"Of dit echt het laatste album van de 68-jarige Iggy Pop is, valt te bezien. Maar deze 17de soloplaat is wel een van zijn allerbeste en kan zich meten met "The Idiot" en "Lust For Life", eind jaren 70 gemaakt met David Bowie. Dat is vooral ook de verdienste van Josh Homme. De Queens Of The Stone Age-voorman produceerde niet alleen, hij is naast Pop ook belangrijkst bandlid. De plaat heeft precies dat donkere, wat onheilspellende geluid dat past bij Pops vaak donkere teksten, die ook tot diens betere behoren. De productie is droog en kaal, maar gemeen en Pop zingt met zijn donkere soms croonende stem over het naderende afscheid. De ene keer werpt hij zich op als 'America's greatest living poet' ("Gardenia"), de andere keer lijk je naar het relaas van een oorlogsveteraan te luisteren en soms vallen beide personages samen, zoals in het zeer opzwepende, licht huiveringwekkende slotstuk "Paraguay". Met Josh Homme heeft Pop het beste in zichzelf naar boven gehaald." (Gijsbert Kamer, Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
"Met "Post Pop Depression" bracht Iggy Pop eerder in 2016 één van zijn beste studioalbums uit, maar naar eigen zeggen misschien ook het laatste. Er volgde een succesvolle tour met zijn studioband, waarvan de kern bestaat uit Joshua Homme, Dean Fertita (beide Queens of the Stone Age) en Matt Helders (Arctic Monkeys). Het Londense optreden staat nu op deze DVD/2CD-set. En wat is dit briljant! De 23 nummers tellende setlist bestaat, naast materiaal van het nieuwe album, bijna volledig uit repertoire van "The Idiot" en "Lust For Life", de meesterlijke albums die Iggy in de jaren 70 in Berlijn opnam met David Bowie. De band, met ook Troy van Leeuwen en Matt Sweeney, is in bloedvorm en vooral Homme speelt werelds. Maar alles draait natuurlijk om Iggy, die op zijn 69ste crowdsurft als een jonge hond, in no time een hoofdwond oploopt en onvergetelijke vertolkingen van o.a. "Mass Production", "Sister Midnight" en "Success" neerzet. Als dit Iggys afscheid blijkt, dan is het meer dan waardig." (Jan Doense, Platomania)
Nu weten we dus wat de drummer van The Arctic Monkeys draait als hij thuiskomt van een avondje stappen. Rustige loungy slaapmuziek? Vergeet 't maar! Een uiterst eclectische ratjetoe met veel hiphop, maar ook klassieke (Stooges) én recente (Black Keys) garagerock, electropop, funk en soul. Als intro koos hij een track van de Italiaanse symfonische rockband Goblin, berucht om zijn vele soundtracks voor vage Italiaanse (horror)films. Op "Connexion" klinkt de band als Alan Parsons t.t.v. diens debuut. Mooi trouwens om Minnie Riperton eens met een uptempo kraker te horen in plaats van het eeuwige "Loving You". Arctic Monkeys-voorman Alex Turner sluit af met een voorgedragen verhaal(!).
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
