Twee albums, uit 1966 en 1967, op één CD. Het eerste is een instrumentaal studio-album, vol zwaar groovende funk, met een duidelijke invloed van de opwindende souljazz van Jimmy Smith. Z'n adaptaties van pophits van dat moment glimmen van het vet. Allmusic schrijft over z'n muziek uit die tijd: "The raw physical power of his performances are matched only by the imagination and virtuosity of his phrasing. The music bridges the sacred and the profane, fusing the deep, bold sound of the church with the razzle-dazzle of R&B. While Preston's innovative use of bass pedals lends the music its pendulous bottom, his melodies defy gravity, soaring and dive bombing like birds of prey in flight." "Club Meeting" is live, met extreme publieksparticipatie, zoals op de beste liveplaten van Sam Cooke en James Brown. Hier zingt Billy ook veel, evenals andere groepsleden. 't Dak gaat er af bij z'n James Brown-medley, of bij "Summertime" op komische wijze gespeeld in diverse stijlen, van Beethoven tot Ray Charles. Opwindend!
Klik hier om cookies te accepteren zodat de vertaalmodule kan worden geladen. Het kan zijn dat je de pagina moet herladen.
