"'Trek eens even aan m'n rem, ik kan er zelf niet bij'. Hans Teeuwen zingt het op zijn eerste Nederlandstalige liedjesalbum. Het lijkt als de cabaretier zijn eigen karakter schetst. In zijn theatershows komt hij vaak ongeremd over, wild zelfs. Maar op "Popstukken" klinkt hij juist alsof hij alles uitstekend op een rijtje heeft. Teeuwen blijkt het in zich te hebben om rustig gaan zijn schrijftafel plaats te nemen en een poëtisch pareltje als "Bang" neer te pennen. Ja, er staan zowaar serieuze klanken op het album, en die combineert hij zorgvuldig met zijn handelsmerk: absurdisme. "Popstukken" is een verrassend verfijnd werk. De tempowisselingen zijn goed in balans, de humor is ruimschoots aanwezig, vocaal is het dik in orde en zijn begeleidingsband maakt eveneens indruk. Geen wonder overigens, want The Painkillers bestaat uit vooraanstaande figuren uit de Nederlandse jazzwereld. Maar Hans eist de spotlights op en vlamt zonder ergens uit de bocht te vliegen." (Sven Bersee, Lust For Life; 4 uit 5 sterren)
Eigenlijk hadden we na het uiterst jazzy "Hans Teeuwen Zingt", dat gevuld was met van Frank Sinatra bekend repertoire een 'full blown' jazz album van Hans verwacht. Zeker gezien het feit dat de meeste musici van voornoemde concertserie en DVD ook in Hans' huidige band The Painkillers opduiken (we noemen topkrachten als saxofonist Benjamin Herman en gitarist Jesse van Ruller). Verrassend genoeg is het jazzgehalte eigenlijk vrij laag, ten faveure van een muzikaal breed repertoire, van scheurende rock tot rhythm & blues tot rock 'n' roll tot, zeker, ook jazz. De teksten zijn guitig en vaak nogal schuin. Als geheel is het resultaat uiterst luchtig, waarbij vooral goed te horen is dat de heren uiterst veel lol moeten hebben gehad bij de opnamen.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
