"This CD features previously unissued material from the same sessions that resulted in You Can't Go Home Again and, if anything, the music is a touch better. While an alternate take of Don Sebesky's "El Morro" uses a larger group, the other five performances find Baker accompanied just by a rhythm section (pianist Kenny Barron, bassist Ron Carter, drummer Tony Williams and, on one song, guitarist Gene Bertoncini). As a special bonus, altoist Paul Desmond makes memorable appearances on three songs during what would be his final recording session. Throughout, Chet Baker shows that his playing during his much documented final period would be equal if not superior to his more acclaimed recordings of the 1950s." (Allmusic)
"In 1979 nam Chet Baker, onberekenbaar vanwege zijn heroïneverslaving, 2 radiosessies op in Hilversum voor het programma Nine O’Clock Jazz met Edwin Rutten als opnameleider. De sessies leken verloren, totdat Frank Jochemsen ze voor het Nederlands Jazz Archief opduikelde. Een vondst van jewelste, omdat het complete sessies betreft die ook nog 'ns met sublieme geluidskwaliteit zijn. In april 1979 speelde Baker met het pianotrio van Phil Markowitz, waarmee hij toen veel in Europa optrad. Baker zingt en speelt fluweelzacht op de voor hem typerende lyrische toon. Markowitz neemt soms wel erg de tijd voor zijn eigen niet al te spannende pianospel. Rutten koppelde Baker 7 maanden later aan de Nederlandse begeleiders Frans Elsen (piano), Victor Kaihatu (bas) en Eric Ineke (drums). Baker was de bladmuziek vergeten, waardoor veel van het improvisatietalent van Elsen afhing. Maar alle vier spelen ze hier geweldig. Bakers scat in het zoete "Candy" is prachtig, en de begeleiding fenomenaal." (Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
In de serie In A Soulful Mood is hier Chet Banker te horen bij twee concerten. De eerste twee nummmers ('Night Bird" en 'I'm Old Fashioned') zijn opgenomen in Buffalo (1968) met o.a. Sal Nistico (tenor sax) en Lorn Losky (gitaar). De vijf overige stukken zijn afkomstig van een optreden in Pueblo (1966) waarin Chet excelleert op de fluegelhorn. (GT, Muziekbank)
" The Last Great Concert: My Favourite Songs, Vols. I & II Recorded on April 28, 1988, in Hanover, Germany, it features Baker accompanied by sixty-one musicians from the NDR Big Band and the Hanover Radio Orchestra. This us a beautifully balanced CD of fourteen selections spread over two discs. The old sad standards, such as “I Get Along Without You Very Well” and “I Fall in Love Too Easily,” come to life; he makes them his own again. His version of “My Funny Valentine” is breathtaking. The notes flow softly and gently from his trumpet. His voice is frail. Although no one knew it at the time, the concert was his own farewell tribute. Two weeks later he was found dead on the sidewalk in Amsterdam." (Ross Porter)|
Na een reeks van gezamenlijke optredens en twee albums is dit de derde vastlegging van het harmonieuze, organische samenspel van Chet Baker en Wolfgang Lackerschmid. De opnames zijn gemaakt in 1987. De acht composities van de hand van vibrafonist Wolfgang Lackerschmid lenen zich uitstekend voor het gevoelige en zachtaardige trompetspel van Chet Baker. Dit album is een unieke registratie van de bijzondere kwaliteiten van het spel van Chet Baker geworden. Voor een subtiele aanvulling op het samenspel van de twee zorgen de Italiaanse fluitiste en gitariste Nicola Stilo, bassisten Günther Lenze en Rocky Knaus, en in de twee latin nummers, Peri en Edir Dos Santos op gitaar en drums. (GR Muziekbank)
"This studio session is distinguished by excellent, mostly Italian jazz tunes, and a very attractive group of players not usually associated with the trumpeter. The compatible flute of Nicola Stilo wonderfully complements Baker's dry, unemotional sound, while the addition of a third horn, Diane Varva's soprano sax, adds body to the sound. A very strong rhythm section of pianist Michel Grailler, bassist Riccardo dal Frà, and drummer Leo Mitchell rounds out a tight, well-groomed collective. Baker is in fine form, but he skips the vocals. Bruno Martino's "Estate" is hauntingly rendered, while J.J. Johnson's "Lament" is given an attractive reading. This amounts to a very accessible, enjoyable set of tunes -- one that may not win any awards, but should reward those who appreciate the delicate and lovely nature of Chet Baker's art." (Allmusic)
"Behind his fame as jazz's doomed youth - falling from James Dean glamour to an accidental early end - it is easy to forget that Chet Baker was an intuitively brilliant trumpet improviser in a 1950s Miles Davis manner, as these tracks from Rome in 1979-80 confirm. Baker is at his late-career best here - poised in construction, seductively plummy-toned, and full of fresh ideas. Apart from My Funny Valentine (sung by Baker in his mouthful-of-dough whisper) the engaging themes are by the classy Italian pianist Enrico Pieranunzi and saxist Maurizio Giammaco - embracing smoky ballads and luxuriously-voiced but melodically ingenious hard-bop. The fast Giammaco sometimes sounds in almost unseemly haste compared to the languid Baker, but the latter is captivatingly supple on the swinging Brown Cat Dance, leaning casually against the beat, and sounding as if he has enough ideas for twice the solo." (The Guardian).
