"Hoewel iedere noot op Italian Ice zonder veel moeite te herleiden is tot iets wat je lang geleden gehoord hebt (bigband-soul, funkrock, countrypop, sixties-girl groups) wordt het nergens oubollig. Eerder heb je het idee naar een vergeten klassieker te luisteren. Atkins geheim, vermoed ik, is dat ze niet domweg haar idolen kopieert, maar op zoek gaat naar hún voorbeelden en inspiratiebronnen. Zo lukt het haar behalve klassiek ook authentiek te klinken. Het helpt natuurlijk dat ze een band vol topmuzikanten om zich heen heeft verzameld, met leden van The Bad Seeds en The Dap-Kings. Zij weten precies wanneer ze mogen schitteren en vooral wanneer ze zich moeten inhouden om Atkins en haar orkaankrachtige stem de ruimte te geven, ruimte die Atkins op haar beurt lang niet altijd benut om te laten horen wat ze zoal in haar mars heeft. Zodat haar kleine en grotere uithalen niet gaan vervelen, maar juist hongerig maken naar meer." (OOR)
"Nicole Atkins is zo'n zangeres die jaren achter elkaar in grote zalen zou kunnen staan als er eenmaal één of twee hits in de pocket zijn. Ze is nu nog geen Katie Melua of Caro Emerald, maar heeft alle kwaliteiten in huis om ook in Nederland die status te bereiken. Voor haar vierde album verzamelde ze een stel topnamen uit de muziekscene om de gehoopte volgende stap te maken, onder wie Chris Isaak, die meeschreef aan de plaat. En die twee potentiële hits om haar carrière in een stroomversnelling te laten belanden, vind je ook op "Goodnight Rhonda Lee". Met name het ultiem aanstekelijke, Amy Winehouse-achtige "Sleepwalking" staat als een huis, maar ook "Brokedown Luck" is uitermate hitgevoelig. Het nummer zou trouwens ook niet misstaan in het oeuvre van Adele, wier achternaam overigens maar weinig scheelt met die van Nicole: Adkins. Maar deze vooralsnog zwaar ondergewaardeerde Atkins komt er ook nog wel." (Thomas Spiekerman, Lust For Life; 4 uit 5 sterren)
"'Ik heb je gemist, Nicole Atkins', denk ik al tijdens de eerste minuten. Debuut "Neptune City" uit 2007 klonk melancholisch sixties-achtig, als een vrouwelijke Roy Orbison. Ik houd erg van Atkins' hartstochtelijke zangstijl. Ik ken bijna geen zangeres die zo mooi smachtend kan zingen als dat zij dat kan. De Zweedse producer Tore Johansson laat haar derde plaat grooven door vette baslijnen, synths en (gitaar)effecten. Dat levert disco-achtige popsongs op, zoals "Who Killed The Moonlight?" en "Girl You Look Amazing" en het catchy "Cool People". Atkins blijkt wederom een songschrijver van formaat, die nu meer muzikaal experimenteert. Er is catchy pop, maar ook invloeden van disco, folk, roots, indie(-noir) en een snufje prog te horen. Ik vind Atkins nog steeds op haar best wanneer ze haar meest melancholische kant aanspreekt. Zoals in het smekende "Red Ropes", in "Gasoline Bride", met een heerlijk cynische tekst over een niet al te gelukkige bruiloft, en in het sublieme rootsy "The Worst Hangover"." (Fileunder)
"Iedereen opgelet, Nicole Atkins gaat een grote toekomst tegemoet. Deze jongedame uit Neptune, New Jersey is gezegend met een dijk van een stem. Haar inspiratie haalde ze onder meer bij bekende rockvrouwen als Stevie Nicks en Siouxsie Sioux, maar ook vijftiger-jaren-crooners en sixties-girl groups zijn terug te horen in haar stijl. Phil Spectors Wall of Sound stond model, maar ook de recente theatrale platen van Rufus Wainwright zijn nooit ver weg. Dit is het best te horen in de single "The Way It" Is en "Partys Over". Naast die fenomenale stem, beschikt Nicole Atkins ook over schrijverstalent, want alle stukken komen van haar eigen hand. Dit geldt ook voor het topstuk van de plaat, het prachtige titelstuk, dat klinkt als een vergeten Roy Orbison-klassieker. Veel teksten gaan over persoonlijke ervaringen, mooi voorbeeld is het onderkoelde "Cool Enough". Laat je meevoeren door de wonderschone stem van Nicole Atkins en de romantische voordracht door haar begeleidingsband The Sea." (Erik Damen, Platomania)
