Sommigen zweren bij de Procol Harum-line-up met gitarist Robin Trower en organist Matthew Fisher. En toch, als mensen een favoriet Procol Harum-album moeten noemen, zijn er velen die juist dit album zónder beide heren kiezen. Om de grandeur van het statige titelnummer bijvoorbeeld, door NME omschreven als 'a masterpiece of musical perfection and lyricism'. De muziek is van zanger Gary Brooker en de teksten zoals altijd van het niet musicerende bandlid Keith Reid. Twee jaar eerder, met "Live In Concert With The Edmonton Symphony Orchestra", hadden we al gehoord hoe goed de muziek van Procol Harum zich leent voor symfonische orkestraties en Brooker heeft nu voor o.a. het titelnummer en "T.V. Ceasar" overweldigende orkestarrangementen gemaakt. Het is maar één van de kwaliteiten van dit album, dat met Chris Copping en Mick Grabham ook uitstekende krachten op orgel en gitaar laat horen. Christianne Legrand, van de door Brooker bewonderde Swingle Singers, leent haar kunsten aan "Fires (Which Burnt Brightly)".
5de album, het eerste album zonder organist Matthew Fisher. Robin Thrower's prachtige gitaarpartijen staan daardoor wat meer in de picture, naast o.a. orkest-arrangementen. Stilistisch laverend van R&B-rock tot gedragen 'Wither Shade'-achtig. Deze heruitgave uit 2019 is uitgebreid tot 3 cd's, met diverse extra nummers en live registraties.
"Novum" is het eerste Procol Harum-studioalbum sinds "The Well's On Fire" (2003). Touren heeft de groep sindsdien veelvuldig gedaan, getuige ook diverse DVD's en Blu-Rays. We zagen door de loop der jaren de bezetting veranderen, maar sinds de komst van drummer Geoff Dunn in 2006 is de bezetting stabiel. Wel is tekstschrijver Keith Reid na een halve eeuw ingeruild voor Pete Brown, voorheen bijna even lang vaste schrijfpartner van wijlen Jack Bruce. "Novum" is vrijwel live in de studio opgenomen om zoveel mogelijk van het gevoel in de muziek in stand te houden. Naast het orgel van Josh Phillips en de sporadisch solerende gitaar van Geoff Whitehorn is dé grote leverancier van die 'soul' de stem van Gary Brooker, die in een bandgeschiedenis van 50 jaar niets van zijn soul heeft verloren. In de wat meer melancholieke songs komt hij nog het best tot zijn recht, wat blijkt uit "Soldier" (een van de twee teksten van Brooker zelf) en vooral "The Only One". Procol Harum is 24 september 2017 in de Metropool in Hengelo.
"Het concert opent met een licht nerveuze Brooker die het ijs probeert te breken met een paar grapjes, waarna het orkest inzet met het speciaal voor de gelegenheid door Brooker geschreven intro van "Conquistador". Zo te horen heeft de trompettist de aanwijzingen van Brooker ter harte genomen. Wanneer de band invoegt blijkt het nummer met het arrangement voor orkest en koor een prachtige facelift te hebben ondergaan. Wat meteen opvalt zijn de krachtige, majestueuze drums van B.J. Wilson, die met zijn karakteristieke spel naadloos aansluit bij het orkestrale arrangement. Dit “Live In Concert With The Edmonton Symphony Orchestra” vormt het onbetwiste hoogtepunt van de eerste zes albums van deze legendarische band. Procol Harum heeft daarna nog diverse keren met een symfonieorkest opgetreden." (Progwereld)
"New expanded 3CD edition of the classic 1975 album by Procol Harum, with eight bonus tracks (five previously unreleased) of session out-takes, along with two previously unreleased concert recordings made at the Capitol Theater, Passaic, New Jersey & Leicester University in October & November 1975. Released in August 1975 the album was the product of a series of recording sessions at The Who’s Ramport Studios in Battersea, produced by the legendary American song writing and producing team of Jerry Leiber and Mike Stoller. Procol’s Ninth was another fine collection of material written by Gary Brooker and lyricist Keith Reid, with such memorable tracks as Pandora’s Box (a hit single for the band in July [sic] 1975), The Unquiet Zone, Fool’s Gold and Typewriter Torment. However, the album was also notable for featuring two cover versions, namely Leiber & Stoller’s I Keep Forgetting and Lennon & McCartney’s Eight Days a Week." (procolharum.com)
De groep die het begrip 'symfonische rock' heeft gedefinieerd met 'A Whiter Shade Of Pale', maakte in 2003 'Well's On Fire' en tourde met naast Gouden Stem Gary Brooker ook Hammondvirtuoos Matthew Fisher en excellerend gitarist Geoff Whitehorn. Als extraatje is een CD toegevoegd met 11 van de 21 nummers.
De groep die het begrip 'symfonische rock' heeft gedefinieerd met 'A Whiter Shade Of Pale', maakte in 2003 'Well's On Fire' en tourde met naast Gouden Stem Gary Brooker ook Hammondvirtuoos Matthew Fisher en excellerend gitarist Geoff WHitehorn.
"Live in de studio opgenomen, met alle Procol-kenmerken: de krachtige stem van Gary Brooker, de geniale piano/orgel-interactie en prikkelende teksten van Keith Reid. De ballad 'Emperor's New Clothes' is ontroerend tot op het bot." (OOR)
Na enkele albums met vooral compacter rocknummers, is dit juist een terugkeer naar meer symfonisch werk. Sterker: plaatkant twee is één stuk, "The Worm & The Tree". Het was pas de tweede keer dat de band rond Gary Brooker iets dergelijks ondernam, na "In Held Twas In I" uit 1968 (later gecoverd door Transatlantic). Vaste Procol Harum-tekstleverancier Keith Reid had een fabel geschreven, geïnspireerd door Blake's "Sick Rose" en Carroll's "Jabberwocky". Brooker zingt die teksten niet, maar declameert ze, over muziek die vaak de grandeur van "Grand Hotel" benadert. De verse toetsenist Pete Solley zorgt bovendien voor flitsende keyboardsoli die we niet eerder in deze vorm bij Procol Harum hoorden. Mick Grabham is de gitarist die daar een paar fijn bijtende soli tegenover stelt. Zeker geen "Something Tragic", zoals diverse critici de plaat aanduidden. Maar ja: voor punkjaar 1977 was 'ie natuurlijk aan de hoogdravende kant... De groep hield het wel mooi voor gezien. Het zou 14 jaar duren tot de heropstanding.
2009-remaster met ook een fraai boekje vol info en fraaie foto's. "After two albums that combined progressive rock with orchestral grandeur, Procol Harum returned to the basics on this 1974 outing. This time, the accent was returned to the thick electric guitar and swirling guitar on a batch of lushly textured but driving songs that covered everything from hard rock to moody prog and even a bit of music hall comedy. It's a diverse group of songs and styles, but the group delivers them with aplomb and energy, and the album is further bolstered by a sumptuous, consistent Chris Thomas production that makes sure everything blends together smoothly. As a result, this is one of Procol Harum's finest efforts of the '70s. This reissue added a single version of "As Strong as Samson" and "Drunk Again," a non-album B-side and one of Procol Harum's finest and heaviest rockers." (AllMusic)
Klik hier om cookies te accepteren zodat de vertaalmodule kan worden geladen. Het kan zijn dat je de pagina moet herladen.
