"Jazz met strijkers? Dan kom je in Nederland snel uit bij het Metropole, misschien wel ’s werelds enige orkest dat kan swingen. Zangeres Fay Claassen werkt op "Symphonic Stories" samen met het Residentie Orkest. Dat is een traditioneel symfonieorkest, maar de Hagenezen gaan samenwerking met vocalisten en muzikanten van buiten de klassiek zeker niet uit de weg. "Symphonic Stories" is een mooie aanvulling op de discografie van Fay Claassen, die zich hier op haar veelzijdigst laat horen. De samenwerking met het Residentie Orkest, 27 man/vrouw sterk, pakt goed uit. Nergens klinkt de muziek vol of zwaar. Geruggesteund weet Claassen zich verder door haar eigen vierkoppige band. Bij het repertoire vallen vooral de popnummers op. "Blackbird" van The Beatles krijgt een geheel nieuwe interpretatie, waarbij in de begeleiding nu eens niet een gitaar de hoofdrol speelt. In "One-Trick Pony" van Paul Simon gaat de muziek zowaar de kant op van reggae." (Het Parool)
"Al jaren staat Fay Claassen (1969) aan de top van de Nederlandse jazz. Rita Reys hoorde in haar de enige goede opvolger als het op timing aankomt. Eerdere odes op plaat en podium aan Reys en Chet Baker bewezen het gelijk van de in 2013 overleden Europese First Lady Of Jazz. Maar Claassen heeft ook een eigen muzikale signatuur. Die komt het best naar buiten op "Luck Child", wellicht haar beste studioalbum tot nu toe. Haar stem is na 15 jaar in toonhoogte gezakt, maar heeft gewonnen aan inleving. Knap hoe ze standards als "In A Sentimental Mood" en popliedjes van The Beatles ("Blackbird") en Paul Simon ("One Trick Pony") naar haar hand zet. Begeleid door vooral piano en zonder drums weet ze toch de nodige swing in de liedjes te brengen, en zelfs soul zoals in het door Burt Bacharach geschreven "A House Is Not A Home". Op het klein gehouden "Luck Child" zingt Claassen zich meer dan voorheen los van haar grote voorbeelden en klinkt ze even intiem als intens." (Gijsbert Kamer, Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
"Zijn 90ste verjaardag op 1 januari 2020 vierde trompettist en flügelhoornist Ack van Rooijen zoals het een muzikant betaamt: met een spetterend concert in het Bimhuis, omringd door collegas die hem dierbaar zijn. Zoals de 40 jaar jongere Duitse saxofonist Paul Heller, waarmee hij al jaren samenspeelt en die ook aanwezig was op zijn 80ste verjaardag. Ack van Rooijen (broer van de in 2009 overleden trompettist, filmcomponist en arrangeur Jerry van Rooijen) speelde een belangrijke rol in de naoorlogse moderne jazz van Nederland, zwierf succesvol door Frankrijk en Duitsland en keerde uiteindelijk terug naar zijn thuisland waar hij onder andere ging lesgeven op het Haags Conservatorium. Gelukkig nam hij zijn verjaardagsband ook mee de studio in, met als resultaat 90. Een album vol goed geoliede en geïnspireerde cool jazz en bop met de heldere en melodieuze toon van Van Rooijen als leidraad. Meer dan terecht dat hij in 2020 ook de Buma Boy Edgar Prijs in ontvangst mocht nemen." (Muziekweb)
"Seit langem mal wieder eine CD die mir richtig Spaß macht! Beim anhören dieser CD kann ich einfach nicht still sitzen, man muß einfach mitwippen. Auch wenn Haffner ein hochkarätiger Schlagzeuger ist, er hällt sich selber ziemlich zurück. Aber das ist kein Problem in seiner Band sind viele sehr gute Musiker versammelt. Z.B. der Bassist 'Magnum Coltrane Price' der von der Nils Landgren Funk Unit bekannt sein sollte. Ausser groovy Bass zu spielen, gibt er auch hier und dort ma ne kleine Rapeinlage. Auch wenn diese CD keine grossen Höhepunkte hat (wahrscheinlich weil alles gut ist hehe), kann ich sie jedem uneingeschränkt empfehlen, da sie einfach ober funky und groovy ist." (Amazon).
Eerste album dat het resultaat is van Fygi's deal met Universal Asia. Hierop vertolkt ze een mengeling van recent (Alicia Keys, Daniel Powter, Corinne Bailey Rae) en klassieker ("La Vie En Rose" is het oudst, maar ook liedjes van The Beatles en Don McLean zijn inmiddels bijna als 'standards' te omschrijven) repertoire. Hier zijn jazzarrangementen van gemaakt door leden van haar (al 23 jaar) vaste begeleidingsgroep Maarten van der Grinten (el. gitaar), Jan Menu (sopraan- en baritonsaxofoon) en Hans Vroomans (piano, Fender Rhodes), alsmede extern arrangeur Johan Plomp. Bij haar vaste begeleiders hoort verder nog de ritmesectie bassist Aram Kersbergen en Marcel Serierse. Daarnaast verlenen aan deze CD Peter Tiehuis (el. gitaar), Ruud Breuls (trompet) en Hermine Deurlo (chromatische mondharmonica) hun medewerking. Ofwel een zware delegatie uit de Nederlandse jazzwereld. Terecht dat ze met al deze hotshots internationaal hoge ogen gooit. Niet gek voor een zangeres die ooit begon bij het modellentrio Centerfold.
De Dual City Concert Band is een jazzbigband, bestaande uit professionele musici uit heel Nederland, onder leiding van Rini Swinkels (zelf een veelgevraagd toptrompettist). Als huisorkest van het Enschedese Jazzpodium De Tor speelt de groep regelmatig concerten en nodigt hierbij nationaal en internationaal gerenommeerde gastsolisten uit. De in Almelo geboren gitarist Tiehuis valt daar zeker onder. Al jaren speelt hij in het Metropole Orkest en sterren als Steve Vai en John Scofield schreven composities voor hem! Tiehuis speelt trouwens maar op twee van de stukken mee. Pat Metheny's "Always And Forever" krijgt een vrij traditionele jazzbenadering, met clean gitaarspel, "Mixolydian Highlander" leunt meer naar fusion en jazzrock, met een smeriger, ietwat Scofieldiaans gitaargeluid. De CD bevat verder een aantal adequaat gespeelde standards, o.a. een stomende versie van "Tangerine".
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