Een handzaam boxje voor alle Chet Baker liefhebbers. Elf albums uit zijn jaren 50 periode zijn hier samengebracht op 6 CD's. Beginnend met "Grey December", met sessies uit 1953 en 1955, die in 1992 voor het eerst werden uitgebracht. Alle opnamen zijn voor deze release op een geweldige wijze geremastered. Kortom: een fantastisch overzicht van de eerste stappen in Baker's carrière. (GT, Muziekbank)
De Braziliaanse arrangeur, pianist en componist Rique Pantoja werkte in 1980 mee aan het album Chet Baker & The Boto Brasilian Quartet. Toen Chet Baker in 1985 op het Braziliaanse Free Jazz Festival speelde nam Rique Pantoja het initiatief voor het project Rique Pantoja & Chet Baker. Het album werd bekend onder de naam Cinema 1 (de titel van het eerste stuk). De plaat werd opgenomen tussen 1984 en 1987, tijdens diverse sessies in diverse steden, van Rome tot Sao Paulo. Critici loofden het album en rekenden het tot de 10 beste van 1987. (Bron: Wikipedia)
"Recorded live in Norway in 1983 but not released commercially until 2000, Quintessence, Vol. 2 offers a rare chance to hear them co-leading a quintet. One wishes that Getz and Baker (who are joined by pianist Jim McNeely, bassist George Mraz and drummer Victor Lewis) had been able to put their personal differences aside and play together more often, for the two are a highly appealing combination on standards that range from "It's You or No One" and "I'll Remember April" to Billy Strayhorn's "Blood Count," Gerry Mulligan's "Line for Lyons," and Sonny Rollins' "Airegin." Getz and Baker are both swinging, yet they swing in a consistently melodic fashion and remind us that while they had impressive chops, they didn't feel the need to beat listeners over the head with them. Like Getz, Baker used his instrument to tell meaningful stories instead of trying to dazzle you with his technique. This CD is rewarding as well as historically important". (Allmusic).
'Chet Baker kwam, zeker in zijn latere periode, goed tot zijn recht in een kleinere bezetting zonder drums. Het bood hem de mogelijkheid om langere en meer verrassende lijnen te spelen. Met gitarist Philip Catherine en bassist Jean-Louis Rassinforce nam hij in 1985 voor het Criss Cross-label Chets Choice op, een van de beste cds van zijn laatste jaren. Het album bevat een verzameling standards als Stella By Starlight, If I Should Lose You en een funky versie van Love For Sale. Baker was tijdens de opnamen goed bij stem en wist een volle klank uit zijn trompet te halen. De studio-opnamen klinken mooi helder en laten de individuele instrumenten goed tot hun recht komen'. (HB, Muziekweb).
"This 1986 release finds the legendary trumpeter/singer at the end of his career. However, his inimitable style remains lucid and expressive. On this date, Baker plays a varied program, including uptempo Baker favorites "But Not for Me" and "If I Should Lose You." Baker was also one of the great balladeers of his generation, and even here, at the end of his life, his trumpet playing is unmistakably lyrical and "cool" on the soft-spoken and plaintive version of "You Can't Go Home Again." His mournful phrasing on the bossa nova-tinged "Arboway," highlights the trumpeter's fondness for breathy playing in the lower register of the instrument. A funky version of Cole Porter's "Love for Sale" is a unique feature on this album, but even more exceptional is Baker's version of "Send in the Clowns," featuring Van Morrison on vocals. Finally, it should be noted that pianist, Michel Grailler, and bassist, Riccardo Del Fra, glue each tune together with impressive musical acumen". (Allmusic).
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
