"Dmitri Sjostakovitsj voelde zich na een aantal slecht ontvangen werken genoodzaakt vocale muziek te schrijven die Josef Stalin ophemelde. Paavo Järvi bracht een aantal cantates samen van de Russische componist. De eerste, De executie van Stepan Razin (1964), is niet pro-Stalin. Hij springt eruit door de barse, genadeloze klanken: het stuk behandelt de executie van een Kozak die rebelleert tegen de tsaar en wiens afgehakte hoofd aan het slot de vorst grimmig uitlacht. Hoewel de autoriteiten antitsarisme toejuichten, is het tegelijkertijd een bittere lach om het gezag in Sjostakovitsj eigen tijd. De andere twee cantates Het lied van de bossen en De zon schijnt over ons moederland zijn koorwerken die de componist schreef om zich te rehabiliteren bij de machthebbers. Het verhaal gaat dat hij huilde en stevig aan de wodka ging na de première van een van de twee. Er komen onder meer melodieën langs die niet zouden misstaan in een sentimentele B-film of een koningslied: Stalin moest de deuntjes kunnen fluiten... Een fascinerende CD in historisch opzicht. Knap werk van de uitvoerenden, die hun beste beentje voorzetten, ongeacht de aard van de gezongen werken." (Hein van Eekert, Klassieke Zaken)
Eerste violist van het Brodsky Quartet is sinds 2007 Daniel Rowland, opgegroeid op het Stift in het Twentse Weerselo! \n"In maart 2016 speelde het Britse Brodsky Kwartet in 3 dagen alle 15 strijkkwartetten van Dmitri Sjostakovitsj. Deze indrukwekkende livemarathon in het Amsterdamse Muziekgebouw, is nu als CD-box uitgebracht. Het is verbazend hoe weinig er van het publiek te horen is; de opnamen zijn haarscherp en aan de kwaliteit van het spel hoor je maar heel af en toe dat het allemaal in één keer moest gebeuren. Misschien is er nog wat aan gecorrigeerd. Het is hoe dan ook een mooie set. Deze muziek hoort tot het beste en tevens meest autobiografische wat de grote Rus ooit geschreven heeft. Dat hun visie op deze bittere, gekwelde werken zich in in de loop van vele jaren heeft verdiept, ligt voor de hand. Hun spel is duidelijk West-Europees, zonder dat vlezige wat Russische vertolkers kenmerkt, maar de diepgaande dialoog met de componist is er niet minder om." (Frits van der Waa, Volkskrant; 5 uit 5 sterren)
Opname: 2010
"'Stop! Galina, Petrovna, je schouder is weer bloot. Trek je shirt op! We maken een film voor arbeiders, en niet voor seksmaniakken!' Zo ongeveer ging dat bij de opname van deze operafilm in 1966. De film is een bewerking van de opera "Lady MacBeth Of Mtsensk, waarmee Sjostakovitsj in 1936 in diskrediet raakte. Na de dood van Stalin was Sjostakovitsj er alles aan gelegen om het werk weer geaccepteerd te krijgen. Uiteindelijk resulteerde dit dus in deze verfilming, waarin zowel muzikaal als qua verhaal heel wat gefatsoeneerd is. Ondanks dat is het resultaat indrukwekkend vanwege de grandioze inzet van Galina Vishnevskaya en de prachtige beelden waarmee het koor van de gevangenen wordt omlijst. En natuurlijk vanwege de verdrinkingsscène aan het eind, Aanvankelijk niet gepland, dankzij de koppigheid van Galina Vishnevskaya toch gedraaid. Deze scène werd bij een temperatuur van rond het vriespunt opgenomen. Na een marteling van zo'n 40 minuten kostte het haar een halve fles wodka om bij de komen." (HJ, Muziekweb)
