"Steven Wilson houdt ervan om eclectische albums te maken. De Engelsman wil zijn luisteraars meenemen op een trip vol verrassingen. En dat is helemaal gelukt met dit zevende soloalbum "The Harmony Codex". Aan simpele pop doet hij nog immer niet, hier wel aan jazzrock, progrock, filmmuziek, electro, synthklanken en westcoastpop. Hij komt met prikkelende details en trekt lijnen door van Porcupine Tree, Talk Talk, Peter Hammill, Pink Floyd, Vangelis en Jonathan Wilson. De teksten van "The Harmony Codex" staan in het teken van twee kinderen, een kantoorflat en een explosie, stelt Wilson. Hij wijst daarbij naar een litho van de Nederlandse kunstenaar M.C. Escher. De muziek spreekt aan, niet alleen die van Wilson zelf, maar ook de input van zijn oude bekenden Adam Holzman en Ninet Tayeb, een Israëlische muzikante. Zij bracht de ballad Rock Bottom in en voegt met haar gloedvolle zang ook nog eens soul toe aan een hoogstaande tour de force van een muzikale vrijdenker eerste klas." (OOR)
Na vier albums én een halve, plus nog een verzameling covers (en dan 'vergeten' we voor het gemak nog even de vele experimentele, meer abstracte muziek die de man ook uitbrengt) is het tijd voor een tussenbalans. Vooral handig voor mensen die bij de naam Steven Wilson nog steeds vooral terug denken aan Porcupine Tree, of de naam alleen associëren met de fraaie 5.1 Surround-mixen die hij maakte van platen van o.a. Jethro Tull, Yes, King Crimson en Tears For Fears. Vergeet echter niet dat de Engelsman ondertussen met zijn vier regulieren soloplaten commercieel succesvoller is dan hij ooit met Porcupine Tree (of met No-Man) is geweest. En dat zonder artistieke concessies te doen. Hoewel hij tegen wil en dank steeds weer wordt ingedeeld onder de noemer 'progressieve rock' waaiert hij stilistisch ook uit richting shoegaze, electropop en - door de medewerking van een aantal cracks uit die wereld aan zijn albums - jazzrock.
Vette Krent in iO Pages 127: "We hebben nog maar net voorganger "The Raven That Refused To Sing" (2013) verteerd of er ligt al een volgende conceptplaat! Achter de muziek schuilt een somber, waargebeurd verhaal over een jonge vrouw die 3 jaar lang door niemand gemist wordt. Ze ligt al die tijd thuis in bed. Dood. Wilson zingt veel tekst vanuit haar perspectief: je voelt bijna haar pijn. Zoals vaak, ontdek je pas na verloop van tijd de wonderschone details, de fragiele passages, de angstaanjagende, helse en o zo emotioneel getinte zang en de melodieën van de gekende groep beresterke muzikanten. Af en toe bijgestaan door de vrouwelijke nachtegaal Ninet: een absolute aanwist. Dit is Steven Wilson met een andere invalshoek. Donkerder, maar ook minder donker. Geen klassieke jarenzeventigprog, maar eigentijdser en misschien wel toegankelijker." (Freek Wolff) Deze gelimiteerde CD+DVD-V mediabook-versie bevat tevens een hi-definition stereo mix en verschillende 5.1 mixes, een studiodocumentaire en fotogalerij.
"Cover Version" was steeds de titel van zes zeer gelimiteerde singles die tussen 2001 en 2010 door de van Porcupine Tree en No-Man bekende Wilson werden uitgebracht. Op kant A van die singles stond steeds, hoe verrassend, een cover, op kant B een origineel nummer van Steven Wilson. Die covers zijn soms van zeer bekende songs ("Thank You" van Alanis Morissette, "The Day Before You Came" van ABBA), soms van vrij obscure (bijv. "The Guitar Lesson" van Momus). Maar niet alleen die 'A-kanten' zijn door hun sobere, directe, maar toch sfeervolle aanpak de moeite waard, dat geldt evenzeer voor de zelfgeschreven B-kanten. Dat zijn steeds fijne progressieve singer-songwriterliedjes met een overduidelijk Steven Wilson-signatuur en ingetogen, maar uiterst sfeervol gearrangeerd. En zo is "Moment I Lost" van de eerste single uit 2001 net zo fijn als "An End To End" van de zesde en laatste uit 2010.
