"Expressie viert hoogtij op deze aantrekkelijke CD. Wispelwey profileert zich weer als een charismatisch musicus die het spelplezier vanaf de eerste treek weet over te dragen op zijn luisteraars. Vrolijk zwiepende fraseringen en intens legato wisselen elkaar af in de Variaties op een Rococo-thema, Op. 33 van Tsjaikovski. Wispelwey koos de oorspronkelijke versie i.p.v. de meer gespeelde, want virtuoos opgeleukte versie van Tsjaikovski's collega Wilhelm Fitzenhagen. Carl Philipp Emmanuel Bach wordt door de cellist niet alleen goed bedacht in de zelfgeschreven liner notes, maar ook in de uitvoering van zijn Concerto in A, WQ 172. Opmerkelijk is dat Wispelwey de solopartij een octaaf hoger speelt dan gebruikelijk. Dat past volmaakt binnen de energie van dit album en brengt ook de melodiek beter over het voetlicht. Nochtans wordt je getroffen door het smartelijk timbre in het Largo, dat weer volledig recht doet aan de tijdsgeest van het sentimentalisme. De neo-rococo Suite Itallienne van Stravinsky klinkt hier in de strijkersbewerking uit 1979 van Wallfisch, waarin het orkest heerlijk bros en uitgebalanceerd klinkt en Wispelwey zijn aandeel op een plezierige manier net iets 'over the top' tilt. Vooral in de Serenata ontlokt hij wonderschone en bitterzoete klankkleuren aan zijn Guadagnini-cello." (Margaretha Coornstra, Luister; 4 uit 5 sterren)
'Het is moeilijk een exacte grens te trekken tussen de Weense klassieken en de romantiek, want beide muziekstromingen ontstonden vanuit hetzelfde individualistische pathos. Het verschil had te maken met het vermogen dat de classicistische componisten hadden om hun emoties op een heldere wijze uit te balanceren, terwijl bij de romantici de harstocht door alle grenzen heen dreigde te breken. Toch waren er onder de romantici ook een aantal componisten die verlangden naar een transparant evenwicht tussen emotie en elegantie. Voorbeelden van dit soort onderkoelde en soms bijna ironische romantiek zijn te vinden op de cd van cellist Pieter Wispelwey met onder meer het Eerste Celloconcert van Saint-Saëns, de Variaties over een Rococo Thema van Tchaikovsky en Kol Nidrei van Bruch. Pieter Wispelwey wordt begeleid door Die Deutsche Kammerphilharmonie Bremen onder leiding van Daniel Sepec (dirigent)'. (HJ, Muziekweb).
"In het CD-boekje kondigt cellist Pieter Wispelwey de oprichting van een 'interpretation room' aan, een platform voor overleg over opvattingen en interpretaties, over nieuwe inzichten en smaak. Dit kenmerkt Wispelwey, die al jaren muziek 'onderzoekt'. Hoe meer een musicus zich in muziek verdiept, hoe eerlijker vaak de uitvoering. Dat geldt ook voor deze opname, waarin Wispelwey en Paolo Giacometti via een dynamisch tweegesprek de taal van Brahms en Schubert voor de luisteraar openleggen. De Sonate in A D 574 van Schubert klinkt speels en lichtvoetig. In Brahms' Sonate in F Op. 99 en in A Op. 100 is de toon weerbarstig, ruw, donker. Je vóelt de cello net zo goed als je hem hoort. Een verdienste van de uitstekende opname, maar vooral van Wispelwey, die als geen ander ín de snaar speelt en geen concessies doet aan de uitdrukking. Dit tweetal laat de luisteraar zo dichtbij komen dat hij /zij kan wegzinken in de samenklank en met hen van donker naar licht kruipt." (Marjolijn Sengers, Luister; cijfer: 9)
Opname: 2006
Opname: 1996
"For this 2009 Onyx disc, Dutch cellist Pieter Wispelwey has assembled a fascinating program of postwar works for cello and executed it with terrific virtuosity and tremendous conviction. The disc opens with Walton's Cello Concerto accompanied by Jeffrey Tate and the Sydney Symphony, and follows it with four works for solo cello: Bloch's First Suite, Ligeti's Sonata, Walton's Passacaglia, and the concluding Ciaccona from Britten's Second Suite. The best program can be undone by a less than convincing performance, but Wispelwey's playing is never less than wholly compelling. With his stupendous technique, huge tone, and persuasive phrasing, Wispelwey is up to the music's most challenging demands, and the performances are remarkable for the intensity he brings to these works. The pieces on this program are predominantly passionate, and Wispelwey tightens the tension until it reaches a climax in Walton's Passacaglia and Britten's Ciaccona." (James Leonard, Allmusic).
"Na het succes van het celloconcert van Britten en het grote succes van de derde opname van de cellosuites van Bach komt Pieter Wispelwey met een uitsluitend Frans programma. Voor zijn subtiele celloconcert heeft Édouard Lalo veel minder aandacht gekregen dan zijn Symphonie Espagnole. Camille Saint-Saens was ver in de zestig toen hij dit levendige en inspirerende tweede celloconcert schreef. Tussen de twee concerten een opname speelt het Symfonieorkest Vlaanderen onder leiding van chef-dirigent Seiko Kim een gloedvolle liefdesscène uit Romeo en Julia van Hector Berlioz. Wispelwey schept met zijn verfijnde en gebalanceerde spel een ultieme sfeer om van deze twee weinig gespeelde celloconcerten, optimaal te kunnen genieten." (Wil Zenhorst, Platomania)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
