"Part of an explosion of solo albums Wayne Shorter recorded just after he joined Miles Davis' band, "The Soothsayer" wasn't released until the late '70s. Listening to the album, it is hard to believe because it ranks with the best of his works from this incredibly fertile period. Shorter has been called Davis' 'idea man' and the creativity and thoughtfulness that earned him that moniker are quite evident here. The album's five originals and one arrangement (of Sibelius' Valse Triste) show a multi-layered complexity that seems effortless even as it weaves together contributions from a very strong, stylistic sextet. Of particular interest is the interplay of the three horn players, including altoist James Spaulding and trumpeter Freddie Hubbard. As a performer, Shorter also shows a lot of strength, with fluid, at times subtly evocative, solos that bloom with energy without ever seeming frantic or harsh." (Stacia Proefrock, Allmusic)
"Weinig musici van zijn formaat zijn zo stelselmatig genegeerd of onderschat als de op 2de Kerstdag 2011 overleden saxofonist, fluitist, pianist en componist die zijn eigen brug bouwde tussen de traditie en de avant-garde, en daarmee meerdere generaties beïnvloedde. Na leerjaren en een conservatoriumstudie begon hij in 1959 vrij te improviseren, vaak geïnspireerd door beeldende kunst. Hij maakte één plaat met Miles Davis, "In Tokyo", maar veel belangrijker zijn de platen die hij in de jaren '60 maakte voor Blue Note, toen dat label de grenzen van de jazzconventies verlegde met gematigd experimentele jazz: geen volledige abstarctie maar wel meer vrijheid, gebaseerd op nieuwe, flexibelere structuren. Niemand kende de regels zo goed als Sam Rivers, die de moeilijkste akkoordenschema's in iedere toonsoort kon spelen, en niemand kon ze daarom met meer autoriteit overboord gooien." (Frank van Herk, Volkskrant) Dit is zijn vierde sixties-Blue Note-album, waarover Allmusic schrijft: "Ambitious, atonal, challenging".
