"By January 1973, Eric Clapton's career was going great guns as the result of compilations like History of Eric Clapton; the only problem was that Clapton himself was nursing a heroin addiction and hadn't been heard from since his August 1971 appearance at the concert for Bangladesh. The Who's Pete Townshend enticed Clapton out for another one-off concert appearance (in fact, there were two shows) at the Rainbow Theatre in London on January 13, 1973, and organized an all-star band to back him. It was an ensemble effort, as much a showcase for Steve Winwood -- who sang lead vocals on "Presence of the Lord" and Traffic's "Pearly Queen" -- as for the nominal star. But it demonstrated that the reclusive Clapton could still play, and that was welcome news. Today, the album is an adequate live document, though one can find better performances of the songs on other records." (Allmusic). Op deze vernieuwde uitgave zijn 8 niet eerder gepubliceerde tracks toegevoegd. Zeker een aanrader voor de fans van Eric Clapton.
Het eerste solo-album van de voormalige Yardbirds-gitarist, die om zich heen een fijn rockend rhythm & blues-bandje had gevormd met de jonge Rod Stewart en de toen bas spelende Ron Wood (later allebei in The Faces). Het Yardbirds-nummer "Shape Of Things" krijgt een indrukwekkende soul-make-over, waarin Stewart klinkt alsof hij de reïncarnatie van de recent verongelukte Otis Redding zelve is. Diepe blues is er ook in de vorm van o.a. Willie Dixons "You Shook Me". Interessant: John Paul Jones speelt orgel op dit nummer. Hij zou hetzelfde nummer een jaar later met Led Zeppelin opnemen. Ook Jimmy Page, toekomstig Led Zep-gitarist en voormalig Yardbirds-collega van Jeff, is te horen in twee nummers. Eén van die songs behoort tot de bonustracks, voornamelijk singles die vòòr het album verschenen, waaronder het bekende instrumentale "Beck's Bolero" en "Hi Ho Silver Lining", met ook zang van Jeff zelf (de eerste en laatste keer dat hij in een studio zong).
"Ronnie Wood kennen we als dat eeuwig jonge boefje aan de zijde van Keith Richards, als tweede gitarist op het wereldpodium van The Rolling Stones. Deels een pose, weten we, en dat andere deel van Woods persoonlijkheid, de gemoedelijke prater met kunstzinnige inslag, komt ruim aan bod in de documentaire van Mike Figgis (Leaving Las Vegas). Figgis is ook een Brit, en een leeftijdsgenoot van Wood. Meteen komt het gesprek op drank en drugs, rijkelijk aanwezig in verschillende levensfasen van de inmiddels cleane, krasse knar. Muziek heeft vanzelfsprekend ook een belangrijke rol in de docu, die plezierig voortkabbelt, alsof je deelgenoot bent van een gesprek tussen oude vrienden. Alweer 45 jaar vult Wood de gaten in de riffs van Keef. Being in the right place, in the right time, zegt ie zelf. Bescheiden kerel: op de akoestische gitaar, zingend, zou je hem nog steeds een solocarrière toedichten. Nooit kwam het ervan. De reden laat zich raden: Ronnie Wood is de ideale meesterknecht." (Cinemagazine)
"Ron Wood's second solo album, was a tighter affair than his debut, yet it lost none of its predecessor's off-the-cuff charm, thanks to convincing, ragged covers of Ann Peebles' "I Can't Stand the Rain" and "I Got Lost When I Found You," which was written by the album's producer, Bobby Womack." (Stephen Thomas Erlewine, Allmusic)
In 1974 was het met The Faces al zo ongeveer gebeurd. Het is ook het jaar dat Mick Taylor The Rolling Stones verliet. Keith Richards zal al wel zo ongeveer begonnen zijn diens goede vriend Ron de band in te masseren. Het is ook het jaar van Rons eerste solo-album, waarop twee Jagger/Richards-composities staan én waar Richards aan meewerkt. Én zowel Mick Jagger als Rod Stewart (van respectievelijk zijn komende en vorige band) zingen mee. Opmerkelijk genoeg is zelfs de man die hij zal gaan opvolgen bij The Stones één van de gasten. En natuurlijk vertoont de lekker losjes klinkende, rhythm & blues-getinte rock overeenkomsten met zowel The Faces als The Rolling Stones. "For his first album, Ron Wood enlisted Keith Richards and the Faces' pianist Ian McLagan as support and turned in a loose, good-humored album that catches fire on the swaggering "Take a Look at the Guy," the earnest cover of "If You Gotta Make a Fool of Somebody," and the grinding R&B workout "Crotch Music."" (Stephen Thomas Erlewine, Allmusic)
Evenals 'Slide On Live' opgenomen tijdens de 'Slide On This'-tournee, maar het betreft andere opnamen, live in de Electric Ladyland Studios, New York. De setlist deels anders. Als bonus een in Japan opgenomen live-versie van de Stones-song 'It's Only Rock 'n' Roll'. Ron heeft een lekker groovende band, met soulvolle zang van Bernard Fowler (o.a. Tackhead). Bijzondere vermelding verdient het fraaie boekje, vol reproducties van geschilderde zelfportretten van Woods hand.
"Opvallend ingetogen, met veel akoestische gitaar en pedal steel. Mix van covers en eigen werk in vooral blues- countrystijl en soms 'n steviger rocker. Mmv oa Bob Dylan, ex-Faces-collega Ian McLagan en Kelly Jones (Stereophonics)." (MH, Oor)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
