"De trage stijl van de Estse regisseur Dorian Supin is helemaal geënt op die van de componist. Hij volgde Pärt 5 jaar. Pärts muziek en zijn dagelijkse leven vloeien voortdurend in elkaar over. Repetitiebeelden en interviews worden afgewisseld met beelden uit het dagelijks leven. De troef van de film is dat de typische trekjes van Pärt uitvergroot worden. Zijn passie voor het Gregoriaans wordt verhelderd door een blik op de tientallen notitieboekjes waarin de jonge Pärt transcripties maakte van deze muziek. Zijn nostalgie en zijn hang naar rituelen doorkruist vele fragmenten. Het levert een bijzonder pittoresk beeld op van een zonderlinge en geïsoleerde oudere man. Bij de gefilmde repetities valt het op hoezeer de uitvoerders moeite hebben met het achterwege laten van elke expressie. We zien hoe hij van de Accademia Santa Cecilia eist dat crescendo's en andere expressieve middelen gedimd worden om zijn typische monotone stijl te laten uitkomen. De extra tracks bevatten langere muziekfragmenten." (De Standaard)
Compilatie, uitgebracht t.g.v. de 80-ste verjaardag van Arvo Pärt in september 2015. "In 1984 was producer Manfred Eicher van ECM in zijn eentje verantwoordelijk voor de toetreding tot het sterrendom van Arvo Pärt. Met de CD "Tabula Rasa" zette hij de mysterieuze Est neer als een componist die de noden van zijn tijd begreep en troost bood in uitzichtloze dagen. Sindsdien is Pärt zo ongeveer uitgegroeid tot de huiscomponist van dit label en volgden er vele, inmiddels legendarische, opnamen. Eicher vat nu zijn relatie met de componist samen in een persoonlijke keuze uit de rijke catalogus. Musica Selecta bevat een prachtig overzicht van het werk van Pärt met bekende en minder bekende composities en één niet eerder uitgebracht stuk: Most Holy Mother of God. Met namen als Gidon Kremer, het Hilliard Ensemble en Tonu Kaljuste vormt de uitgave niet alleen een parade van grootheden, maar ook en vooral een ode aan Pärt en een mooie kennismaking met en samenvatting van zijn betoverende oeuvre." (Klassieke Zaken)
"Op deze CD staan enkele a capella koorliederen die maar uit één zinnetje bestaan. Zoals bijvoorbeeld 'Most holy Mother of God', een werk om stil van te worden. Maar hoeveel woorden Pärt ook gebruikt, ze draaien allemaal om zijn liefde voor en vertrouwen in God. Als je weinig of geen affiniteit met spiritualiteit hebt, ben je waarschijnlijk gauw klaar met deze muziek. In de meeste gezangen gebeurt weinig, zoekt Pärt vooral de stilte, harmonie en eenheid. Zoals in 'Most holy Mother', 'The deer's cry', dat draait om het zinnetje 'Christ with me' en 'Sei gelobt du Baum', waarin de boom wordt bedankt voor het hout dat hij levert. Vox Clamantis komt net als Pärt uit Estland en onderhoudt vriendschappelijke betrekkingen met hem. De koorklank is dan ook gepokt en gemazeld in Pärts vocale cultuur van stilte en ruimte, van de suggestie van kloostermuren en van haast onalledaagse schoonheid. De koorklank is buitengewoon homogeen en zuiver, lijnen worden prachtig doorgetrokken." (Marjolijn Sengers, Luister; cijfer: 9)
