Gids over hoe je je brein opnieuw in balans kunt brengen door middel van het stimuleren van de neurotransmitters dopamine, oxytocine, serotonine en endorfinen. Met zwart-wit afbeeldingen.
Na 20 jaar intensief touren en opnemen met The Black Crowes kende 2011 een nieuwe start voor frontman Chris Robinson. Met zijn Brotherhood, bestaande uit Neal Casal (gitaar, ook bekend van solo-werk en Ryan Adams' Cardinals), Adam MacDougall (toetsen, ook al te horen op latere Black Crowes-platen en -tournees en tevens bij Jonathan Wilson), George Sluppick (drums) en Mark Dutton (bas) maakt Robinson lome, zwaar in de jaren zeventig gewortelde rock. De groep heeft vóór deze plaat verscheen al uitgebreid getourd en zich aldus ontwikkeld tot een geoliede machine. De muziek heeft soms raakvlakken met het ingetogener werk van Allman Brothers Band, maar ook met mid-seventies-Steve Miller Band. MacDougall krijgt opvallend veel ruimte met zijn 'vintage' Moog synthesizer; soms klinkend als Rick Wright op "Wish You Were Here", dan weer als Manfred Mann op bijvoorbeeld "Watch".
The Black Crowes mogen hun 'hiatus' al weer hebben beëindigd, maar dat betekent geenszins dat The Chris Robinson Brotherhood op een lager pitje wordt gezet. De band bestaande uit Chris Robinson (zang, gitaar), Neal Casal (gitaar), Adam MacDougall (toetsen), George Sluppick (drums) en Mark Dutton (bas), ontsluiert een schatkamer van een derde album. Het caleidoscopische geluid wordt soulvol, rootsy en spacy ingekleurd in sterke songs die lekker losjes gebracht worden. Fijn, een band die zeker wel een doel voor ogen heeft maar zich niet haast om daar te komen. (bron: Bertus)
The Black Crowes-zanger Chris Robinson en zijn Brotherhood hebben de smaak zó goed te pakken dat slechts drie maanden na het vol lof ontvangen "Big Moon Ritual" opvolger The Magic Door al verschijnt. Beide platen zijn in januari 2012 opgenomen tijdens een lange, kosmische sessie met producer Thom Monaham. "The Magic Door" bevat 6 eigen stukken plus een cover van Hank Ballards "Lets Go, Lets Go, Lets Go". Ook nu nemen Robinson en co. de tijd uitgesponnen rocktracks, waarbij het heerlijk zweven is. Opnieuw speelt 'vintage' synthesizerspel een fikse rol: met name in de bijna 14 minuten lange "Vibration & Light Suite" zijn lijnen te trekken naar mid-seventies-Pink Floyd. In dit hoogtepunt van het album weet de groep progressieve rock en space-rock te verenigen met een soms licht funkende groove. We weten het zeker: Chris Robinson en zijn Brotherhood hebben de Magische Deur gevonden!
"De backbone-leden van The Black Crowes gaven in 2007 een reeks concerten in verschillende Amerikaanse steden. Dit is daar de weerslag van. Op het repertoire staan een aantal favorieten uit de omvangrijke Crowescatalogus, solo-materiaal uit de privéprojecten van Chris en Rich, een aantal rarities, twee nieuwe songs ("Magic Rooster Blues", "Someday Past The Sunset") en een aantal opmerkelijke covers. Ze begeleiden zichzelf soms met breekbaar elektrisch tokkelwerk van Rich, maar meestal begeleiden ze hun nummers met 2 akoestische gitaren waarbij Chris voor het ritme zorgt en Rich kleuring aanbrengt. Drie keer biedt een dameskoortje assistentie en zorgt saxofonist David Ellis voor jankende of rokerige uithalen. In de Crowes-songs zweeft de bij momenten scherp-nasale stem van Chris tussen Janis Joplin en The Allman Brothers. Het repertoire houdt het midden tussen rhythm 'n blues, broeierige soul en rock met in deze overwegend akoestische uitvoeringen een opvallend grote aandacht voor tekst en inhoud." (DVDinfo)
"De Robinsons maakten jarenlang furore in The Black Crowes, maar na ruzies over van alles en nog wat (vooral geld) besloot Chris (zanger, en de oudste van de twee) in 2011 verder te gaan met een nieuwe groep die hij – oh ironie – The Chris Robinson Brotherhood noemde. In vergelijking met The Black Crowes is de CRB meer een jamband in de beste Amerikaanse traditie. Verwacht geen afgeronde puntige rocksongs als Remedy of Hard To Handle. De vier mannen van de Brotherhood nemen lekker de tijd voor hun uitgesponnen jams, die soms opvallend soulvol klinken. Zo knipoogt het openingsnummer naar Al Green en Sly Stone. Gelukkig is er niets veranderd aan die heerlijk doorleefde bluesstem van Chris Robinson. Het maakt ook deze CRB-plaat weer uitermate genietbaar, al kon het best iets meer venijn gebruiken. Het venijn dat die oude Black Crowes-platen zo goed maakte." (Muziekweb)
"The third volume of Chris Robinson Brotherhood live material recorded by Betty Cantor-Jackson -- an engineer of epic renown in Grateful Dead circles -- captures highlights from the group's November 2015 tour through Atlanta, Raleigh, and Charleston. The CRB hit the road with new drummer Tony Leone in tow and the group sounds loose-limbed and funky, never hitting hard but luxuriating in its loping rhythms. Much of this suggests the 2016 set Any Way You Love, We Know How You Feel instead of 2014's Phosphorescent Harvest -- the CRB were clearly undergoing an evolution, one that feels propelled by Adam MacDougall's analog synths -- and there's a good deal of charm to the mellow, danceable rhythms, even if they're sometimes a tad too rubbery. Still, that relaxed vibe is charming, and when the CRB lock into a real groove -- as they do on an excellent version of Allen Toussaint's "Get Out of My Life Woman" -- this cooks." (AllMusic)
2de Solo-CD van Black Crowes-zanger. De sleazy rock met lange psychedelische passages waar BC in grossiert is hier ook te horen, maar hij is soms ook breekbaarder, gevoeliger. Magistraal en episch daarentegen klinkt 'When The Cold Wind...'.
Solo-album van Black Crowes-zanger. Haalt z'n inspiratie uit dezelfde tijd als z'n band: eind jaren '60/begin jaren '70, de tijd van hippies. De songs zijn wat minder rocky en wat gevoeliger dan BC-werk, denk aan de 'softe' kant van Led Zep.
Klik hier om cookies te accepteren zodat de vertaalmodule kan worden geladen. Het kan zijn dat je de pagina moet herladen.
