Henry Threadgill is het onderwerp van Luisterrijk op 16 maart 2024, gepresenteerd door Theo de Bruijn. "Als je naar de muziek van Henry Threadgill luistert, zie je dat het dobberen en weven geen continuïteit heeft, maar van de ene draad naar de andere kan springen, van de ene scène naar de andere, als in een droom. Het is tonaal en niet, net zoals dromen misschien rapsodisch of onverzorgd zijn, waarbij het verhaal of de plot even tastbaar en vervangbaar is als een zomerbriesje. Alle muziek is geschreven door Threadgill. "The Other One" is een driedelige compositie getiteld "Of Valence", de muzikale component van een groot multimediaal werk dat - zoals de eerste voorstelling getiteld "One" - ook video, geprojecteerde schilderijen en foto's, elektronica en meer bevatte. Meer inclusief een vooraf opgenomen koor (bestaande uit zijn eigen stemmen) en Threadgill die de zingende pianist speelde." (All About Jazz; 4.5 uit 5 sterren)
In de top 3 van beste jazzplaten van 2015, volgens de invloedrijke NPR Music Jazz Critics Poll 2015, samengesteld door tientallen Amerikaanse jazzcritici. "Jack DeJohnette is best known for his work with Keith Jarrett, Miles Davis and his own Special Edition band but here is a rekindling of DeJohnettes early Chicago life, reconvening with sax-playing schoolfriends Roscoe Mitchell and Henry Threadgill, and Chicago free-jazz guru Muhal Richard Abrams. It was recorded live at the citys jazz festival in 2013, and has the spirit and Albert Ayler-influenced horn sounds of archetypal 1960s African-American free-jazz but it is anchored by varied compositions and DeJohnettes loose, flowing drumming. Mitchells "Chant" has wild sax lines rising out of a four-note motif; Threadgills "Leave Dont Go Away" unleashes DeJohnette at his free-funkiest and Abrams in chord-hammering, Cecil Taylor-like mood. Not always comfortable listening, but its an intriguing reunion of jazz pioneers." (John Fordham, The Guardian)
"Volume I was een van de beste jazzplaten van 2009, en het tweede deel stelt niet teleur. Het is opgenomen tijdens dezelfde sessies in november 2008, maar klinkt wat donkerder. Threadgill's composities zijn opnieuw gebaseerd op reeksen intervallen, verdeeld over de groepsleden: veelal pointillistische structuren, die op zichzelf vrij statisch lijken, maar de prachtig ongrijpbare klankbeelden cirkelen om een impliciete kern en een gezamenlijk doel. De ritmes zijn meestal traag en slepend, met Stomu Takeishi's rotsvaste baslijnen omspeeld door Elliot Kavee's subtiel ruisend en ritselend slagwerk, maar als de spanning zich ontlaadt in een climax hakt dat er stevig in. De tuba van José Davila klinkt melodieus en dansant, maar het zijn vooral de solo's van Ellman en Threadgill zelf (op altsax en dwarsfluit) die fascineren, met hun originele notenkeuze en sterke innerlijke logica. En het wonderlijkste is dat zulke doordachte muziek toch zo warm overkomt." (Frank van Herk, Volkskrant; waardering: 5 uit 5 sterren!)
Door Hal Willner geproduceerd project. Mingus' werk is inventief en kleurrijk gearrangeerd door avantgarde-jazz-kopstukken, o.a. Michael Blair, Henry Threadgill, Bill Frisell, Vernon Reid, met vocalen van o.a. Elvis Costello, Diamanda Galas.
"De briljante altsaxofonist, fluitist en componist heeft zijn band Zooid genoemd naar cellen die zich onafhankelijk kunnen bewegen binnen een organisme. Leden van zijn kwintet krijgen dus de mogelijkheid om binnen het raamwerk van de stukken zelf te variëren op een reeks noten of intervallen. Die combinatie van vrijheid en afspraken levert een heerlijk soort spanning op. De themas lijken soms op rhythm & blues-riffs, soms op eigentijdse kamermuziek. Omdat ze zich in verschillende lagen ontwikkelen hebben ze allemaal iets zwevends, onbestemds. Maar ondanks de complexe en af en toe abstracte structuren klinkt de muziek geregeld enorm funky. Threadgill speelt op drie nummers zijn klassiek aandoende dwarsfluit, en op de andere drie zijn schor kwakende sax, tussen de officiële noten door geperst als de zang van een oude bluesman. Gitarist Liberty Ellman is een van de beste sidemen die hij ooit heeft gehad: zijn improvisaties zijn grillig en toch logisch." (Frank van Herk, Volkskrant; waardering: 4 uit 5 sterren)
Uit 1991. Z'n Very Very Circus had 'n opmerkelijke line-up: 2 gitaren, 2 tuba's, hoorn, drums en Henry's eigen altsax en fluit. Z'n stukken zijn avant-gardistisch, maar ook aanstekelijk en toegankelijk vol ritmische en harmonische spelletjes.
Pagina 1265 van Jazzguide.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
