"Dit intieme concert werd in december 2023 opgenomen en gefilmd in Londen voor een klein publiek. Claptons set omvatte songs als "Tears In Heaven", "Layla", "River Of Tears", "Got To Get Better In A Little While" en een heel bijzondere versie van George Harrisons "Give Me Love (Give Me Peace On Earth)" met een speciaal gastoptreden van George’s zoon Dhani Harrison. Er is ook een speciale bonustrack getiteld "Prayer Of A Child" – een gloednieuwe studio-opname. De opbrengst wordt gedoneerd aan de getroffen kinderen in Gaza. Het concert begint rustig en grotendeels akoestisch met "Voice Of A Child" en "Tears In Heaven", meteen gevolgd door "Layla". Daarna de Jimmie Cox-klassieker (uit 1923!) "Nobody Knows You When You’re Down And Out", waarvan heel wat verschillende versies bestaan, ook van Clapton. De rest van de set bevat vooral bluesklassiekers, is uitstekend en langzamerhand wordt het spel steeds wat steviger. Het eerbetoon aan George Harrison is wat ons betreft terecht en mooi gedaan." (Bluestown Music)
"Eric Clapton speelde begin 1991 maar liefst 24 keer in de Royal Albert Hall in Londen. Een impressie van die concertreeks verscheen aan het eind van dat jaar met logische titel "24 Nights". Het was een opzet die het beste bovenhaalde bij de meester zelf. Clapton zong en speelde bevlogen en zette geweldige versies neer van Cream-klassiekers als "White Room" en "Sunshine Of Your Love", terwijl het vervolg van zijn loopbaan aangedaan werd met smaakvolle uitvoeringen van o.a. "I Shot The Sheriff", "Lay Down Sally", "Wonderful Tonight" en "Holy Mother". Vooral dat laatste nummer snijdt door de ziel; orkest en koortje hebben hier in het bijzonder een enorme meerwaarde. De artiest deed zichzelf en zijn publiek tekort met de oorspronkelijke "24 Nights". Goed dat dit nu gecorrigeerd is." (Lust For Life; 5 uit 5 sterren) Bijzonder aan dit deel dat de opnamen verzamelt met The National Philharmonic Orchestra o.l.v. Michael Kamen, is dat ook filmmuziek ("Edge Of Darkness") en een heus gitaarconcert aan de orde komt.
"Eric Clapton speelde begin 1991 maar liefst 24 keer in de Royal Albert Hall in Londen. Een impressie van die concertreeks verscheen aan het eind van dat jaar met logische titel "24 Nights". Clapton stond tijdens die concertreeksen per avond met een klein gezelschap, een uitgebreide rockband en een compleet orkest op het podium. Het was een opzet die het beste bovenhaalde bij de meester zelf. Clapton zong en speelde bevlogen en zette geweldige versies neer van Cream-klassiekers als "White Room" en "Sunshine Of Your Love", terwijl het vervolg van zijn loopbaan aangedaan werd met smaakvolle uitvoeringen van o.a. "I Shot The Sheriff", "Lay Down Sally", "Wonderful Tonight". De artiest deed zichzelf en zijn publiek tekort met de oorspronkelijke "24 Nights". Goed dat dit nu gecorrigeerd is." (Lust For Life; 5 uit 5 sterren)
"Het uit 1991 stammende 24 Nights, gaf een uittreksel van de concerten die Eric Clapton eerder gaf in de beroemde Royal Albert Hall in Londen. Het bijzondere van deze concerten was dat vanaf 1989 er thema-avonden waren, waarbij er een kleine band, een grote band, een bluesband en een band met orkest centraal stond. Op "24 Nights" was een aantal opnames van 1990 en 1991 terug te vinden. Aangezien dit zeer fijne concerten waren, was er van begin af aan de roep om meer werk Dat gebeurt nu dan eindelijk. De muziek is gegroepeerd in drie delen zodat er nu duidelijk een afbakening is tussen de kleine en grote band (hier ‘rockband’ genoemd), de bluesband en de ‘orkest-band’. Elf van de vijftien nummers op de originele uitgave zijn ook hier terug te vinden, maar zijn hier wel opnieuw gemixt en gemasterd. Daarnaast vinden we logischerwijs een schat aan niet eerder uitgebracht materiaal dat een mooie indruk geeft van hoe het ruim dertig jaar geleden geweest moet zijn in de Engelse hoofdstad." (Platomania)
"By January 1973, Eric Clapton's career was going great guns as the result of compilations like History of Eric Clapton; the only problem was that Clapton himself was nursing a heroin addiction and hadn't been heard from since his August 1971 appearance at the concert for Bangladesh. The Who's Pete Townshend enticed Clapton out for another one-off concert appearance (in fact, there were two shows) at the Rainbow Theatre in London on January 13, 1973, and organized an all-star band to back him. It was an ensemble effort, as much a showcase for Steve Winwood -- who sang lead vocals on "Presence of the Lord" and Traffic's "Pearly Queen" -- as for the nominal star. But it demonstrated that the reclusive Clapton could still play, and that was welcome news. Today, the album is an adequate live document, though one can find better performances of the songs on other records." (Allmusic). Op deze vernieuwde uitgave zijn 8 niet eerder gepubliceerde tracks toegevoegd. Zeker een aanrader voor de fans van Eric Clapton.