Gedirigeerd door de voormalige vaste gastdirigent van het Orkest vh Oosten: Vasily Petrenko. Dubbele 10 (voor artistieke en geluidskwaliteit) op ClassicsToday: "This performance goes right to the top. Not since the amazing mono Ancerl recording has there been a version of this work of such intensity, such expressive urgency, and (believe it or not) such incredible orchestral playing. It's impossible to praise the Royal Liverpool Philharmonic enough: they put their London colleagues to shame. The cellos and basses have a dark, tactile presence in pianissimo. The horns play the daylights out of their solos in the first and third movements, while Petrenko has the violins sustaining, articulating, and phrasing the climax of the first movement with a passion and grit that's beyond praise. Indeed, as an essay in Shostakovich conducting alone this deserves a place in every collection. It's all captured in gloriously vivid, present sonics. Thrilling, perfect, essential; a magnificent achievement." (David Hurwitz)
"Sjostakovitsj' Zevende Symfonie, Leningrad, speelde zowel aan Russische als Amerikaanse zijde een belangrijke rol in de propaganda tegen nazi-Duitsland. Vanwege het enorme succes van deze symfonie verwachtte men niet anders dat de daarop volgende Achtste Symfonie soortgelijke vaderlandslievende gevoelens zou opwekken. Anticiperend op deze gevoelens schreef Sjostakovitsj in een toelichting dat de Achtste een hoopvolle boodschap bevat. Wie goed leest, kon vermoeden dat de componist niet de gehele waarheid sprak. De tekst was hoofdzakelijk opgebouwd uit nietszeggende frasen. In werkelijkheid was de symfonie namelijk helemaal niet hoopvol, maar juist uiterst pessimistisch. Neem bijvoorbeeld het Allegro non troppo: we horen hier een op hol geslagen oorlogsmachine, die alles wat menselijk is vermorzelt. Volgens Sjostakovitsj' (overigens omstreden) memoires uit 1979 was de Achtste dan ook eerder een aanklacht tegen de terreur van Stalin dan een vooruitblik op de Russische overwinning." (HJ, Muziekweb)
"Halverwege de jaren 1930 was Sjostakovitsj voor even geliefd dankzij zijn opera Lady Macbeth van Mtsensk. De vreugde was echter van korte duur: op 28 januari nam Stalin en nog een aantal partijfunctionarissen plaats in hun met staalplaten gepantserde regeringsloge om deze publiekstrekker van internationale allure met eigen ogen te gaan aanschouwen. Over Stalins reactie is niets bekend, (...) Naderhand zou Stalin gezegd hebben: 'Dit is chaos en geen muziek!' Een paar dagen later bevatte de Pravda een artikel onder de titel 'Chaos in plaats van muziek (...) Het mag een wonder heten dat Sjostakovitsj deze aantijging heeft overleefd, want een mensenleven stelde niets voor in die dagen. Helaas verdween door deze kwestie ook één van Sjostakovitsj' beste werken, de Vierde Symfonie, in de bureaula. Pas aan het begin van de jaren '60, toen Stalin al lang dood was, ging de Symfonie in première, waardoor men het met terugwerkende kracht kon beluisteren als een aanklacht tegen de staatsterreur.)" (HJ op muziekweb.nl)
"Aan het eind van Sjostakovitsj' Vijftiende en laatste symfonie tikt de tijd stoïcijns weg. 'Tikke-takke-tikke-takke-tik', nog een laatste klokslag - en het zit erop. Zo klinkt de ultieme uiteenzetting met het leven van een componist die na de slotnoot in 1971 nog vier jaar had te gaan. Musicologen worstelen met de Vijftiende vanwege de merkwaardige citaten. Het noodlotmotief uit Die Walküre, een monter stukje Guillaume Tell: wilde Sjostakovitsj ons via Wagner en Rossini iets vertellen? Of zijn het gewoon de rondspokende herinneringen van een oude man? Laten wij de noten in elk geval subliem spelen, besloten het Concertgebouworkest en eredirigent Bernard Haitink. De textuur die ze aanbrengen loopt uiteen van uitgeloogde strijkers tot fluwelig koper, de gemoedstoestand van frivool tot peilloos introspectief. Wat een balans treffen de Amsterdammers tussen het spelen op volle kracht, in klein verband en moederziel alleen." (Guido van Oorschot, Volkskrant; waardering: 5 uit 5 (!!) sterren)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
