""A City Called Heaven," the spiritual-turned-title track with an nearly operatic vocal by mezzo-soprano Lorice Stevens, gets a moving extended modal treatment where Byrd has some rapid flurries that usually, but not always, hit their mark. With an enterprising left turn, Byrd turns the final aria from Henry Purcell's 17th century opera Dido and Aeneas into "Remember Me" -- again with Stevens singing -- and it makes a soulful dirge with a jazz sextet. Joe Henderson, still a few months away from becoming a jazz celebrity, returns in typically enigmatic, stimulating form on tenor sax; Bobby Hutcherson thoughtfully chips in on vibes; Donald Brown handles the piano well." (Allmusic)
Volgens allmusic is de aanstekelijke muziek die op dit album uit 1963 te horen is misschien wel de mooiste die de gitarist ooit opnam. De swingende hardbop is even recht-door-zee als gestileerd; het gitaarspel van Green is helder en elegant, het bandgeluid, met naast gitaar ook tenorsax (Joe Henderson) en vibrafoon (Bobby Hutcherson) warm en kleurrijk. Genoemde musici zijn niet alleen sterke ensemblespelers, maar ook uitstekende solisten met persoonlijkheid. Drie nummers klokken dicht tegen een kwartier aan, maar dat merk je niet eens omdat de muziek geen seconde verveelt. Rudy van Gelder nam 't op en nam 35 jaar later ook de remastering ter hand.
"Out to Lunch stands as Eric Dolphy's magnum opus, an absolute pinnacle of avant-garde jazz in any form or era. Its rhythmic complexity was perhaps unrivaled since Dave Brubeck's Time Out, and its five Dolphy originals -- the jarring Monk tribute "Hat and Beard," the aptly titled "Something Sweet, Something Tender," the weirdly jaunty flute showcase "Gazzelloni," the militaristic title track, the drunken lurch of "Straight Up and Down" -- were a perfect balance of structured frameworks, carefully calibrated timbres, and generous individual freedom." (Steve Huey, Allmusic)
"Drummer Tony Williams' first recording as a leader (made when he was 18 and still billed as Anthony Williams) gave him an opportunity to utilize an advanced group of musicians: tenor saxophonist Sam Rivers, vibraphonist Bobby Hutcherson, pianist Herbie Hancock, and both Richard Davis and Gary Peacock on bass. Williams wrote all four of the pieces and has a different combination of players on each song. The freely improvised "Memory" features Hutcherson, Hancock, and Williams in some colorful and at times spacy interplay; "Barb's Song to the Wizard" is a Hancock-Ron Carter duet; "Tomorrow Afternoon" has Rivers, Peacock and Williams in a trio; and all of the musicians (except Hutcherson) are on the sidelong "2 Pieces of One." The unpredictable music holds one's interest; a very strong debut for the masterful drummer." (allmusic)
Uit 1999. Sinds jaren '60 actieve vibrafonist met sterke jonge cast: Kenny Garrett (as), Geri Allen (p), Christian McBride (b) en Al Foster (d). In mainstram-postboppaden, soli van vooral Kenny en Bobby tillen de plaat boven 't maaiveld uit.
"One of the most satisfying recordings to be released in 1980 (and since reissued on CD in the OJC series), this date by pianist George Cables (who contributed four of the six group originals) features trumpeter Freddie Hubbard (who brought in "Byrdlike") and tenor saxophonist Ernie Watts in fiery form; the two horn players took time off from their much more commercial efforts for other labels. Vibraphonist Bobby Hutcherson is also in the sextet/septet with bassist Tony Dumas, drummer Peter Erskine, and sometimes percussionist Vince Charles; the one departure is "The Stroll," which is an adventurous piano-vibes duet by Cables and Hutcherson. The solos overall are concise and make expert use of each note. Cables' tunes (including "Morning Song," "I Told You So," and "Inner Glow") are generally catchy and memorable while "Byrdlike" gives the virtuosos an up-tempo blues to romp through. This logically conceived and well-paced set is a gem that is highly recommended. " (Scott Yanow, Allmusic)
Eén van de 14 albums die de pianist Andrew Hill in de jaren '60 opnam voor het Blue Note Label en die hij gelukkig nog bij leven (hij overleed op 20 april 2007) op CD gere-released heeft zien worden. "Hill is nooit door het grote publiek omarmd maar onder musici en jazzfreaks stond hij in hoog aanzien dankzij zn compromisloze eigenzinnigheid, de eeuwige drang zichzelf te verrassen en de kwaliteit van zijn muziek. Als Hill je eenmaal te pakken heeft dan kruipt hij onder je huid om niet meer weg te gaan. In de eregalerij van de jazz staat hij naast Thelonious Monk en Eric Dolphy. Zeker zo mooi en uit hetzelfde jaar als de klassieke Hill-plaat "Point Of Departure" is dit "Judgement!". Er spelen geen blazers op, wel vibrafonist Bobby Hutcherson. Hills composities zijn complex en een tikje duister, met elementen uit zowel bebop als vrije en modale jazz. Karakteristiek Hill: te straight om echt free te zijn en te avant-garde voor de mainstream." (Koen Schouten, Shouting Jazz/Radio 6)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
