Nadat Peter Green zich terugtrok uit Fleetwood Mac, bleef het lang stil rond de gitarist. Pas in 1979 kwam hij weer in de picture met zijn solo-debuut "In The Skies", waarop hij zich liet bij staan door o.m. Peter Bardens (Camel, toetsen) en Snowy White (gitaar). Er volgden enkele platen, waarop duidelijk te horen was dat Greens interesse in muziek veel verder ging dan de blues. "Legend" biedt een goede samenvatting van zijn soloplaten. Deze CD wordt afgesloten met het niet eerder uitgebrachte "White Skies". (GT, Muziekbank)
"Dit live in 1967 opgenomen album van John Mayall kan historische waarde niet worden ontzegd. Die zit met name in de samenstelling van de toenmalige versie van zijn Bluesbreakers: Peter Green, John McVie en Mick Fleetwood. Drie muzikanten die datzelfde jaar 1967 hun mondharmonica-blazende werkgever vaarwel zegden om een nieuw muzikaal avontuur te beginnen met Fleetwood Mac. Best bijzonder dus. Mayall zat na hun vertrek trouwens allerminst in zak en as, want binnen de kortste keren had hij in persoon van Mick Taylor een nieuwe spraakmakende gitarist ingelijfd. Op dit album draait alles om live-opnames die 56 jaar geleden werden gemaakt in diverse Londense clubs. De inmiddels 89-jarige Mayall heeft er persoonlijk op toegezien dat ze op een nette manier werden opgepoetst en het resultaat mag er zijn. Lekker rauwe grotestadsblues met scherpe randjes, waarin Peter Green alle kans krijgt om te schitteren." (Lust For Life; 5 sterren)
"This CD, like many of Peter Green's post Fleetwood Mac works, is so obscure that many old FM fans are unaware that Green is playing and recording again. I was surprised to discover that it was recorded in 1977 with distinguished musicians like Robin Trower's drummer Reg Isadore and Camel's Peter Bardens on keyboards. Why was it not promoted? The reason perhaps is that the title cut is such a contaminant that its acrid stench is hard to separate from the rest of the music, some of which is quite good. Indeed, it is the only song that really stinks. My favorites are the instrumental cuts Proud Pinto, Bandit, and the galloping Tribal Dance. I also enjoy In the Skies, Last Train to San Antone, Momma Don't Cha Cry, and the obsessed Black Woman. Those left unmentioned aren't bad, just unremarkable." (Amazon)
"Voor ze Fleetwood Mac oprichtten, zaten gitarist Peter Green, bassist John McVie en drummer Mick Fleetwood een paar weken samen in John Mayall's Bluesbreakers. Het kwartet trad in 1967 op in verschillende clubs in Londen, waarbij een fanatieke Nederlandse taper telkens een microfoon omhoog hield. De tapes kwamen een halve eeuw later in bezit van Mayall, die met hulp van zijn producer Eric Corne het stoffige geluid van de oude banden oppoetste. Hetgeen behoorlijk goed lukte, hoewel het nog steeds wat wollig klinkt. Niks voor audiofielen dus, des te leuker voor ouwe bluesknakkers, voor wie dit soort historische opnames als goudvondsten uit een schitterend verleden zijn. Liefst 13 songs in dik 5 kwartier waarin Peter Green laat horen dat hij lekker kan soleren, Mick Fleetwood nog op zoek lijkt naar zijn zo kenmerkende eigen stijl en ouwe baas Mayall klinkt zoals hij nu, dik in de tachtig, nog steeds klinkt: dun van stem maar fors van toetsen. Om zeer nostalgisch van te worden." (Tjerk Lammers, Lust For Life)
Waarschuwing vooraf: dit zijn in het publiek gemaakte opnamen met primitieve apparatuur, die voor alles behalve 'hi-fi' kunnen doorgaan. Het gaat hier echter om het historisch belang. "Werden we vorig jaar al aangenaam verrast door het eerste deel van John Mayalls Bluesbreakers Live In 1967, nu ligt er zowaar een tweede deel in de winkels. Ook hier bestaat de band naast Mayall uit Peter Green, John McVie en Mick Fleetwood en is dus een voorbode op wat Fleetwood Mac even later zal worden. De opnames zijn gemaakt door fan Tom Huissen die de Londense clubs bezocht gewapend met een bandrecorder. Bijna vijftig jaar werden ze verloren gewaand maar nu zijn ze toch gevonden en flink opgepoetst. Verwacht nog steeds geen hoge geluidskwaliteit, het gaat ook hier vooral om het historische belang en natuurlijk de fantastische band en dito muziek." (Bert Dijkman, Platomania)
Curieuze plaat, gemaakt rond de tijd dat Peter met psychische problemen uit Fleetwood Mac stapte (1970). Bevat een paar lange jams met o.a. pianist Zoot Sims en Peter op distorted gitaar.
Nadat de gitarist/zanger/songschrijver in geestelijk ongezonde toestand Fleetwood Mac verliet, liet hij bijna een decennium niets van zich horen. In 1979 was 'ie ineens terug, maakte hij tot 1983 een handvol albums en trad ook op, met sessiekrachten als Gus (gitaar) en Reg (drums) Isadore en Larry Steele (bas). Dit album is de laatste in de reeks en bestaat uit leftovers van de eerdere. Voor deze tweede CD-release uit 2005 zijn 6 extra tracks opgeduikeld en zijn de tracks in chronologische volgorde gezet. Stilistisch laveert de muziek van bluesrock tot funkrock tot pubrock a la vroege Dire Straits. Een beetje zoals fan Snowy White ook maakt - beiden beschikken over een vergelijkbaar schuchter stemgeluid. Maar we willen Greeny natuurlijk vooral gitaar horen spelen. Dat etaleert hij wisselend: sommige stukken zijn heel songmatig met weinig soloruimte, op andere momenten (en natuurlijk in de instrumentals) treedt hij meer op de voorgrond, maar hij klinkt nergens zo vurig als in z'n vroege Fleetwood Mac-tijd.
"De zeer begaafde bluesgitarist Peter Green is oprichter van Fleetwood Mac. Toen Green de band nog geen 3 jaar later verliet, was zijn geesteskind uitgegroeid tot één van de succesvolste Britse acts met 5 wereldhits. De groepsleden waren hier niet op voorbereid. Stress werd onderdrukt met een oneindige stroom van synthetische drugs. Na een 3-daagse LSD-trip was Green karakterologisch veranderd. Hij liet z'n baard groeien, trok een jurk aan, droeg een grote crucifix en weigerde royalties. Hij verliet de groep, raakte aan lager wal en werd meermalen opgenomen voor ontwenningskuren. Uiteindelijk werd in een psychiatrische instelling schizofrenie vastgesteld a.g.v. overmatig druggebruik. Pas eind jaren '70 raakte hij er weer bovenop. Regisseur Steve Graham vertelt Greens verhaal vanaf z'n jeugd tot aan de Splinter Group. Het is een omstandig portret waarin de pijnlijke details niet worden verzwegen. De documentaire bevat nooit eerder getoonde beelden uit de late jaren '60 en interessante interviews." (DVD-Info)
Deze dubbele verzamelaar bevat een aantal toonaangevende nummers van een artiest die door sommige beschouwd wordt als de meest vooraanstaande blanke bluesgitarist (Eric Clapton daargelaten).
Verzamelabum met nummers van het gros van de albums die de voormalige (1e) zanger/gitarist van Fleetwood Mac ooit maakte. Divers en aardig document van een oprecht genie.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
