"Na bijna een halve eeuw jazz is Jasper van 't Hof (geboren in Enschede, tegenwoordig woonachtig in Wijhe - HB) weer waar hij ooit begon: achter de piano. De Fender Rhodes en andere elektrisch versterkte keyboards, waarmee hij in de jaren 70 en 80 naam maakte als een van Nederlands belangrijkste toetsenisten, zijn door Van 't Hof hier in de ban gedaan. Voor deze plaat heeft hij speciaal een akoestisch kwartet geformeerd, met Dick de Graaf op tenorsaxofoon, Stefan Lievestro op contrabas en Jamie Peet op drums. Het kwartet speelt aangenaam klinkende, conventionele jazz. Niks nieuws, maar het werkt en het swingt er stevig op los in het hardbop-achtige titelnummer. Het spelplezier spat werkelijk van de door Van 't Hof gecomponeerde nummers af. Maar pas echt mooi wordt het in de ballad "The Moment For What It Was", als het kwartet werkelijk de diepte ingaat. Dan hoop je dat Van 't Hof dit kwartet een tijdje bij elkaar kan houden en dat dit nog maar het begin is." (Gijsbert Kamer, Volkskrant)
In 1992 richtte Jasper van 't Hof een nieuw kwartet op, met zijn jeugdvriend Dries Bijlsma, bassist Eric van der Westen en tenorsaxofonist Dick de Graaf. Van 't Hof: "Ik wilde weer met een akoestische, meer op jazz gerichte combinatie werken. Moeilijk om daar een goede drummer bij te vinden. Wil je een rock & roll-drummer dan moet je bij Cesar Zuiderwijk zijn. Voor een echte jazzdrummer kom je bij Aldo Romano". Hij speelde met beide, maar koos voor Dries Bijlsma (de vader van Masha) voor de "akoestische fusion". Het kwartet nam een eerste cd op: "Get Down". (Bron: Leidse Courant, 3 oktober 1992).
Album uit 1992, een van de eerste platen waarop Eric Vloeimans te horen is. In Trouw schreef recensent Kees Polling: "De cd begint veelbelovend met het zich spannend ontwikkelende titelnummer. Het spel van componist Vloeimans levert hier prettige herinneringen op aan wijlen Woody Shaw. Meer dan aangenaam zijn ook de twee volgende nummers, "Tilt" en "En Route". In "onderweg" toont van-huis-uit-bassist Langenhuijzen zijn beheersing van de piano. Daarna zakt het in, om pas tijdens Vloeimans' verstilde ballade "Umbrellas" weer op te leven.".
"Vanaf nu kan er salsa worden gedanst op muziek van Johann Sebastian Bach. Onbekommerd nog wel, en voorzien van knap uitgevoerde improvisaties. Voor dit verrassende staaltje zorgen vijf musici die zich hebben verenigd onder de naam Bach Reflections. Met werk van de grootste meester die de barokmuziek heeft gekend, maar dan wel vertaald in het stuk "Invención Nueve" dus naar salsa en verder naar voornamelijk geïmproviseerde jazzmuziek. De muziek van J.S. Bach is voor een groot aantal jazzmusici tegelijk leerstof en inspirator geweest. Dat hoeft geen verwondering te wekken, want Bach improviseerde er geducht op los. Bach Relections pakt de zaken anders aan. De musici hebben zes stukken van Bach als uitgangspunt genomen en zijn spelend diep in het wezen van zijn muziek gedoken. Het kwintet doet in feite aan recycling: de muziek wordt al spelend opnieuw gecomponeerd en van een andere volgorde voorzien." (Rinus van der Heijden, Jazzenzo; volg link voor complete tekst) Op 6-12-2014 in De Grote Kerk, Enschede.
Opname: 2008
Dit Rotterdams-Tilburgse kwartet is in het Pinksterweekend 2009 te zien op het International Jazzfestival Enschede. "Saxofonist Dick de Graaf is regelmatig bezig met cross-overprojecten, maar deze keer terug in de jazz. Gewoon lekker met een kwartet: sax, piano (Jeroen van Vliet), bas (Guus Bakker) en drums (Pascal Vermeer). Tien nieuwe eigen stukken, waarmee twee wegen worden bewandeld: akoestisch en elektrisch (met Van Vliet op Fender Rhodes-piano en Bakker op basgitaar). Op beide trajecten toont De Graaf zijn gedrevenheid en een indrukwekkend meesterschap. Alles klopt, zijn toon, zijn attack, zijn melodische en harmonische ideeën. Centraal in het programma een prachtige ballad: "Climate Change". De Graaf wordt ook hoogst effectief ondersteund; de drie sidemen spelen op een heel natuurlijke manier fel waar het kan en subtiel waar het moet. Van Vliet overtuigt met de elektrische Fender Rhodes-piano in het funky "Why Birds Always Sing". Sterk album." (René de Cocq, Draaiomjeoren.com)
Live opgenomen in New York, in 1994. Levendige hardbop met een fraaie wisselwerking tussen de beide saxofonisten, met Marc van Roon (p), Santi Di Briano (b) en Billy Hart (d).
Een Nederlandse jazzsaxofonist, Noorse yoik-zangeres, Indiase tabla-speler, Antilliaanse steeldrummer en een bassist en percussionist uit Mali. Wereldjazz die aanvoelt als een spannende verkenning en zoektocht naar bijzondere samenkleuringen.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
