"Eric Reed celebrates the music of Duke Ellington, Thelonious Monk, McCoy Tyner, Wayne Shorter, Benny Golson, Horace Silver, Buddy Collette, Buster Williams, and jazz-conversant pop/R&B songwriters Stevie Wonder and Bill Withers on his album Black, Brown, and Blue. Reed uses a new trio with bassist Luca Alemanno and drummer Reggie Quinerly to explore the before mentioned composers through thirteen selections. “Peace” represents the mood of the album. Not in its mellow ballad mood but in the fact that Reed is relaxed and comfortable with who he is and his role as a musician with his playing and interacting within the trio. His self-confidence shines through his playing and ability to communicate with his new trio. The ballad tempo allows Reed to explore many rhythms and cross-rhythms as the steady team of Alemanno and Quinerly holds the pulse true and unchanging. Reed certainly displays his fluid technique on the piano as he navigates the changes with adept melodic lines." (jazzsensibilities.com)
In de fifties ontstond de 'west coast-sound': een rustiger, 'gesophisticeerder', cooljazz-achtig geluid, passend bij het Californisch klimaat. Dit album uit 1996 met rustige mainstream hardbop geeft daar een wending aan.
Album uit 1996 van mainstream jazz-pianist die sinds 1989 regelmatig bij Wynton Marsalis speelt. Op dit vijfde eigen album werkt hij met o.a. Ron Carter (b), Nicholas Payton (t). Vaardige, doch niet bijster enerverende mainstream bop.
7de album, uit 1999, van hardboppianist. Thema-album over New York, op een door Dianne Reeves gezongen ode aan de toen pas overleden Betty Carter na. Sting's 'Englishman In New York' klinkt sereen, 'Puttin' On The Ritz' als swingende latin.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
