"Ze weten niet van ophouden, die oude rocksterren. Het vijfde soloalbum van David Gilmour ligt in de schappen. Hij is inmiddels 78 jaar, dit icoon van Pink Floyd, de band waarin hij vanaf 1968 gitarist was. "Luck And Strange" bevat songs die hij in nauwe samenwerking met echtgenote/auteur Polly Samson schreef. De thematiek van de songs gaat hier veel over vergankelijkheid, ouder worden en sterfelijkheid. In het titelnummer is de in 2008 overleden Pink Floyd-toetsenist Richard Wright te horen met een in 2007 opgenomen partij. Het is aan Gilmours stem, maar vooral aan zijn machtige, zeer karakteristieke gitaarspel in een paar prachtig stukken te danken dat het album een fijn laagje Pink Floyd bevat. Mooiste track? Een herbewerking van "Between Two Points", oorspronkelijk van The Montgolfier Brothers uit 1999, met een vocale hoofdrol voor dochter Romany Gilmour. Sterke terugkeer van een topmuzikant die weet in welke fase van het leven hij beland is, maar waar sleet nog maar weinig vat op krijgt." (OOR)
"De Pink Floyd-fan wordt verwend. Kort na de puike soloplaat van Roger Waters vergast David Gilmour ons op deze extravaganza: een registratie van zijn optreden in 2016 in Pompeii, 45 jaar na de befaamde film "Pink Floyd Live At Pompeii". Centraal staat de meest recente plaat "Rattle That Lock", aangevuld met werk van voorganger "On An Island" en uiteraard vele Pink Floyd-klassiekers. Opvallend is de flinke aandacht voor Pink Floyds tweede Waters-loze plaat "The Division Bell". De oude meester begint vocaal nogal roestig, maar z'n gitaarspel is gelijk al van hoog niveau. Die typisch lyrisch aangehouden noten vliegen je om de oren maar er wordt ook flink gerockt, en de pedalsteel wordt veelvuldig van stal gehaald. Ondersteund door een prima band, met o.a. de van de Allman Brothers Band en Rolling Stones bekende pianist Chuck Leavell, en begeleid door een waarlijk magnifieke lichtshow die het amfitheater regelmatig in vuur en vlam zet, zorgt Gilmour voor twee uur puur muzikaal genot."(Andre de Waal, Platomania)
"De 69-jarige Engelsman is hier niet revolutionair bezig zoals begin jaren zeventig, met baanbrekend Floyd-werk. Wat een tijd... "Rattle That Lock" is een plaat vol ambient-en Floyd-getint werk dat uiteraard voorzien is van s mans handelsmerk: de weemoedige, gotische gitaarsolo. Gilmour veroorlooft zich wel uitstapjes, naar Frankrijk in het zwierige "Faces Of Stone" en een beschaafd horeca-etablissement voor wat cocktailjazz ("The Girl In The Yellow Dress"). In dat laatste nummer bespeelt Robert Wyatt een kornet. Dat deed hij eveneens op Gilmours vorige studioalbum "On An Island". Ook nu komt Gilmour met drie instrumentals en meerdere musici zijn op beide platen te horen. David Crosby en Graham Nash duiken ditmaal op in het aan de in 2008 overleden Floyd-toetsenist Rick Wright opgedragen topnummer "A Boat Lies Waiting", dat een serene, droevige Dennis Wilson-sfeer kent. "Rattle That Lock" mag dan soms truttig en plichtmatig zijn, over de gehele linie is het een behoorlijk werkstuk." (René Megens, Oor)
Eerste solo-album van Pink Floyd-gitarist, uitgebracht tussen "Animals" en "The Wall". Hij wordt begeleid door oud-bandmaten uit pre-Pink Floyd-dagen, later leden van 'The Surrogate Band' tijdens The Wall-shows. Ken Baker van 't bevriende Unicorn schreef het catchy "There's No Way Out Of Here". Roy Harper hielp met "Short And Sweet" (ook te vinden op diens eigen album "Unknown Soldier"). Davids gloedvolle gitaarwerk speelt de hoofdrol in de sfeervolle rocksongs en enkele instrumentals, zoals de spetterende jazzrocker "Deafinitely".
