"Om de parallel even te trekken: met het iets eerder verschenen "As You Were" wint Liam het qua stem, branie en 'instant catchiness'. Maar Noel wint op de meeste andere terreinen. "Who Built The Moon?" is stukken intelligenter en gelaagder dan de kort houdbare inkoppertjes van broerlief. Niet verrassend: ook de vorige twee albums van Noel hadden heel wat grotere spanwijdte dan de gemiddelde Oasis-plaat. "Who Built The Moon?" zet de je vanaf de aftrap op scherp. Breakbeats, samples, koortjes, galmende drums: "Fort Knox" hakt er op Chemical Brothers-achtige wijze in. Verbanden, richtingen en samenhang zijn er op de plaat niet te vinden. We turven o.a. nog een soulstamper, een R.E.M.-achtige wescoastrocker en - bij wijze van apotheose - twee tracks waarin alle sluizen wijd open gaan, waaronder het spektakelstuk "The Man Who Built The Moon". Dit album is een woest 'tableau vivant' waar producer David Holmes (vooral bekend als DJ en soundtrackcomponist) hoorbaar veel plezier aan heeft beleefd." (Erik vd Berg, Oor)
"Sterk tweede album met alle klassieke Gallagher-ingrediënten: onvervalste uptempo rock & roll die arenas doet exploderen ("Lock All The Doors"), een weemoedige, licht bedwelmende ballad die in dit geval The Verves "Urban Hymns" in herinnering roept ("The Dying Of The Light") en een opgetogen, even voorspelbaar als vakkundig popliedje ("You Know We Cant Go Back"). Slechts af en toe verruilt Noel vertrouwde paden voor nieuwer terrein. In de bijna 6 minuten durende trip "The Right Stuff" bijvoorbeeld vertrouwt de oudste Gallagher op een aangenaam groovende baslijn à la Oasis "Go Let It Out" om de zweefmolen in 't gareel te houden. Nog (veel) meer progressie wordt geboekt met afsluiter "Ballad Of The Mighty I", een breed uitwaaierend spacepopliedje gestut op een funkende discobas en het kwikzilveren gitaarspel van Johnny Marr. We horen voor de verandering eens geen Beatles- en sixtiesinvloeden, maar toekomstmuziek die uit de jaren 80 lijkt te stammen. Verrassend voor Gallagher." (Raymond Rotteveel, Oor)
Broer Liam en andere ex-Oasis-leden verzamelden zich in Beady Eye. Noel, de belangrijkste songschrijver van Oasis, maakt met dit album zijn solo-albumdebuut. "Een meer dan behoorlijk werkstuk. Opvallend is hoe fris en geïnspireerd de oudste Gallagher klinkt op het album, dat qua sound wat voller en bombastischer is dan "Different Gear, Still Speeding" van Beady Eye. Een van de hoogtepunten is de Beatleske (goh!) single "The Death Of Me", maar ook het weelderig gearrangeerde "Everybody's On The Run" en het bijna dansbare "AKA... What A Life" kunnen zich meten met het betere Oasis-werk. Niettemin, stiekem missen we die snerende stem van Liam. Net als we bij Beady Eye de superieure liedjes van Noel misten. Ergo: prima album, maar als die twee lastpakken niet zo eigenwijs waren, hadden we nu een briljante nieuwe Oasis-plaat gehad." (Martin Cuppens, Lust For Life; waardering: 4 uit 5 sterren)
Heftige single, voorbode voor het album van eind '96. Met Noel Gallagher van Oasis als gastzanger. Dit, en de 'Tomorrow Never Knows'-achtige beatsequence in 't nummer maken dit een Beatleske variant op het trip-no-dance-genre.
Concert, opgenomen op 5 november 2011 in The Mod Club, Toronto en live bij de NME Awards in 2012. Dit Londense concert is uit dezelfde tournee die de voormalige Oasis-gitarist ook naar De Melkweg bracht. Menno Pot in de Volkskrant daarover: "Met de soloprojecten van de broers Gallagher is het behelpen. Liams Beady Eye heeft Oasis-attitude, maar mist de liedjes van Noel, terwijl het te gezapige album Noel Gallagher's High Flying Birds betere songs kent, maar wat Liam-power had kunnen gebruiken. De songs pakten live steviger uit dan op de plaat. Dat was fijn. Nog fijner: anders dan Liam zingt Noel wél Oasis-liedjes (logisch: hij schreef ze vrijwel allemaal), zoals de tot akoestisch sololiedje bewerkte stamper "Supersonic" en "Don't Look Back In Anger". Het was frappant dat de branievolle voordracht van Liam uitgerekend in het hoogwaardige Oasis-werk het minst gemist werd. Het nieuwe "Freaky Teeth" bleek een uitstekend nummer van Oasis-kaliber." Op de tweede disc staat een akoestische show in Toronto, waarin o.a. Oasis' "Wonderwall" voorbij komt. Verder is de groep te zien bij een New Music Express-gala.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