"De doorgewinterde fan van Eric Clapton komt in 2016 goed aan zijn trekken. Met het in mei uitgebrachte studioalbum "I Still Do" liet de inmiddels 71-jarige Brit zien dat hij er nog altijd toe in staat is een prachtige plaat op te nemen en nu, amper twee maanden later verschijnt er deze prachtige anthologie van de vier Crossroads Guitar Festivals (2004, 2007, 2010, 2013), allen door Clapton georganiseerd t.b.v. zijn in 1998 opgerichte Crossroads Centre in Antigua, een kliniek voor verslaafden. Het album bevat maar liefst 41 tracks verdeeld over 3 CDs. Al met al beslaat het album bijna vier uur aan hoogtepunten van de festivals, waar eerder overigens wel al DVDs van verschenen. Tot het illustere rijtje namen van aanwezigen horen, zonder volledig te zijn, B.B. King, John Mayer, Ronnie Wood, Carlos Santana, Jeff Beck, Derek Trucks, Buddy Guy en Steve Winwood er kan met recht gesproken worden over de crème de la crème van de gitaar- en blueswereld." (Daan Sindelka, Bluesmagazine.nl)
"Claptons concerten in The Royal Albert Hall gingen niet door dit jaar en dat was reden om dan maar met de band het platteland op te gaan en daar wat nummers op te nemen. Het beeldmateriaal dat hier te zien is, is een uittreksel van deze opnames. Nobody Knows When Youre Down And Out opent de registratie. Een kleine bezetting van Chris Stainton op toetsen en een ritmesectie van Nathan East en Steve Gadd spelen in de trant van de Unplugged sessies. Toch bevallen deze opnames mij juist door deze kleinschaligheid beter, wellicht heeft daar de nummerkeuze ook mee te maken. This ones for Peter is de start van een mooie versie, let ook op de percussie van Gadd, van Black Magic Woman van de vorig jaar overleden Peter Green. Zijn Man Of The World wordt eveneens pijnlijk mooi vertolkt. Bij het afsluitende Got My Mojo Working laat Clapton horen, nog altijd prima met de blues uit de voeten te kunnen. Misschien geen vernieuwende plaat maar The Lady In The Balcony is wel een lekker plaatje geworden." (Platomania)
Dit is een bijna vier uur durende registratie van het Crossroads Guitar Festival 2019, opnieuw op initiatief van Eric Clapton georganiseerd, waarbij de opbrengsten ten goede komen aan het Crossroads Centre, een organisatie die zich inzet voor drugsslachtoffers. Er is een lange lijst van deelnemers (zie tracklist), die zich gesteund weet door een gelegenheidsband, bestaand uit Clapton himself, Doyle Bramhall II, Paul Carrack, Steve Gadd, Sonny Emory, Chris Stainton, Nathan East en de dames Sharon White en Katie Kissoon als koortje. De setlist bestaat uit een mis van eigen nummers en fraaie covers. De set wordt afgesloten met collectieve uitvoeringen van Purple Rain en High Time We went. (GT, Muziekbank)
"Het lijf wordt stram en het reizen begint hem tegen te staan. Onlangs besloot Eric Clapton dat het mooi geweest is. Hij trad nog een paar keer op om zijn 70ste verjaardag te vieren en dat betekende tegelijkertijd zijn afscheid van het podium, al zal het ons niet verbazen als hij hier en daar nog wat kleinschalige concerten zal geven. De optredens in de Royal Albert Hall waren natuurlijk een thuiswedstrijd: in totaal speelde hij er solo of als lid van The Yardbirds en Cream zo'n 200(!) keer. Hij trad deze keer bovendien aan met een topbezetting, met daarin o.a. slagwerker Steve Gadd en toetsenisten Paul Carrack en Chris Stainton. Het is heerlijk om te zien hoe de mannen in een song als "Key To The Highway" beurtelings soleren. Clapton zelf, die voorheen wel eens op minder geïnspireerde momenten viel te betrappen, staat ook bevlogen te zingen en te spelen. De cameravoering had iets rustiger mogen zijn, maar in muzikaal opzicht is het een afscheid met klasse." (Robert Haagsma, Lust For Life; 4 uit 5 sterren)
"In 2006 maakte Eric Clapton samen met zijn held J.J. Cale het uitstekende album "The Road To Escondido". Destijds merkte Clapton op dat zijn samenwerking met Cale zijn laatste ambitie was. Van de daarop volgende tour zijn deze opnames, waarop Cale niet ontbreekt: hij is te horen op 5 nummers, o.a. de door hem geschreven, vooral door Clapton bekend gemaakte songs "Cocaine" en "After Midnight" en een spetterend "Anyway The Wind Blows". Opvallend is ook dat Clapton liefst 6 nummers van Derek and the Dominos uitvoert, waaronder het minder bekende "Got To Get Better In A Little While". In de Derek-nummers speelt ook Derek Trucks (die ook aan "The Road To Escondido" meewerkte) van The Allman Brothers een hoofdrol. Robert Cray speelt mee op de klassieker "Crossroads". Met verder o.a. "Motherless Children", "Further up On the Road" en "Wonderful Tonight" ligt de focus hier wel erg op de periode tot circa halverwege de jaren 70, maar dat was ook de periode waarin Clapton op zijn best was!" (Ron Bulters, Platomania)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
