"Dit live in 1967 opgenomen album van John Mayall kan historische waarde niet worden ontzegd. Die zit met name in de samenstelling van de toenmalige versie van zijn Bluesbreakers: Peter Green, John McVie en Mick Fleetwood. Drie muzikanten die datzelfde jaar 1967 hun mondharmonica-blazende werkgever vaarwel zegden om een nieuw muzikaal avontuur te beginnen met Fleetwood Mac. Best bijzonder dus. Mayall zat na hun vertrek trouwens allerminst in zak en as, want binnen de kortste keren had hij in persoon van Mick Taylor een nieuwe spraakmakende gitarist ingelijfd. Op dit album draait alles om live-opnames die 56 jaar geleden werden gemaakt in diverse Londense clubs. De inmiddels 89-jarige Mayall heeft er persoonlijk op toegezien dat ze op een nette manier werden opgepoetst en het resultaat mag er zijn. Lekker rauwe grotestadsblues met scherpe randjes, waarin Peter Green alle kans krijgt om te schitteren." (Lust For Life; 5 sterren)
"Voor ze Fleetwood Mac oprichtten, zaten gitarist Peter Green, bassist John McVie en drummer Mick Fleetwood een paar weken samen in John Mayall's Bluesbreakers. Het kwartet trad in 1967 op in verschillende clubs in Londen, waarbij een fanatieke Nederlandse taper telkens een microfoon omhoog hield. De tapes kwamen een halve eeuw later in bezit van Mayall, die met hulp van zijn producer Eric Corne het stoffige geluid van de oude banden oppoetste. Hetgeen behoorlijk goed lukte, hoewel het nog steeds wat wollig klinkt. Niks voor audiofielen dus, des te leuker voor ouwe bluesknakkers, voor wie dit soort historische opnames als goudvondsten uit een schitterend verleden zijn. Liefst 13 songs in dik 5 kwartier waarin Peter Green laat horen dat hij lekker kan soleren, Mick Fleetwood nog op zoek lijkt naar zijn zo kenmerkende eigen stijl en ouwe baas Mayall klinkt zoals hij nu, dik in de tachtig, nog steeds klinkt: dun van stem maar fors van toetsen. Om zeer nostalgisch van te worden." (Tjerk Lammers, Lust For Life)
Waarschuwing vooraf: dit zijn in het publiek gemaakte opnamen met primitieve apparatuur, die voor alles behalve 'hi-fi' kunnen doorgaan. Het gaat hier echter om het historisch belang. "Werden we vorig jaar al aangenaam verrast door het eerste deel van John Mayalls Bluesbreakers Live In 1967, nu ligt er zowaar een tweede deel in de winkels. Ook hier bestaat de band naast Mayall uit Peter Green, John McVie en Mick Fleetwood en is dus een voorbode op wat Fleetwood Mac even later zal worden. De opnames zijn gemaakt door fan Tom Huissen die de Londense clubs bezocht gewapend met een bandrecorder. Bijna vijftig jaar werden ze verloren gewaand maar nu zijn ze toch gevonden en flink opgepoetst. Verwacht nog steeds geen hoge geluidskwaliteit, het gaat ook hier vooral om het historische belang en natuurlijk de fantastische band en dito muziek." (Bert Dijkman, Platomania)
Goedbeschouwd een album van multi-instrumentalist/songschrijver Todd Smallwood, met Mick Fleedwood als drummer. Smallwood schrijf vakkundig geconstrueerde, pakkende rootsrocksongs, heeft een fijne gruizige zangstem die goed past bij dit materiaal en soleert heerlijk bijtend op z'n gitaar. Hij doet denken aan Randall Bramlett: ook een multitalent dat z'n ego opofferde om een bekende artiest (in zijn geval Roger Glover) een 'solo-album' te kunnen laten uitbrengen. Met diep-zoemend baswerk van Chris Golden.
In 1981 samen met FM producer Richard Dashut en een hele hoop anderen (waaronder lokale artiesten) in Ghana opgenomen album. Plezierig niet-consistent qua stijl. Van ouwe Fleetwood Mac-blues tot afrikaans getrommel. Sympatiek.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