"Arvo Pärt (1935) componeert niet voor de piano, maar voor de stem. Deze 'complete' pianowerken zijn dan ook met de nodige fantasie (van pianist Jeroen van Veen) tot stand gekomen. Liefst vier verschillende uitvoeringen van Für Alina presenteert Van Veen Knap werk: twee velletjes bladmuziek, maar goed voor 50 minuten muziek. Met echtgenote Sandra brengt Van Veen 4 eigen arrangementen van Spiegel im Spiegel, Pari intervallo, Hymn to a Great City en Fratres. Dat Van Veen juist die stukken bij de kop nam is niet zo vreemd - Pärt verschafte ze in meerdere versies. Eervolle vermelding verdient de tweede CD. Daar vinden we stukken van de jonge Pärt, geschreven in de vijftiger jaren, en duidelijk ontstaan onder de indruk van Sjostakovitsj en Stravinsky. Met één uitzondering: de stukjes Vier leichte Tanzstücke für Kindertheater uit 1956/7 laten in al hun onschuld horen hoe het de componist 20 jaar later muzikaal zou vergaan." (Siebe Riedstra, Pianist/Luister; 4 uit 5 sterren)
Opname: 2004, 2006
"The present release by ATMA is unique in that it rekindles that seminal atmosphere in performances of these stunning works--foremost among which the strikingly beautiful Stabat Mater--entirely on early instruments and at the Baroque pitch of A = 415 Hz. The profound voices of the Studio de musique ancienne de Montréal choir and the Franz Joseph String Quartet also deliver two visions of Pärt's famous setting of the Christian Creed, Summa, while the Quartet alone is heard in Fratres (originally composed for a string ensemble on early instruments) and the haunting miniature Psalom. Finally, star countertenor Daniel Taylor sings the telling motet' Es sang vor langen Jahren, on words by the German Romantic poet C.M. von Brentano. A deep and moving experience". (arkivmusic.com)
"Pärt schreef slechts een handvol orgelwerken, hier overzichtelijk samengebracht. Allereerst Annum per Annum, een instrumentale mis, waarin vooral het uitschakelen van de windvoorziening opvalt. 'Mein Weg hat Gipfel und Wellenthaler is herkenbaar minimalistisch, Pari intervallo en Trivium zijn introspectief. Pärts populairste werk Spiegel im Spiegel is vakkundig bewerkt door Giovanni Battista Mazza. De orgelwerken vragen niet om virtuositeit, maar wat er achter de noten schuilgaat wordt perfect aangevoeld door Thomas Leech. Er bleef ruimte over voor koorwerken met orgelbegeleiding: Beatitudes (zeer de moeite waard), Berliner Messe en Cantate Domino. De opname was in Leeds Cathedral, waar Benjamin Saunders cantor is. Hier dirigeert hij zijn Cathedral Choir, zo te horen bestaande uit mannen en jongens. Er wordt met overgave gemusiceerd, iets wat bij deze muziek soms eerlijker overkomt dan op de veelgeprezen gepolijste uitvoeringen door het Hilliard Ensemble op ECM." (Siebe Riedstra, Luister; waardering: 8)
Opname: 2010
Misschien is het meest intrigerende werk op deze mooie verzameling wel het kleine koorwerkje Solfeggio uit 1964. De titel dekt de lading van het stuk: het koor zingt niets anders dan do-re-mi-fa-etc.. De afzonderlijke tonen worden echter aan de verschillende stemmen doorgegeven, waardoor de tonen aangehouden kunnen worden. Het weemoedige affect van dit soort diatonische klankvelden verschilt niet veel van de religieuze 'tintinnabuli'-stijl waarmee Pärt in de jaren '80 en '90 zou doorbreken. De term 'tintinnabuli' verwijst naar het geluid van klokken. Pärt gebruikte deze term voor zijn veelal religieus getinte muziek vanaf het einde jaren 1970. Deze muziek is vaak ontwikkeld vanuit eindeloze permutaties van een drieklank, waardoor bij veel luisteraars een gevoel van oneindigheid wordt opgeroepen. In 1964 was de toenmalige hardcore avant-gardist nog niet zover, waardoor dit Solfeggio in zijn oeuvre als een kostbare schat in de akker verborgen bleef. (...)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