Concert, opgenomen in mei 2006 in The Royal Albert Hall te Londen
2de Solo-album van Pink Floyd-gitarist/zanger, verschenen vlak na "The Final Cut". Producer is Bob Ezrin, die ook betrokken was bij "The Wall". Hij zorgt voor een overweldigende, ja pompeuze sound in bv. "Until We Sleep" en de instrumental "Let's Get Metaphysical". Dit kan niet verbloemen dat het compositorisch niveau onder dat van het 1ste Gilmour-album blijft. Aangrijpendst is het deels folky "Murder", over de moord op John Lennon. Pete Townsend (in wiens Deep End-band David speelde) levert 2 songteksten.
Registratie van een concert dat de Pink Floyd-zanger/gitarist in 2006 in de Royal Albert Hall gaf, n.a.v. "On An Island". Gilmour zou de aankleding van die tournee sobertjes willen houden, maar dat moeten we relatief zien: de lichtshow is nl. prachtig! Bovendien is niets aan het toeval overgelaten om het geheel zo fraai mogelijk te registreren, met o.a. camera's die in de nok van dit bijzondere ronde concerthuis zijn gemonteerd. Gilmour speelt z'n recente album helemaal, maar ook vele Floyd-classics. Hij kiest daarbij enkele songs die bij de latere Floyd-tournees niet aan de orde kwamen, zoals "Echoes" (een daverend hoogtepunt!) en de wat obscuurdere nummers "Fat Old Sun" en "Wot's... Uh The Deal". Ook eert hij Syd Barrett met een vertolking van de eerste Floyd-single "Arnold Layne" en het solo-nummer "Dominoes". Gasten geven extra sjeu: zo geven de delicate stemmen van Crosby & Nash extra glans aan o.a. "Shine On..." en zingt David Bowie "Arnold Layne". Voor volledige tracklisting: zie de DVD (DP1321).
Op 15 september 2008 overleed Pink Floyd-toetsenist Richard Wright. Het bizarre toeval wil dat in dezelfde week deze set uitkwam, waarop hij in volle glorie is te bewonderen. Het betreft een registratie van het laatste concert uit de "On An Island"-tournee, op de scheepswerf van Gdansk, ter nagedachtenis aan de door Lech Walesa geleide opstand door vakverbond Solidariteit, 25 jaar eerder. Nu waren de orkest-arrangementen op "On An Island" van de hand van de Poolse componist Zbigniew Preisner. Dit was een mooie gelegenheid het materiaal eens live met orkest te vertolken: 40 strijkers van het Baltisch Symfonie Orkest Gdansk o.l.v. Preisner zelf! Natuurlijk kon "A Great Day For Freedom" van "The Division Bell", handelend over de omwenteling in het Oostblok, niet ontbreken. Ook dit nummer kent orkestbegeleiding, net als o.a. "High Hopes". De hele set met orkest staat op DVD1. Op de CD's staan nog 7 extra nummers. DVD2 bevat materiaal van andere optredens en de Dolby Surround-versie van "On An Island".
Davids eerbetoon aan de in juli 2006 overleden Pink Floyd-oprichter Syd Barrett. Gilmour was in 1968 Barretts vervanger nadat deze niet meer te handhaven bleek. Nu was Gilmour in 2006 op tournee ter promotie van z'n solo-album "On An Island". Na Barretts overlijden kwam dit door Syd geschreven nummer (in 1967 de eerste single van Pink Floyd) op de setlist. Meestal zong Rick Wright het - en met verve! De Floyd-toetsenist speelde immers in Gilmours 2006-band. Eén speciale avond zong David Bowie het en die klinkt een stuk bibberiger dan Wright. Bowie was wegens ziekte een tijd uit de running, misschien heeft het daar mee te maken. Absolute 'gem' op dit singletje is wat ons betreft het derde nummer: "Dark Globe" van Barretts solodebuut "The Madcap Laughs" (1969) in Gilmour-solo-uitvoering. Waar Barrett het behoorlijk over-de-top zingt geeft Gilmour het een ontroerende en zijdezachte bewerking. De vragende zin "Wouldn't You Miss Me At All?" geeft nu helemaal rillingen over je rug. Kort maar waardig eerbetoon.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