Tip in iO Pages 144: "Progressieve rock hoor je op Steven Wilsons vijfde reguliere soloalbum nog in 2 à 3 van de 11 tracks. Dat zijn wel zeer enerverende songs. Hoogtepunt "Refuge" (met de zeer rake mondharmonica van Talk Talks Mark Feltham) bouwt langzaam op naar een apotheose. In "Detonation" schetst Wilson in stuwende rock à la Porcupine Tree's "Arriving Somwhere" de haat bij een religieus extremistische me. Een fraaie exponent van de rode draad van dit album: 'In what a fucked-up world we live in". Verder leunt Wilson dit keer zwaar op de pop. Uiteraard pakt deze artistieke kameleon dat zeer smaakvol aan, met herkenbare inspiratiebronnen. Zo klinkt in "Song Of I" de sfeer en beat van Peter Gabriel, plus zijn liefde voor Prince. Hier en daar steken funky gitaartjes de kop op. De hier vaak door Wilson ingezette falsetstem accentueert dat. Het fraaie "Pariah" toont de grote klasse van zangeres Ninet Tayeb. "To The Bone" boeit, maar mist het avontuurlijke van zijn twee directe voorgangers." (Freek Wolff)
Koud een jaartje na het magnifieke "Hand. Cannot. Erase." komt Steven Wilson al met iets nieuws. Nou ja een echt nieuw album mogen we het niet noemen: "4½" is een 'interimalbum'. Het telt 6 tracks, waarvan 3 instrumentaal, en is opnieuw geproduceerd door Wilson zelf. Omdat sommige opnamen (deels) outtakes betreffen van eerdere solo-albums en sommige opnamen (deels) nieuw zijn, zijn zowel de huidige tourgitarist Dave Kilminster en tourdrummer Craig Blundell te horen als hun voorgangers Guthrie Gowan, Marco Minnemann en Chad Wackerman. Daarnaast zijn natuurlijk Adam Holzman, Nick Beggs en Theo Travis van de partij. Een speciale rol is weggelegd voor Ninet Tayeb (bekend van haar prachtige bijdrage aan "Hand. Cannot. Erase.") die de vocalen verzorgt op een nieuwe versie van Porcupine Trees "Dont Hate Me". Ze is nu zelfs mee op tournee! De coverfoto is van de vertrouwde hand van Lasse Hoile, de kunstige hoes met uitgesneden banen is ontworpen door Carl Glover.
"Grace For Drowning" is het tweede 'solo-album' van de Porcupine Tree- en No-Man-man. Solo in de zin dat hij niet zozeer solistisch bezig is, maar werkt met andere muzikanten dan op z'n bandplaten. De enige voor wie dat niet geldt is Theo Travis. De saxofonist speelde al vaak met Wilson, maar tot nu toe vaak met relaxt, loom, Floydesk spel. Hier freakt hij vaak als ware dit freejazz. Het doet wat denken aan hoe Mel Collins bij King Crimson kon spelen. En met het remixen van King Crimson heeft Wilson zich intensief beziggehouden de afgelopen jaren, dus wellicht is dat een inspiratiebron. Dit album deelt met het beste King Crimson-werk een balans tussen harmonie en schoonheid tegenover erupties van dissonante vuigheid. Het gitaarwerk in "Remainder The Black Dog" is gek genoeg van... Steve Hackett! Als geheel is het een een album dat symfonischer ingestelde rockliefhebbers zeker meer zal aanspreken dan voorganger "Insurgentes". Op 25-10-12011 in Paradiso, Amsterdam en 30-10-2011 in De Boerderij, Zoetermeer.
"Met al die albums en samenwerkingen komt Steven Wilson wel in aanmerking voor de titel hardest working man in show-business. Progrock, metal en pop zet hij moeiteloos naar zijn hand, soms zelfs in één en hetzelfde nummer. Tijdens de toernee voor To The Bone, zijn alom geprezen laatste album, speelde hij dit voorjaar een thuiswedstrijd in Londen, in de mooist denkbare setting: de monumentale Royal Albert Hall. Dat moest natuurlijk gefilmd en zoals gebruikelijk liet Wilson niets aan het toeval over voor een weergaloze show. Een ijzersterke band, een perfect uitgebalanceerde setlist- de nadruk op To The Bone, maar ook de nodige Porcupine Tree-klassiekers. Het licht, de achtergrondclips, de montage, het klopt allemaal. Zangeres Ninet Tayeb doet mee en Permanating wordt opgeluisterd door een gezelschap Bollywood-danseressen. Van Nowhere Now, via Arriving Somewhere But Not Here tot aan The Raven That Refused To Sing zit je geboeid op het puntje van je stoel." (platomania.nl)
"The Raven That Refused To Sing (And Other Stories)", Steven Wilsons derde soloalbum, was wederom een schot in de roos. Om niet te hoeven trappelen van ongeduld op nieuw materiaal brengt de beste man aan de vooravond van zijn nieuwe tournee "Drive Home" uit. De DVD/CD-set bevat de adembenemende door Jess Cope geregisseerde videos van "Drive Home" en "The Raven That Refused To Sing". Daarnaast staan er nog 4 tracks op die live zijn opgenomen in Franfurt, samen met twee niet eerder uitgebrachte ummers; "The Birthday Party" en een orkestrale versie van "The Raven Refused To Sing" (audio only). Deze tracks zijn natuurlijk ook te horen op de CD, samen met de audio van de live tracks en een edit van "Drive Home". Op 23 oktober 2013 is Wilson met z'n superband te zien in De Vereeniging, Nijmegen. (bron: Bertus)
Relatief rap na zijn vorige solo -album "Grace For Drowning" duikt bezige bij Steven Wilson (o.a. Porcupine Tree) op wederom nieuw werk in het bovennatuurlijke. In zes uitvoerige tracks trekt hij zoals altijd een wonderlijke muzikale wereld open: sfeervol, inventief, emotioneel. Wilson brengt in zijn diverse hoedanigheden veel uit, maar altijd van een verbazingwekkend hoog niveau. En zo stelt hij wederom niet teleur en bewijst waarom hij tot één van de meest bevlogen en gerespecteerde musici van deze tijd behoort. Het album is geproduceerd door niemand minder dan Alan Parsons, met Marco Minnemann op drums. Op de DVD staat het album in 5.1-mix. Verder zijn hier een 'making of'-documentaire en fotogalerij te vinden. Deze limited edition is verpakt in een fraai hardcover digibook. (bron: Bertus)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
