Op 29 januari 1996 nam Elly Ameling afscheid van het podium. Curieus genoeg brandde precies op dat moment het Teatro La Fenice in Venetië af, al zal geen van de aanwezigen deze rimpeling in de kosmos zijn opgevallen. Zij zong van ramp tot ramp, aldus Elly Amelings vrienden. Tijdens haar eerste concert in 1953 in Rotterdam besefte namelijk niemand dat juist op dat moment Zeeland onder water liep. Deze vijf cds tellende box met live opgenomen concerten (19571991) geeft een mooi beeld van Elly Amelings veelzijdige carrière: Franse en Duitse liederen, opera, hedendaags, Huygens, Mozart, Stravinski, Debussy, Fauré, Berg, Strauss, Mahler, Hendrik Andriessen, en nog veel meer. Het is een mooi eerbetoon aan Nederlands beroemdste sopraan, die op 18 februari 2008 75 jaar werd. (HJ op Muziekweb.nl)
"Deze productie van Christof Loy werd in 2009 in het Londense Royal Opera House opgenomen. De recensies waren zeer gemengd: men fond het óf geniaal óf helemaal niets. Loy heeft de opera 'gestript' en teruggebracht tot de pure essentie. Nu kan ik me voorstellen dat dit niet iedereen kan bekoren, maar zelf vind ik het geweldig. Door de minimalistische aanpak kan alle aandacht besteed worden aan de personages, hun beweegredenen en hun ontwikkeling. Het geheel laat zich aanzien als een soort droom (liever: nachtmerrie) van mannen en een vrouw, want bestaat Lulu werkelijk of is zij slechts een verzinsel? Wat u ook verder van de regie mag denken: muzikaal is het niet minder dan fenomenaal. Pappano verricht wonderen met het orkest, zo transparant en tegelijkertijd zo emotioneel geladen wordt de muziek vertolkt. Agneta Eichenholz, met haar grote ogen zowat een reïncarnatie van Audrey Hepburn, is een Lulu in de traditie van Teresa Stratas; Michael Volle is de beste Dr. Schön ooit." (Basia Jaworski, Klassieke Zaken)
Opname: 2006, 2007
"De Lyrische Suite bevat een geheim. Alban Berg had in 1925 een affaire met de getrouwde Hanna Fuchs-Robettin en verwerkte die in dit bijzondere stuk voor strijkkwartet, middels muzikale citaten, getallen en notennamen die o.a. zijn eigen initialen en die van zijn geliefde bevatten. Zo is het laatste deel zo gecomponeerd dat er een gedicht van Baudelaire op kan worden gezongen. Vandaar dat het Emerson Quartet en sopraan Renée Fleming de handen ineen hebben geslagen. De gevoileerde stem van Fleming geeft de muziek een heel andere focus. Het kwartet weet de verschillende sferen in deze meesterlijke compositie knap uit te buiten. De vijf Sonnette der Elisabeth Barrett Browning van Egon Wellesz mogen er ook zijn. In deze teksten zitten veel verwijzingen naar muziek, waaronder een dialoog tussen een krekel en een mandoline. Soms is de muziek geëxalteerd, maar het slot is ingekeerd. En ondanks de vele verwikkelingen besluit elk deel met een troostrijk majeur-akkoord." (Frits vd Waa, Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
