"Van alle voormalig One Direction-leden, heeft Harry Styles er toch wel de meest interessante solocarrière op nagehouden. Harry’s House volgt Fine Line (2019) op en bevat logischerwijs hetzelfde flamboyante randje. Toch lijkt de zanger deze keer iets minder in te zetten op stadionrock en wellicht is het geluid iets compacter geworden omdat het album deels tot stand kwam tijdens de coronapandemie. Er kan echter nog steeds lekker meegedeind worden op Styles’ meeslepende popliedjes, waarin aanstekelijke gitaarriffs en oplaaiende synths de dienst uitmaken. Deze keer wordt minder ingezet op psychedelische rock, maar zijn er flarden vanuit funk en folk te horen. Het album werd mede geproduceerd en geschreven door Kid Harpoon (Florence + The Machine) en Tyler Johnson (Sam Smith). Styles heeft overduidelijk plezier in het maken van dit soort popmuziek en dat straalt dan ook overduidelijk van dit album af." (Muziekweb)
"Op zijn titelloze debuut wist Harry Styles het boyband-imago al prima van zich af te schudden. Zoals het een echte rockstar betaamd, gebruikte Styles tijdens het opnameproces van opvolger Fine Lines de nodige psychedelische middelen. Het uit zich op dit album als goed geschreven popmuziek met een dromerig laagje en licht psychedelische rock invloeden. Het flamboyante randje dat Styles - inmiddels ook een stijlicoon - toevoegt aan zijn muziek geeft een welkome afwisseling binnen het muzieklandschap waarin zich nog altijd een hoop toxic masculinity bevindt. Veel van de nummers op Fine Lines gaan over seks of verdriet. Styles durft zich ook kwetsbaar op te stellen door hier en daar weemoedige ondertonen in zijn nummers aan te brengen, zoals in het fraaie She. Het maakt Fine Lines tot een alles behalve zoet, maar juist bitterzoet album." (Muziekweb)
"Nu One Direction pauze houdt, beginnen alle leden van deze Britse boyband een solo-carrière. Harry Styles (23) maakt als eerste een eigen album, en dat klinkt verrassend. De aanpak van (voormalige) boybandleden volgt doorgaans een bekend r&b- of dance-pop-patroon. Maar Styles kiest een meer contrastrijk repertoire, waarmee hij verwijst naar romantische voorbeelden uit de jaren zeventig, zoals Elton John en Harry Nilsson. Met een dromerige piano begint de hemelbestormende ballade "Sign Of The Times", waarna strijkers de fakkel overnemen en een jammerende gitaarsolo het leed bezegelt. Door de lijzige timing ook onweerstaanbaar. Styles waagt zich aan glamrock in "Only Angel", en aan een akoestisch "Sweet Creature", en beide klinken meteen als klassiekers in hun genre. Styles heeft een grote stem en maakt graag grote gebaren. Dit samen met de gestroomlijnde maar organisch klinkende instrumentaties maakt dit een ode aan het tijdperk van ambachtelijk vervaardigde muziek." (Hester Carvalho, NRC; 3 uit 5 sterren)\n\n"Een van de beste en meest volwassen platen ooit opgenomen door een gastje dat kersvers uit een foute boyband komt. Styles heeft stijl en smaak. Dit album zou iedere popliefhebber zonder bekrompen geest nieuwsgierig moeten maken naar wat de toekomst brengt." (Randy Timmers, Oor)
