voor de all-time classic "Kind Of Blue". Een plaat met nadruk op peinzende, contemplatieve stemmingen. Met genoemde album vormt "Milestones" het startpunt van de zogenoemde 'modale jazz'. Davis verruilt hierop het 'klassieke' akkoordenschema voor meer abstracte klankcombinaties als basis voor de improvisatie en markeert zo de overgang naar de free jazz die in de jaren '60 vorm zou krijgen.
"Ike Quebec's early sixties comeback albums were all pretty rewarding, but this one is his signature statement, a superbly sensuous blend of lusty blues swagger and achingly romantic ballads. True, there's no shortage of that on Quebec's other Blue Note dates, but "Blue & Sentimental" is the most exquisitely perfected. Quebec was a master of mood and atmosphere, and the well-paced program here sustains his smoky, late-night magic with the greatest consistency of tone. Part of the reason is that Quebec's caressing tenor saxophone sound is given a sparer backing than usual, with no pianist among the quartet of guitarist Grant Green, bassist Paul Chambers, and drummer Philly Joe Jones. It's no surprise that Green solos with tremendous taste and elegance, and there are plenty of open spaces in the ensemble for Quebec to shine through. He's the quintessential seducer, striking just the right balance between sophistication and earthiness, confidence and vulnerability, joy and longing." (Steve Huey, Allmusic)
's Werelds snelste saxofonist werd Johnny Griffin wel eens genoemd - en hier horen we waarom. In 1957 speelde hij in Art Blakey's Jazz Messengers en hij heeft z'n nieuwe baas weten te verleiden tot deze sessie. Blakey opent de plaat met een knal en dan stóómt 't maar door. Bijzonder is dat er maarliefst 3 tenorsaxofonisten te horen zijn. Hank Mobley en John Coltrane bleken wel van dusdanig kaliber (en da's een understatement) dat ze het geweld van Griffin en Blakey konden bijbenen. Coltrane was eigenlijk helemaal niet geboekt voor deze sessie, Griffin kwam 'm op weg naar de studio toevallig tegen! Ook Lee Morgan (t) speelt op het scherpst van de snede. Wát een energie gaat er uit van deze muziek. "One of the greates hard bop jam sessions ever recorded" (allmusic). Rudy van Gelder registreerde indertijd en remasterde 41 jaar later.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
