"Wat is "You’re Not God" toch een killertrack, en wat past deze toch perfect in het donkere blauwrode decor van industriestad Birmingham. We gaan honderd jaar terug in de tijd, de Peaky Blinders boevenbende heerst en eist langzaam een steeds grotere rol in de Britse maatschappij op. "You’re Not God" heeft een sleutelrol in de serie, het vormt dat cruciale moment dat topcrimineel Tommy Shelby door zijn zoontje tot orde geroepen wordt, en weer met beide voeten geaard op aarde belandt. Hij ontwaakt uit het door hem gecreëerde bandietenkeizerrijk waanzin om hem heen en beseft dat hij langzaam zijn grip op het leiderschap en realiteit verliest. Het huiveringwekkende "Tommy’s Requiem #1", het van verhard rockende en van gitaargehuil voorziene "Tommy’s Requiem #2" en het doordreunende "Ruby’s Birthday" sluiten hier uiteraard meer dan passend op aan." (Written In Music; 4.5 uit 5 sterren)
Anna Calvi laat met deze EP met vijf zeer opvallende cover-versies, nogmaals horen zich als songwriter, zangeres, en gitariste voortdurend te blijven ontwikkelen. Songs van Suicide, David Bowie, FKA Twigs, Keren Ann en Connan Mockasin krijgen een geheel nieuwe lading. Op "Ghost Rider" van Suicide is drummer Matt Johnson (o.a. Jeff Buckley) te gast en de indrukwekkende strijkersarrangementen op de uitgeklede versie van FKA Twigs' "Papi Pacify" zijn van Nico Muhley (Antony & The Johnsons, Grizzly Bear). Het titelnummer, een cover van Keren Anns "Strange Weather", is een bloedstollend duet met David Byrne. Byrne is ook te horen als achtergrondzanger in de Connan Mockasin-cover "I'm The Man That Will Find You". De EP besluit met de David Bowie-cover "Lady Grinning Soul", waarop Calvi uitslotend begeleid wordt door het pianospel van Thomas Bartlett (a.k.a. Doveman).
"Twee jaar na de release van haar derde album Hunter keert Anna Calvi terug naar die goed ontvangen plaat. Calvi nam zeven demotracks van toen weer onder handen en brengt die in 2020 als Hunted uit. Het voornaamste verschil met de vorige versies is dat Calvi de drums en beats achterwege laat. Hierdoor klinken de songs net even intiemer, persoonlijker en soms fragieler. Maar ook: gedurfder en confronterender. Hunter is dreigend en laat spannende erupties en schrille zang horen. Zó klinkt een gevaarlijke verleiding. Op het intieme, confronterende Away kruipt Calvi nog verder onder de huid met haar fluisterzang, ‘drones’ en minieme gitaar. Het afsluitende Indies Or Paradise doet denken aan PJ Harvey, iemand waarmee Anna Calvi natuurlijk wel vaker is vergeleken. Het gitaargeluid is hier ijzersterk en boeiend. De rustpunten tussendoor brengen extra spanning. Een krachtige finale." (Written In Music)
